Monday, March 23, 2009

το κόκκινο φουστάνι

Ήμουν στην έκτη δημοτικού.

Νεοφερμένη στο συγκεκριμένο σχολείο, γιατί μόλις πριν λίγες μέρες είχαμε μετακομίσει σ αυτή την γειτονιά, στην οποία βρίσκομαι ως και σήμερα.
Ένα πανέμορφο νεοκλασσικό, βαμμένο σε κάποια σκούρα απόχρωση της ώχρας. Ήταν το τρίτο σχολείο που άλλαζα μέσα σε τρια χρόνια, μα το πρώτο ως προς το ότι δεν γνώριζα κανέναν. Άγνωστη μεταξύ αγνώστων, προσπαθούσα να προσαρμοστώ και στην σχέση μου με τους συμμαθητές μου, και στα καινούργια μαθήματα.
Είχε μιά μεγάλη αυλή, με δυό δέντρα, μία σειρά από βρύσες και κατά μήκος της κυρίας εισόδου, αλλά και της πίσω, ψηλά επιβλητικά κάγκελα.

Γρήγορα, κατά την διάρκεια του διαλείματος, έμαθα να κρεμάω τις φούχτες μου έξω από αυτά τα κάγκελα γεμάτες δραχμές γιά να εξασφαλίσω το σάντουιτς, ένα ψωμάκι κι ένα βραστό νόστιμο λουκάνικο, από τον μόνιμα εγκαταστημένο απ έξω πλανόδιο πωλητή.
Ακόμη πιό γρήγορα, έμαθα πως ο δάσκαλος μας, όσο καλός κι αν μου είχε φανεί από την αρχή, είχε τις ''στιγμές''του. Και πως όπως σε όλες τις τάξεις υπήρχαν και κάποια παιδιά πολύ άτακτα. Και πως όταν αυτά τα ζωηρά παιδιά ήθελαν να εκτονωθούν, αλοίμονο ο δάσκαλος ξεσπούσε επάνω σε όλους εμάς, τους υπόλοιπους. Στη σειρά λοιπόν και με ανοιχτή την παλάμη εμείς, έτοιμος, με μιά μακριά και λεπτή βέργα αυτός.

Οι μέρες περνούσαν, κι ακόμη πιό γρήγορα οι μήνες..
Η Άνοιξη, είχε φουντώσει τα δύο δέντρα της αυλής, τα παλτά είχαν βγει και φαινόταν καθαρά πιά οι ποδιές των κοριτσιών, σ εκείνο το μπλε του λουλακιού και της σημαίας, εκείνο το μπλε που τόσο αντιπάθησα, κι έπειτα αγάπησα, αλλά αργότερα, πολύ πολύ αργότερα αυτό. Ποδιές με λευκούς γυακάδες τα κορίτσια, κοντά παντελόνια τα αγόρια.
Και τώρα που μιλάω γιά τα αγόρια, ότι έχει απομείνει στην μνήμη μου είναι φάτσες αδύνατες και παχουλές, με χείλια απορημένα και αυτιά να ξεχωρίζουν από τα κοντά κουρεμμένα μαλλιά, όλο ερωτηματικά. Πόδια γυμνά να κλωτσούν μία μπάλα και στόματα να μασουλούν τσίχλες, καραμέλες κι όλα τα παρεμφερή.

Φαίνεται, και δε μπορώ να θυμηθώ το τι και το πως, φαίνεται πως η ποδιά, ήταν μιά υποχρέωση κάπως ελαστική τότε, ίσως επειδή είμασταν ακόμη μικρά. Δηλ. αργότερα, στο γυμνάσιο, και γιά τα έξι χρόνια, δεν θα υπήρχε ποτέ έστω και το παραμικρό περιθώριο να πάμε στο σχολείο δίχως την αμφίεση της ποδιάς.

