ένα καπέλο από ψάθα Ιταλίας

Έ λοιπόν ναι.. χθες βράδυ βρέθηκα στην πρόβα τζενεράλε της θεατρικής ομάδας του δήμου Πυλαίας.
Άλλη αίσθηση το να μπαίνεις στα άδυτα των παρασκηνίων.

Θεατράκι ανοιχτό, καλοκαίρι γαρ και μικρό όσο και ζεστό. Το μπρίο και το ταμπεραμέντο να ξεπερνούν τα τετραγωνικά της σκηνής. Τα χρώματα να ξεχειλίζουν. Το ίδιο κι η αγωνία γιά την επόμενη μέρα.
Τα λάθη να επαναλαμβάνονται και να διορθώνονται με αποκορύφωμα ένα black out που από ότι έχω μάθει εξ αιτίας του άγχους συμβαίνει πάντα πριν τη μεγάλη μέρα της πρεμιέρας.

Εκεί, κάπου στις πρώτες κερκίδες, είναι σα να εισχωρείς κάτω από τα φουστάνια, τα παντελόνια και τα καπέλα των καλλιτεχνών. Χορεύεις και γελάς μαζί τους. Αγχώνεσαι και νευριάζεις. Θυμώνεις και μαλώνεις. Τσιτώνεσαι κι έπειτα αφήνεσαι και χαλαρώνεις.

Βραδιά δροσερή και φεγγάρι από πάνω να υπογραμμίζει τον υπόλοιπο φωτισμό. Ο ιδρώτας να παγώνει μέσα από την μπλούζα. Να χτυπάει το κινητό και να κάνεις πως δεν ακούς.

Κι η σκηνή να πλημυρίζει θέαμα και ρούχα εποχής. Πλούσιες πτυχές κι ακριβές δαντέλες. Κι όμορφη μουσική.

Ένα.. δύο.. τρία φύγαμε..

Απόψε και αύριο βράδυ, στις 9.00, στο θεατράκι πίσω από το δημαρχείο της Πυλαίας, από την θεατρική ομάδα του δήμου Πυλαίας, η κωμωδία του Εζέν Λαμπίς, ''ένα καπέλο από ψάθα Ιταλίας''.

Η παράσταση είναι δωρεάν, το μόνο ίσως που θα χρειαστεί να δώσετε είναι το χειροκρότημα σας.

Εγώ θα είμαι εκεί..

λευκό

Δεν είναι που τότε ήταν όλα υπέροχα, είναι που περνάει ο χρόνος και λειαίνει απαλά τις αναμνήσεις.
Κι εκείνο που έμοιαζε τότε με βουνό.. ήταν απλά η ζωή..
Καμμία επιλογή δεν ήταν λάθος..
Και από τις συμπεριφορές που σε πλήγωσαν μόνο την αγάπη θυμάσαι.. κι αυτό το λίγο που σου δόθηκε, πόσο τεράστιο φαντάζει σε μιά εποχή όπου όλα αγοράζονται με εκπτώσεις.
Κι ο έρωτας, και το ''σε νοιάζομαι'' ήταν κι αυτά εκεί!
Ακόμη και το ''σε διεκδικώ'' δείχνει σήμερα τόσο υπέροχο..

Αν δε γνωρίσεις όλα τα χρώματα.. πως να ξεχωρίσεις το λευκό μου λες;;;

αποτύπωμα

κόκκινο / χορός / ατίθασο / καπέλλο / έπαρση / μαγεία / κορδέλλα / μουσική / διαφάνεια / δαχτυλιές / πινέλα / χαλί / φύση / χρώμα / ήλιος / τέλος / αρχή / αναζήτηση / εύρημα / ανικανοποίητο / αρμονία / βήματα / αποτύπωμα / όραση / όαση / άκουσμα / ηδονή / άυλο / άρωμα / αποτύπωμα

αγάπη

αίμα / σύσπαση / συναίσθημα / δόσιμο / κατάκτηση / καρδιά /ηρεμία / φλέβα / συμπαγής / διαφάνεια / ποίηση / ζωή / ανιδιοτέλεια / προσφορά / θυσία / νοιάζομαι / μαζί / δεσμός / λευκό / συγχώρεση / προστασία / τρυφερότητα / χάδι /αγάπη

άγγιγμα

αφή / υφή / δάχτυλα / δέρμα / αισθήσεις / γυναίκα / πείραγμα / επαφή / ποιότητα / υλικό / άγγιγμα

η φωτό από την έκθεση με αντικείμενα από ανακυκλώμενα υλικά που έγινε στην διάρκεια των εκδηλώσεων του ''η Θεσσαλονίκη Αλλιώς'', θα την βρείτε εδώ..

