άτιμο τριήμερο

Οδός Τσιμισκή με βροχή.Τα αυτοκίνητα σε ασφυκτικό μποτιλιάρισμα.Άφησα το ταξί δέκα τετράγωνα πριν.Δεν είχε νόημα,παρ όλο που ήξερα πως ίσα που προλάβαινα το ραντεβού.

Άνοιξα την ομπρέλλα μου και προχωρούσα με σίγουρα βήματα μέσα στα κόκκινα πλαστικά ανοιξιάτικα μποτάκια μου,αποφεύγοντας τις μικρές λασπωμένες λίμνες κάτω από σπασμένα πλακάκια.Η βροχή τρυπούσε την άσφαλτο και μούσκευε το καινούργιο μου ακριβοπληρωμένο τζην με τα κεντημένα τσεπάκια.Περπάτησα όσο πιό γρήγορα μπορούσα ανάμεσα σε εκατοντάδες ομπρέλλες με υδάτινα κρόσια,στα Λαδάδικα επιτέλους έστριψα στην Ερνέστου Εμπράρ,όπου με περίμενε ο δικηγόρος μου.Στο νούμερο 13 αριστερά,βούτηξα στην είσοδο, κλείνοντας την ομπρέλλα μου και τινάζοντας την από τα βρόχινα νερά.Το γραφείο του ήταν στον 4ο όροφο.Περίμενα τον ανελκυστήρα να κατέβει από τον 6ο και μπήκα μέσα.Μαζί μου κι ένας άντρας.

Έκλεισα την δύφιλλη μαντεμένια πόρτα μπροστά μου.

-Εγώ πάω στον τέταρτο είπα,ενώ στράγγιζα σταγόνες και τον είδα να πατάει το κουμπί.Η νοτισμένη πνοή του μύριζε ψημμένο φύλλο,με βανίλια και κανέλλα μαζί.Ήταν η πρώτη μου κουβέντα μαζί του,δεν μπορούσα να φανταστώ τι θα ακολουθούσε όταν το ασανσέρ σταμάτησε μεταξύ πρώτου και δεύτερου,με ένα χαρακτηριστικό θόρυβο από κουρασμένες αλυσίδες.

Κοιταχτήκαμε.Αρχίσαμε να χτυπάμε την πόρτα.Φωνάξαμε όσο πιό δυνατά μπορούσαμε.Ησυχία..καμμία κίνηση.Ούτε κάποιος θυρωρός,ούτε ένας ένοικος.

Κοίταξα το ρολόι μου.Κόντευε τρεις.Το ραντεβού μου ήταν στις δυόμιση.Ήμουν εδώ και αρκετά λεπτά αργοπορημένη.Σίγουρα ο δικηγόρος μου είχε φύγει.

Το κτίριο ήταν γεμάτο γραφεία,ένας εισαγωγέας,ένα τυπογραφείο προσκλητηρίων,και όλα τα υπόλοιπα δικηγορικά γραφεία.

-Είναι Σάββατο είπα αποκαμωμένη.. προφανώς όλοι έχουν φύγει από νωρίς.Αλλά δε μπορεί όλο και κάποιος θα έχει μείνει, ήλπιζα.

-Δεν είναι μόνο Σάββατο,ακολουθεί και ένα γαμημένο τριήμερο ψιθύρισε ο άντρας δίπλα μου,σαν να μην πολυήθελε να τον ακούσω.

-Και τώρα??ρώτησα αλλά αντί γιά απάντηση είδα τα χέρια του μπουνιές να χτυπούν το μέταλο της πόρτας.

Έχοντας την αργία του αγ. πνεύματος μπροστά μου,και χαμένη μέσα στις σελίδες του βιβλίου του ισίδωρου ζουργού,στην σκιά της πεταλούδας,είχα αυτή την φαντασίωση..

Ένα τριήμερο μέσα σε ένα ασανσέρ,σε μία πολυκατοικία έρημη από κατοίκους.Τι θα μπορούσε να συμβεί έως το πρωινό της Τρίτης??

1)Να συμπαθήσω τον άντρα δίπλα μου,που ονομάζεται Νίκος.

2)Να με συμπαθήσει κι αυτός.

3)Να βγάλουμε τα εσώψυχά μας.

4)Να μάθω πως είναι μία δεκαετία μικρότερος μου.

5)Να τον ερωτευτώ.

6)Να κάνουμε σεξ.

Άραγε είναι εφικτό το σεξ σ ένα μικρό ασφυκτικό ασανσέρ?Κάτω από δύσκολες συνθήκες δίψας και πείνας?Απελπισίας?Ζέστης?Το φιλί σε χείλια που ταλαιπωρούνται από αφυδάτωση?

7)Θα είχα κρίση κλειστοφοβίας?

8)Θα επιζούσα??

9)Μήπως δεν θα συνέβαινε τίποτα απ όλα αυτά και απλά θα περιμέναμε υπομονετικά να μας άκουγε κάποιος και να μας βγάλει?

Εσείς τι λέτε γιατί εγώ δεν βγάζω άκρη..το μόνο που ξέρω είναι πως μισώ τα τριήμερα που όλο κάτι τέτοιους προβληματισμούς μου φέρνουν..ποιός γνωρίζει άλλωστε το γιατί..!!

αχχ ισίδωρε τι μούχεις κάνει..