με μια ψύχα κοραλιού στη μέση

Tότε..
Θα απομυζώ τις σκέψεις σου.
Θα έχει ζέστη και υγρασία μαζί.
Η βροχή θα σχηματίζει μικρές λιμνούλες από λάσπη.
Θα βουτάω τα πόδια.
Θα μου τα σκουπίζεις με μαντήλια βουτηγμένα σε θάλασσα.
Θα σου προσφέρω τις χούφτες μου
γεμάτες ροδοπέταλα,τυλιγμένα σε χάρτινες ροζ στιγμές,
με μαύρα ξέφτια.
Οι κραυγές των γλάρων,θα διαμελίζουν ξύλινες γέφυρες,
Φυτεμένες σ’ ασημένια απόνερα.
Ανάμεσα σε ένα σταθερό κι ένα ασταθές βήμα θα λογαριάζω.
Κι η παλάμη ιδρωμένη θα σφίγγει το σκοινί.
Θα κλέβεις εθισμένος γεύση βανίλιας,με την άκρη της γλώσσας,από τις γωνίες των χειλιών μου.
Θα κρεμάς στο λαιμό μου την μυρωδιά σου,
με μια ψύχα κοραλιού στη μέση.
Τα χάδια σου βαρύτιμα πετράδια στα μαλλιά μου.
Κι οι λέξεις θα στειρεύουν και θα αναγεννιούνται μαζί,
Τρυπημένες θα στραγγίζουν αλμύρα.
Θα με βρίσκεις στα υγρά αποτυπώματα σκουριασμένης αλυσίδας.
Θα σου λέω καληνύχτα και καλημέρα κι αντίο μαζί
και να προσέχεις .... να προσέχεις..
Κι εγώ θα αποστηθίζω σαν πολυταξιδεμένη προσευχή ,τρόπους ζωής.
Ανακαλύπτοντας λόγους ύπαρξης..