η Θεσσαλονίκη Αλλιώς III

Χθες βράδυ, ζωντάνεψε ο χώρος του λιμανιού της Θεσσαλονίκης.
Η ''παράλλαξη'' κερνούσε κρασάκι (το γεύτηκα δύο ή τρεις φορές θα σας γελάσω), μπυρίτσες, νόστιμα μεζεδάκια και πιτούλες, κόσμος πολύς και όλοι μαζί μιά απίστευτα όμορφη παρέα.
Η έκθεση με αντικείμενα από υλικά που ανακυκλώνονται ήταν απίστευτα πρωτότυπη κι ευρηματική (αξίζει ένα ιδιαίτερο ποστ μιά που μάζεψα πολύ υλικό με την φωτογραφική μου), κατασκευές από μεταλικά και πλαστικά πώματα μπουκαλιών, πλαστικά μπουκάλια νερού μαγικά φωτισμένα, φορέματα από γάντια πλαστικά μιάς χρήσης, καθίσματα από χαρτοκιβώτια, organizer από κίτρινους φακέλους κλπ κλπ





Βγαίνοντας από την έκθεση, ήθελα να κάνω μεταβολή και να χαρώ άλλη μία όλο εκείνο το ''χάρμα οφθαλμών'', αλλά με κράτησε έξω ένα υπέροχο μουσικό άκουσμα, το πάρτυ είχε ήδη ξεκινήσει, κι όοοολοι μαζί, μιά ανάσα, μιά παρέα, κάναμε κύκλο γύρω από ένα πολύ κεφάτο μουσικό συγκρότημα, κι έχοντας ακόμη την γεύση του κρασιού και της μπύρας τα χείλια, ή κρατώντας ακόμη στα χέρια το ποτήρι, χορεύαμε, λικνιζόμασταν με τρόπο τόσο μαγικό,
που κι ίδια η βροχή μας ζήλεψε και θέλησε να μας αγγίξει, κι άνοιξαν οι ομπρέλλες πάνω από τους μουσικούς, σ ένα μωβ όνειρο με νότες, που γινόταν ροζ και κίτρινο και πάλι μωβ..΄και το μόνο που θέλαμε ήταν να μην τελειώσει ποτέ όλο αυτό ή τουλάχιστον να επαναληφθεί σύντομα..

Όμως ο κύκλος του ''η Θεσσαλονίκη Αλλιώς'' τέλειωσε, κι εγώ σκεφτόμουν, τον άνθρωπο που ήταν πίσω από όλα αυτά, που εκδίδει ένα περιοδικό που όποτε το παίρνω στα χέρια μου, τα μάτια μου απολαμβάνουν μέχρι και την τελευταία σελίδα, τον Γιώργο τον Τούλα, κι αλήθεια τι μαγικό μπορεί να έχει μέσα του ένας τέτοιος άνθρωπος, πόση ποιότητα ώστε να σκεφτεί και να πραγματοποιήσει όλο αυτό το Υπέροχο.. το Πάρα Πολύ γιά αυτή την πόλη και τους ανθρώπους της..

η Θεσσαλονίκη Αλλιώς II

Θεατρικό στην Βαλαωρίτου από την Ούγκα Κλάρα.. όπου παρακολουθήσαμε πολλά funny hapenings, εκτός από τα πανέξυπνα σενάρια, εντυπωσιακές στολές από χαρτί, έκθεση φωτογραφίας, τυμπανοκρουσίες και ποτό στην ''παπαρούνα'' μέχρι πρωίας (χωρίς υπερβολή)..

Θεατρικό στα λουλουδάδικα από το κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδος..