Εκείνη την Άνοιξη όμως, ερχόταν πολλές συμμαθήτριες μου, με ένα φόρεμα, μιά φούστα μπλούζα κλπ.
Είχα από το προηγούμενο καλοκαίρι, ένα φόρεμα καρώ, λευκό με κοκκινοπορτοκαλί. Ζωνάκι στην μέση, φουσκίτσα μανικάκι, δέκα πόντους σφηγκοφωλιά κάτω από το στήθος και ραμμένο σε μοδίστρα περιοπής.

Το φόρεσα εκείνο το πρωινό με μεγάλη χαρά, βλέπετε ήταν το αγαπημένο μου.
Κουνάμενη σεινάμενη, πήγα στο σχολείο, αφού πέρασα από το περίπτερο της κυρα Αλεξάνδρας κι αγόρασα από εκείνα τα κυλινδρικά τα τυλιγμένα με χαρτί που τα αποκαλούσαμε ''τύχες''.
Ένοιωθα πολύ ανεβασμένη. Παίζαμε κυνηγητό με τις φίλες μου και κέρδιζα. Ήταν η τυχερή μου μέρα.

Σε κάποια στιγμή, καθώς έτρεχα, βλέπω, όχι τον δάσκαλο μου, μα έναν άλλο δάσκαλο που πιθανόν να ήταν ο διευθυντής, ψηλά στο πλατύσκαλο, πλάι στη σημαία, να με παρατηρεί και να μου γνέφει με το χέρι να πάω προς τα εκεί.

Ροδοκοκκινισμένη, από το παιχνίδι κι από την ντροπή μου, ανεβαίνω ένα ένα τα σκαλιά που θα με οδηγούσαν δίπλα του.
''Πως σε λένε;''
''Στέλλα, Στέλλα Β.''
Το είπα με περηφάνεια, στ αλήθεια, πάντα έλεγα το όνομα μου με περηφάνεια, πίστευα πως προφέροντας το με το σωστό τρόπο, αυτόματα ανέβαινα στα μάτια αυτού που ούτως ή άλλως δεν με γνώριζε προσωπικά.

Το πρόσωπο μου θα πρέπει να είχε στρογγυλέψει πολύ, όχι τόσο επειδή εκείνο τον καιρό, ήμουν ένα μικρό παχουλό κοριτσάκι αλλά από την επιθυμία να ακούσω από στόμα εκείνου του δασκάλου, κάτι καλό, κάτι θετικό. Δεν ήξερα τι, αλλά έτσι πάντα τους φανταζόμουν του δασκάλους. Γλυκομίλητους!
''Αυτό το φόρεμα να μην το ξαναφορέσεις.''
Η φωνή του ήταν σκληρή, και το χέρι του απειλητικό.
Γύρισα κι έφυγα με το κεφάλι σκυμμένο.

Τριανταέξι χρόνια μετά, έχω ακόμη την απορία. Γιατί;
Είναι από τις μνήμες που έρχονται πολλές φορές και φεύγουν. Έδωσα διάφορες απαντήσεις, διαφορετικές την κάθε φορά.
Τη μιά είπα πως ίσως να του φάνηκε, πάνω στο παιχνίδι, πως είδε το βρακί μου.
Την άλλη πως σίγουρα ήταν πολύ λεπτό το ύφασμα του φορέματος μου, άρα ναι φαινόταν σίγουρα το βρακί μου.
Σκέφτηκα ακόμη, πως εκείνη την μέρα, εκείνος ο δάσκαλος, είδε ένα χαρούμενο παιδί και είπε ''ας του την σπάσω.''

