Όχι

Μου πέρασε από το μυαλό να σου κάνω μεγάλο κακό. Τι θα σου προκαλούσε την μεγαλύτερη ψυχική λύπη; Την μεγαλύτερη δυστυχία; Ποιό ήταν το πιό ευαίσθητο σημείο σου;
Άρχισα να καταστρώνω σχέδια. Με πολύ θυμό και ναι το παραδεχόμουν, απεριόριστη εκδίκηση. Από το ίδιο απόγευμα, από εκείνη την στιγμή, που μου είπες Όχι.

Καθόμασταν σ αυτό τον μπλε-λευκό καναπέ, κι είχες τα χέρια μου μέσα στα δικά σου. Πίσω μας η θάλασσα κι ο ουρανός κουβέντιαζαν με μαύρα σύνεφα, που με τρόμαζαν. Ζύγιζα την στιγμή που θα έπιανε η βροχή, έκοβα με το μάτι μου το εσωτερικό του μπαρ, κι αν θα χωρούσε με μιάς ένα ατίθασο κύμα ζευγαριών που θα έτρεχαν να προφυλαχτούν.

Ένα Όχι στα δεκάδες Ναι. Οριστικό κι απόλυτο. Σιδερένιο. Ήθελα να το πιάσω με τα δάχτυλα μου και να το μπήξω λεπίδα μέσα σου. Κι επειδή ήξερα πως η δύναμη κι ο εγωισμός σου δεν θα σου επέτρεπαν να πληγωθείς, άδικος ο κόπος έλεγα, κι έψαχνα να κατασπαράξω ότι υπήρχε δίπλα σου. Θα σου άφηνα ανεξίτηλα σημάδια. Θα έβλεπα τις συσπάσεις οδύνης στο πρόσωπό σου και μετά θα σε συμπονούσα με ένα κάλπικο λυγμό. Όπως ακριβώς μου έμαθες.

Ήθελα να στείλω τον παραλογισμό μου, να συναντηθεί με τον ατομικισμό και την συμφεροντολογία σου. Την επιβολή και υποβολή του δικού σου συμφέροντος ως δικού μου.
Τους όρκους και τα ταξίματα στο όνομα ενός ταξιδιού, όπου εσύ διάλεγες, μέσο και προορισμό. Εσύ γιά μένα, με συνειδητούς κτητικούς μηχανισμούς.

Τελευταία αναλαμπή, σαν από κάφτρα τσιγάρου, κι αντί να ορμήσω επάνω σου, όρμησα στην πόρτα.
Έφυγα κι επανέκτησα ένα χαμένο ''εγώ''. Κέρδισα την ζωή μου. Γιά όσο. Απέκτεισαν υπόσταση οι στιγμές μου. Γεύση τα βήματά μου. Ήχο οι σιωπές μου.

υ.γ.
η φωτογραφία από την παραλία της Θεσσαλονίκης, ένα απόγευμα που παρά τα μαύρα σύνεφα (στην αντίθετη πλευρά του ουρανού, πάνω από το κέντρο της πόλης), τελικά δεν έβρεξε..