Γιαπωνέζα διαλογίστρια εν χορώ..

Στην είσοδο της Χανθ.. που έντυσε την πρόσοψη της παραμυθένια, με πριγκίπισσες, νεράιδες και ξωτικά..

To ''η Θεσσαλονίκη Αλλιώς'' είναι ένα πρόγραμμα που πραγματοποιήθηκε γιά τα 20 χρόνια της ''παράλλαξης'', με πρωτοβουλία του δημοσιογράφου και εκδότη του περιοδικού, Γιώργου Τούλα!

οι φωτογραφίες δικές μου και θα τις βρείτε εδώ

η Θεσσαλονίκη Αλλιώς

Μεσημέρι Σαββάτου στην καρδιά του.
Αγορά Μοδιάνο. Μιά γιαπωνέζα διαλογίζεται κι εγώ βαριέμαι αφόρητα. Με φορτίζει αρνητικά. Θέλω να φύγω μα τρέχουν νερά από παντού. Τα παράθυρα της οροφής, οι έξοδοι, στάζουν σε όλα τα σημεία.
Πρόσωπα.
Όλοι κουβαλούν την δική τους ψυχή. Απωθημένα. Αποστασιοποιημένα. Ένα εγώ που δεν τροφοδοτήθηκε. Παράπονα. Θέλω που δεν απαντήθηκαν. Μάτια κεραυνοί.

Ρίχνει απίστευτη βροχή σήμερα. Η ''Θεσσαλονίκη Άλλιώς'' μούσκεψε ως το μεδούλι.. Λίγοι οι θεατές. Εγώ, Εσύ ήταν κι άλλοι δέκα; Είκοσι;

Αγαπημένε μου, αυτή η πόλη, αυτός ο κόσμος.. δεν θα αλλάξει ποτέ..
Γιατί στις μεγάλες αλλαγές, ο ''κόσμος'' είναι Απών... Λουφάζει Φοβισμένος στην Κάμαρα του..

η φωτογραφία δική μου, θα την βρείτε εδώ!

με αφορμή μια φωτογραφία

Ένα φλυτζάνι διπλός ελληνικός, το μοναδικό τσιγάρο της ημέρας, το ραδιόφωνο στα 94,8 FM και ασταμάτητη βροχή από νωρίς το πρωί. Το στρόγγυλο τραπεζάκι με τη μαρμάρινη επιφάνεια ίσα που αντανακλά τη συννεφιά από το παράθυρο.

Στα χέρια της μιά φωτογραφία. Ένα κομάτι χαρτί με ευθείες κομμένες άκρες. Ασπρόμαυρη. Επαναλαμβανόμενες φόρμες. Ομπρέλλες.

Παρ όλα αυτά τη μέρα εκείνη δεν έβρεχε.
Είχαν ξεκινήσει μεσημεράκι σχεδόν, με άδεια από τη δουλειά και οι δυό, γιά μία γραφειοκρατική υπόθεση που τελικά δεν έγινε, ήθελε λέει άλλα δυό τρία χαρτιά να προσκομίσουν, κι έτσι βρέθηκαν στο κέντρο της πόλης με χρόνο που δεν ήξεραν τι να κάνουν, κι ο ήλιος ήταν κουραστικός γιά βόλτες παρ όλο που ήταν ακόμη Μάης.

Τον κοίταξε και της φάνηκε ''κάπως''.
-Τι έχεις εσύ σήμερα; τον ρώτησε.
-Τίποτα βρε.. απάντησε λίγο ενοχικά.
Όποτε δεν είχε διάθεση γιά τον άλφα ή βήτα λόγο έτσι το αντιμετώπιζε ''ενοχικά''..
-Πάμε τότε γιά καφέ;
Τον είδε που μουτσούνιασε.
-Τι έχεις; Κακώς ρωτούσε αφού τον ήξερε!
-Δε θέλω καφέ, θα με χαλάσει περισσότερο.
-Άρα κάτι έχεις!
-Τι άλλο μπορώ να πιώ;
-Πάρε μια σοκολάτα, ένα τσάι..
-Θα πάρω ένα τσάι..