Την προηγούμενη εβδομάδα, συνάντησα ένα παιδί, ας είναι καλά το διαδίκτυο και τα τερτίπια του, ομολογουμένως πολύ νεώτερος μου, όλως περιέργως συνομίληκος και κουβέντα στην κουβέντα ήρθε στο νου αυτό το δημοτικό όπου είμασταν και οι δύο μαθητές, την ίδια χρονιά, στην ίδια τάξη, αλλά με διαφορετικούς δασκάλους.
Πριν λίγο, σκεφτόμουν και πάλι το συγκεκριμένο συμβάν, και λέω, κοίτα να δεις, αυτός, ο τότε δάσκαλος, δεν ήταν που το βρακί μου δεν ήθελε να βλέπει, ούτε από τι ύφασμα ήταν το φουστάνι μου τον ενδιέφερε.
Οι πολιτικές του πεποιθήσεις, τον έκαναν να βλέπει τα πορτοκαλοκόκκινα μέρη του ρούχου μου, όπως ο ταύρος στην αρένα το κόκκινο του πανί.
Έτσι!!!


υ.γ. Αφιερωμένο στον Νίκο που μου θύμησε.

25 comments:

  1. μερικες φορες σκεφτομαι..

    τι στο καλο χρονια περασαμε..
    τι!!!

    ReplyDelete
  2. Υπάρχει ένα δίστιχο του Σαραντάρη που λέει:Αθάνατη παιδική ηλικία..Πέφτουν αναρίθμητα τα φτερά σου στο κενό!..Να ήξεραν άραγε, να κατάλαβαν ποτέ;

    ReplyDelete
  3. @..carpe diem..

    τους περασε ποτε απο το νου, πως ισως θα μπορουσαν να καταλαβουν;;;

    καλημερουδια!!!

    ReplyDelete
  4. Γκρίζα φαίνεται να ήταν τα χρόνια με χρωματιστές πινελιές από "κόκκινα φουστάνια", μπλε "μπλουζόν" και άσπρες ελβιέλες :)
    Καλημέρα

    ReplyDelete
  5. @..gvarvakis..

    οχι μωρε.. χρωματιστα ηταν τα χρονια, πολυ χρωματιστα, μα υπηρχαν κατι μικρες πινελιες που γδερνοντας ατσαλα το χρωμα και το χαρτι, εμειναν ανεξιτηλα χαραγμενες..

    δε βαριεσαι..

    εμεις παντα πρεπει να λεμε πως ειμαστε καλα, πολυ καλα.. ετσι;;;

    ReplyDelete
  6. "Βάλε το κόκκινο φουστάνι
    εκείνο που σε κάνει να μοιάζεις πυρκαγιά.
    Έλα και μη μετράς την ώρα
    τα νιάτα είναι δώρα που καίνε σαν φωτιά..."

    ReplyDelete
  7. Η νύχτα κατεβαίνει με μαύρο φερετζέ
    κι η πόλη διψασμένη για φώτα και σουξέ.

    @..caesar..

    ανεπαναληπτο..
    διαχρονικο..

    Βάλε το κόκκινο φουστάνι
    εκείνο που σε κάνει να μοιάζεις πυρκαγιά.
    Έλα και μη μετράς την ώρα
    τα νιάτα είναι δώρα που καίνε σα φωτιά.

    Τι να μας περιμένει αύριο το πρωί
    ποιός έρωτας πεθαίνει και ποιος θα γεννηθεί

    ReplyDelete
  8. Παρά την πίκρα που γεύτηκες, μια μεγάλη δόση γλύκας μοιάζει να ξεχειλίζει απ' τις αναμνήσεις σου. Όσο για τους δάσκαλους είναι σαν όλους τους ανθρώπους: καλοί και κακοί. Μέρα καλή

    ReplyDelete
  9. @..laki fouroukla..

    επετρεψε μου να πω περι δασκαλων, πως το επαγγελμα τους ειναι λειτουργημα και πως θα επρεπε να περνουν απο λεπτομερη εξεταση..

    ομως εκεινα τα χρονια..
    μιλαμε για το 1973 περιπου..

    και ναι φυσικα ηταν ΚΑΙ γλυκα, ΚΑΙ τρυφερα χρονια..

    ηταν τα δικα μας παιδικα χρονια να παρει η ευχη..

