η ''ζωή'' της

Eίχε μάθει τα πάντα γι αυτήν. Δίχως καν να την γνωρίζει, δίχως να την έχει δει ποτέ του.
Το τηλεσκόπιο του παρακολουθούσε καθημερινά το μπαλκόνι της, συγκεκριμένα ένα πολύ μικρό κομμάτι, στην πίσω πλευρά του διαμερίσματος, όπου ανάμεσα σε φίκους και γεράνια, άπλωνε καθημερινά τα πλυμένα της.

΄Ηταν φορές που άσπριζε ο τόπος από μαξιλαροθήκες και σεντόνια, ζήλευε τότε τον ύπνο της, άλλες γέμιζε με φούστες, μπλούζες και παντελόνια, ζήλευε τις εξόδους της. Όταν προστέθηκαν πουκάμισα που ανέμιζαν σε μέγεθος extra large, ζήλεψε την συντροφιά της, στα δε θαλασσιά μωρουδιακά, μιά πιθαμή υφάσματα σε σιέλ αποχρώσεις, που επιβεβαίωσαν το τίποτα μέσα του, έσπασε με μένος ότι είχε την τύχη να βρεθεί μπροστά του.

Η μάνα του ανησύχησε, μα δεν τόλμησε να ανοίξει την πόρτα. Μόνο απ έξω ρώταγε
-Είσαι καλά αγόρι μου;
-Καλά είμαι μάνα, κάνε την δουλειά σου της αποκρίθηκε, κι αυτή έφυγε.

Συνέχισε να κοιτάει γιά μήνες και χρόνια, με ήλιο, με βροχή, με χιόνι, αυτή ''ζούσε'' κι αυτός εκεί,
στα άδεια σχοινιά με ξύλινα μανταλάκια να κρεμάει την μοναξιά του, καλοκαίρι κι αυτή να εξαφανίζεται γιά μέρες, σαββατοκύριακα επίσης.
Καιρό μετά, τσάκισε στην ατέλειωτη αράδα των μαύρων ρούχων μιάς άλλης επιστροφής κι ενός μοναδικού ''αντίο'', μα μονάχα όταν εκείνο το ροδαλό μπλουζάκι ξέμεινε γιά μήνες να δέρνεται στον άνεμο δίχως να το μαζέψει κανείς, δεν ένιωσε τίποτα.

Ήξερε.


υ.γ.
η φωτογραφία προυπήρξε του κειμένου