η αηδονόπιτα

απο τις σελίδες 432-433..

Φοβάμαι την αλήθεια, μα πιό πολύ φοβάμαι αν τυχόν αυτή δεν υπάρχει. Αν όλα είναι προσωπικές μας θεωρήσεις, αν αυτή είναι μονάχα ένα είδωλο που ανάλογα με την θέση του ήλιου δίνει κάθε φορά και διαφορετική σκιά, αν ο καθένας διαλέγει ένα κομμάτι αυτής της σκιάς και εκεί κρύβει το ηλιοκαμένο κεφάλι του. Ο ήλιος, το ξέρεις καλά αυτό, δεν υποφέρεται γιά πολύ, δεν μπορείς να ζήσεις γιά πολύ ξεσκούφωτος από κάτω του.

Παρόλο το φόβο, σε μιά στιγμή παραφοράς άρπαξα το γράμμα στα χέρια μου κι έσκισα το περιτύλιγμα. Τα κομμάτια της εφημερίδας του Μάγερ τα σκόρπισε γρήγορα ο αέρας εδώ κι εκεί. Το κράτησα στο χέρι και παρατήρησα με βουλιμία τα γράμματα της, αυτά των Γραικών με τις πολλές ουρές και τις περικοκλάδες, μου θύμισαν τα χέρια της που όταν μ' αγκάλιαζαν λύγιζαν σαν τον τρυφερό βλαστό του αμπελιού.. μου θύμισαν τις τρίχες των μαλλιών της, όλο αυτό το σγουρό αλφαβητάρι που στολίζει το κεφάλι της.

Ύστερα από λίγα λεπτά, αφού το διάβασα, έβαλα τα κλάματα. Μοναξιά, ας είσαι ευλογημένη, τους λυγμούς σου τους ακούει μόνο ο άνεμος. Έτσι πήρα το χηνόφτερο στο χέρι κι άρχισα να σου γράφω. Τώρα όμως κλείνω εδώ, γιατί νύχτωσε. Αύριο στο πρώτο φως θα σου ξαναγράψω, αύριο, όταν θα βγω απ΄τη σκοτεινή τρύπα, αύριο, όταν θα κοιτάζω τους γλάρους με το νηστικό κόκκινο μάτι του κυνηγού, θα σου γράψω.


και μπαίνω στον πειρασμό να αποκαλύψω την τελευταία παράγραφο:

Σ΄αυτό το καμίνι θα λιώσω τον ασβέστη που θα χτίσουμε το καινούργιο σπίτι. 'Ολα αυτά ώσπου να'ρθει η ώρα να σε ξανάβρω. 'Οταν νιώσω ότι μου φεύγει η τελευταία ανάσα απ' το στόμα, θα ζητήσω να μου στείψουν ένα ρόδι να βουτήξω μέσα τα δάχτυλά μου και να βάψω μ' αυτά τα μάτια και τα χείλη, γιά να 'ρθω όμορφη να σε συναντήσω, μικρέ μου Μπάιρον, φλουρί μου.


υ. γ.
ένα βιβλίο, με τον τίτλο ''η αηδονόπιτα''που με γέμισε εικόνες και συναίσθημα, το δεύτερο υπέροχο μυθιστόρημα του αγαπημένου μου πλέον και συμπολίτη, Ισίδωρου Ζουργού.
Καθώς το διάβαζα και χανόμουν σε ενα χείμαρο απο εικόνες καθώς ταυτιζόμουν με τον Γαβριήλ και την Λαζαρίνα, αυτό που σκεφτόμουν ήταν πόσο τυχερά θα είναι τα παιδιά του δημοτικού σχολείου, που προφανώς θα έχουν ακούσει με ένα τελείως διαφορετικό τρόπο τις σελίδες του βιβλίου της ιστορίας, και όχι μόνο, από το στόμα του δασκάλου τους.. αλήθεια ζήλεψα..