    ReplyDelete
  10. Γεια σας!

    Καλώς ήρθατε! :)

    Αχ! Τι εποχές κι αυτές!

    :)

    Τί να γίναν άραγε κι εκείνοι οι δασκάλοι! Είμαι τριάντα πέντε, την πρόλαβα την μπλε ποδιά!

    Εξαιρετικό το κείμενο!

    Αχ! το αιώνιο δημοτικό και τα διάλειμματά του!

    "...φάτσες αδύνατες και παχουλές, με χείλια απορημένα και αυτιά να ξεχωρίζουν από τα κοντά κουρεμμένα μαλλιά, όλο ερωτηματικά. Πόδια γυμνά να κλωτσούν μία μπάλα και στόματα να μασουλούν τσίχλες, καραμέλες κι όλα τα παρεμφερή."

    "Ροδοκοκκινισμένη, από το παιχνίδι κι από την ντροπή μου, ανεβαίνω ένα ένα τα σκαλιά που θα με οδηγούσαν δίπλα του.
    ''Πως σε λένε;''
    ''Στέλλα, Στέλλα Β.''
    Το είπα με περηφάνεια, στ αλήθεια, πάντα έλεγα το όνομα μου με περηφάνεια, πίστευα πως προφέροντας το με το σωστό τρόπο, αυτόματα ανέβαινα στα μάτια αυτού που ούτως ή άλλως δεν με γνώριζε προσωπικά."

    Γενικώς μ' άρεσε πολύ!

    Καλό απόγευμα!

    ReplyDelete
  11. @..γιαννη..

    αληθεια, μα ποτε προλαβες να προλαβεις την ποδια;
    :)))

    αν και νομιζω, πως ισως τοτε να ειχε γινει προαιρετικη στα δυο τελευταια χρονια του δημοτικου; αν και μου φαινεται απιθανο..

    τοτε μας ηθελαν κονσερβαρισμενους και υποτακτικους..

    σ ευχαριστω που παντα εχεις ενα καλο λογο, και δυο και τρεις να μου πεις..

    :)))

    ReplyDelete
  12. θυμαμαι αναλογες ιστορίες απ τη μαμά μου...

    προφανώς μερικοί άνθρωποι λένε κάποια πράγματα χωρίς λόγο, μονο κ μονο για να ικανοποιούν το αξίωμά τους....

    το μόνο που καταφέρνουν είναι να αφήσουν "κατι μικρες πινελιες που γδερνοντας ατσαλα το χρωμα και το χαρτι, μένουν ανεξιτηλα χαραγμενες..", 'οπως ειπες κι εσυ Φεγγαρένια μου...

    Ξωτικά Χαιρετίσματααααα

    ReplyDelete
  13. @..christine, the elf..

    τα ειπες ολα, σε καποια πραγματα, νοιωθω τυχερα τα σημερινα παιδια..

    καληνυχτοφιλακια.. !!!

    ReplyDelete
  14. είπαμε τό'χεις!
    Για την ανάσα που μου δίνεις μέσα από τις εικόνες σου.
    Δεν χρειάζεσαι μηχανή εσύ για να αποτυπώσεις στιγμές και συναισθήματα.

    ReplyDelete
  15. Ε τι τώρα! Την ποδιά δεν θα προλάβαινα? Πρόλαβα και τη βέργα!Ας μην....περιαυτολογώ όμως. :)

    Όσον αφορά τον συγκεκριμένο δάσκαλο του αφηγήματος, είναι τόσο ωραία δοσμένη η περιγραφή της παιδικής ατμόσφαιρας και ψυχούλας που δεν μπορεί κανείς ούτε να οργιστεί, ούτε καν να θυμώσει μαζί του, παρά μόνο να τον λυπηθεί.