Το καφέ ήταν από τα ομορφότερα της πόλης, γεμάτο κι ας ήταν καθημερινή, σ αυτή την πόλη πάντα ήταν γεμάτα όλα τα καφέ, όλος αυτός ο κόσμος της θύμιζε πολλές φορές τσαμπιά από κόκκινα σταφύλια, ζουμερά και έτοιμα να δώσουν τον χυμό τους γιά το πιό νόστιμο κρασί, ακόμη και σε περιόδους που όλοι γκρίνιαζαν γιά την τεράστια οικονομική κρίση.. και γιά τις επιπτώσεις που θα ελάφρυναν τις τσέπες τους μα και τα όνειρα τους..

Δε μίλησαν πολύ. Συνήθως όταν μιλούσε αυτός, αυτή φανερά δεν άκουγε κι όταν μιλούσε αυτή, αυτός απαντούσε μ ένα ναι ή όχι, ή κουνούσε το κεφάλι ή καμμιά φορά σκάλωναν σε κάποιο θέμα όπου διαφωνούσαν και πραγματικά περίεργα, ποτέ δε δέχονταν πως μπορεί να είχαν διαφορετικές απόψεις ακόμη και στα πιό μικρά θέματα γιατί στο κάτω κάτω μπορεί κάθε μέρα να κοιμόταν και να ξυπνούσαν μαζί όλα αυτά τα χρόνια αλλά παρέμεναν δυό τελείως μα τελείως διαφορετικοί άνθρωποι.

Είχε μαζί της την φωτογραφική μηχανή και του έδειχνε όλες τις τελευταίες της φωτογραφίες και που και που θυμόταν και διάφορα γεγονότα, γιατί η φωτογραφία δεν είναι μόνο το κάδρο που βλέπεις, αλλά είναι και το πριν, και το μετά, πολλές φορές κι ακόμη περισσότερα και σκέψεις και συναισθήματα και πράγματα που ειπώθηκαν τότε κι άλλα που δεν ειπώθηκαν, είναι πολλά!

Αυτός χαμογελούσε, ποτέ της δε μπόρεσε να μπει απόλυτα στην ψυχολογία του κι αν τον είχε κουράσει με όλη αυτή την τάση της να ζει με μια υπερβολή, μ ένα τρόπο δικό της, όπως πχ κάποιες φορές επαναλάμβανε ένα γεγονός και δυό και τρεις φορές, έκανε πως ξεχνούσε πως το είχε πει, κι επαναλάμβανε για να δώσει έμφαση, θαρρείς κι έτσι πολλαπλασίαζε την δύναμη και την ένταση της στιγμής, με τρόπο παιδιάστικο, κι αφελή μα τρυφερό μόνο που δεν ήξερε αν την έκανε αγαπητή όλο αυτό ή κουραστική, μα ακόμη κι αν αυτός μια μέρα της έλεγε ''φτάνει πια με κούρασες'', αυτή θα τον κοιτούσε με ύφος παρακαλετό και πάλι θα συνέχιζε τον δικό της τρόπο γιατί μόνο αυτόν ήξερε και οι άνθρωποι έτσι γεννιούνται, δεν αλλάζουν..

Στην έξοδο είδε τις ομπρέλλες της φωτογραφίας έκανε λίγο πίσω, και τράβηξε..
Είχαν ένα χρώμα φλογερό κόκκινο και τα χερούλια τους έμοιαζαν με λαιμούς κύκνων που είχαν πιάσει σοβαρή συζήτηση μεταξύ τους..




α) στη Θεσσαλονίκη τα καφέ και όχι μόνο θα είναι πάντα γεμάτα ανεξαρτήτως συνθηκών ;)))
β) σήμερα βρέχει ασταμάτητα και πολύ γουστάρω
γ) θέλω πολύ να γράφω, μα οι σκέψεις δε γίνονται πιά λέξεις κι αν θέλω να είμαι περισσότερο ειλικρινής, δεν υπάρχουν καν σκέψεις..
δ) κάπου το άκουσα σήμερα κ μου άρεσε πολύ πως ''είναι λεχώνα η ζωή και γεννά ελπίδες.. αρκεί να ξέρεις να ελίσσεσαι''..


η φωτό δική μου εδώ