    Πώς γινόταν πάντως αυτού του είδους οι δάσκαλοι να γνέφουν από μακριά με το χέρι στην τυχερή τη μέρα!!! Ε? Μου θύμισε έναν στίχο: "Ντύνεται μοίρα η εξουσια και σου σφυράει". Μήπως συμβαίνει πάντα έτσι?

    Απίστευτο αφήγημα!

    Μα... είσαι η αγαπημένη μου λογοτέχνης αυτόν τον καιρό!
    Είναι τιμή μου που σε διαβάζω!

    :)

    ReplyDelete
  16. @..fuego donna..

    αλλο μεσο η μηχανη..
    αλλο η ζωγραφικη..
    αλλο η γραφη..

    ολα ομορφα κι αγαπημενα..

    με το μονο μεσο που δεν θα μπορουσα ποτε μα ποτε να εκφραστω καλλιτεχνικα, ειναι η μουσικη..

    :)))*

    θα τα πουμε κι απο κοντα..

    ReplyDelete
  17. @..γιαννη..

    δικη μου η τιμη..
    το ευχαριστω ειναι λιγο..

    καλο απογευμα να εχεις!!!

    ReplyDelete
  18. Καλησπέρα Φεγγαρένια

    Όταν γνωσεις και ενσυναίσθηση απουσιάζουν είναι εύκολο να περιπέσει κανείς στο τριπάκι εκμετάλλευσης της εξουσίας που του δίνει η θέση του.
    Ειδικά αν μιλήσουμε για τόσο παλιά...!!

    Πάντως από τότε μεχρι τώρα έχουμε κάνει μια μεγάλη διαδρομή... και δε θα έλεγα ότι η υπερβολικη ελευθεριοτητα που συνανταμε σημερα στα σχολεία, βοηθα καλύτερα στο πλάσιμο των χαρακτηρων. Καπου στη μεση στη φανταζομαι τη λυση...αλλά είναι δύσκολο να βρουμε αυτη τη μέση

    ReplyDelete
  19. Όσο περίπου η κόρη μου τώρα ήσουν... Εκείνα τα χρόνια δικά μας υα ανέμελα.. με τις παραξενιές και τις κακίες των δασκάλων των μεγάλων και τις απορίες μας.. Σίγουρα πιο δύσκολα από κάθε άποψη.. Από τη άλλη πιστεύω τότε μαθαίναν περισσότερα γράμματα παρά την αυστηρότητα.. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έτσι πιστεύω. Τώρα τα παιδιά είναι πιο ελεύθερα σε πολλά αλλά αυτό μπορεί να είναι και από αδιαφορία από χαλαρότητα γενικά.. Φιλιά πολλά φεγγαρένια μου

    ReplyDelete
  20. Απίστευτο! Αφήσαμε ταυτόχρονα σχόλιο! Σε ευχαριστώ πολύ :)

    ReplyDelete
  21. Καλημέρα σας...Τι ωραιές στιγμές μας περιγράψατε...
    Ωραία χρόνια πρέπει να ήτανε μέσα από τις δυσκολίες που είχε κα έχει πάντα το εκπαιδευτικό μας σύστημα...

    ReplyDelete
  22. @..melian..

    ευτυχως συγκρινοντας το σημερα με το χθες, ειναι εντονες οι διαφορες..

    μα για σκεψου, πεντε, εφτα χρονια μετα και ηδη ηταν φανερες οι αλλαγες..

    καλο απογευμα..!!!

    ReplyDelete
  23. @..βασιλη..

    νομιζω πως αυτος που ειναι να μαθει γραμματα οπως λες, θα τα μαθει κατω απο τις οποιες συνθηκες..

    αλλα φτανει μονο αυτο;;

    ReplyDelete
  24. @..βασιλη..

    ναι το προσεξα..απιθανο ε;
    :)))

    ReplyDelete
  25. @..αντ αυτου..

    παντα τα χρονια τα παιδικα θα ειναι ωραια..εκτος πολυ ειδικων περιπτωσεων..

    :)))

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...