σκεπαστή αγορά

πόσο με πουλάς;

σκεπαστή αγορά

Mετά,  κοίταξα ψηλά και ξέχασα εκεί τά μάτια μου..

μια βιτρίνα χρώματα

Ήταν εκείνο το πρωινό,  που κάναμε βόλτα στη σκεπαστή αγορά της Instabul,  και είδα μπροστά μου μια ολόκληρη βιτρίνα γεμάτη καπελάκια από felt,  φτιαγμένα από εκείνο το μαλλί που υπάρχει σε απειρία χρωμάτων και το δουλεύεις με ζεστό νερό και πράσινο σαπούνι ώσπου να γίνει σα τσόχα σφιχτή αλλά σε ό,τι σχήμα θέλεις..

Αυτή τη φορά θα κρατήσω το πάνω δεξιά που έχει το σχήμα του λουλουδιού σε ροδαλί απόχρωση,  θα κλείσω τα μάτια και με μια βαθιά αναπνοή θα φέρω στο νου το συναίσθημα εκείνων των ημερών..  ένα συναίσθημα τόσο δυνατό που δε περιγράφεται..

πορτοκαλί

Από αυτή την εικόνα,  εγώ θα κρατήσω το πορτοκαλί..

Γιατί μου λείπει ο ήλιος,  γιατί βρέχει σιωπηλά,  γιατί ο ουρανός δε σκάει το χείλι του,  γιατί κάνει κρύο,  γιατί έβγαλα το μαύρο σκουφί από το πρώτο συρτάρι,  γιατί έκρυψα το πρόσωπο πίσω από το δεύτερο μεγάλο κουμπί,  γιατί μου λείπετε και οι δύο,  γιατί αυτό που θέλω δε μπορώ,  γιατί νιώθω άδεια,  γιατί δεν   ε μ π ι σ τ ε ύ ο μ α ι  ούτε εσένα,  ούτε εσένα,  ούτε κι εσένα πια







γιατί μ αρέσει να περιμένω..

Little Drop Of Poison

Little Drop Of Poison
And I Love Him
Yes I Do
Alors On Dance
Back To Black
Όταν το τοπίο είναι θολό,  το χρώμα μου το μαύρο,  η διάθεση μου στο πάτωμα,  όταν δε βρίσκω διέξοδο,  όταν δεν ανασαίνω,  όταν δεν είμαι εγώ.. αυτά είναι τα τραγούδια μου..

127 hours

Δε ξέρω τι γίνεται και κάθε φορά που λέω δε θα τη δω αυτή την ταινία, ή δεν θα το κάνω αυτό, πέφτει με ένα περίεργο τρόπο μέσα στα χέρια μου..
Ήταν φανερή η αγωνία από τα τρέιλερ, είχα ακούσει και πως κάποιος λιποθύμησε λέει κατά τη διάρκεια της προβολής, δεν είχα καμμία διάθεση να παίξω με την υπομονή μου και την αδρεναλίνη μου να ανεβαίνει στα ύψη.. αλλά έλα που τελικά έγινε..

Πάντα όμως τα πράγματα είναι λίγο πιό μαλακά από ότι φαντασιωνόμαστε, ίσως επειδή δεν την είδα στην μεγάλη οθόνη, αλλά στη μικρή του laptop μου με πολλά διαλλείματα (είχα υποχρέωση να μαγειρέψω κι όλας), με καφέ και τσιγάρο κι όλη την άνεση και τη ζεστασιά του σπιτιού μου..

Εκείνο που με έκανε να σταθώ και να σκεφτώ λίγο, ήταν το σημείο όπου ο νεαρός ορειβάτης, σκεφτόμενος τη ζωή του από μικρό παιδί (αν μη τι άλλο αυτή την ευχέρεια την είχε σφηνωμένος μέρες στους βράχους), αναλογίστηκε πως όλες του οι στιγμές, οι επιλογές, οι αποφάσεις, ο τόπος, η οικογένεια
όλα μα όλα μοιραία τον οδήγησαν ΕΚΕΙ..

Τα βιώματα μας, τα λάθη μας, οι εμπειρίες μας δεν είναι ποτέ τυχαία..

Μια αληθινή ιστορία για την οποία περισσότερα μπορείτε να δείτε εδώ

όσο ενα τσιγάρο

Με τρομάζουν οι επαναλήψεις.  Η εβδομάδα περνάει όσο να κάνεις ένα τσιγάρο και το σάββατο,  μια αφετηρία για κάποια πράγματα διαφορετικά που όμως σε βάθος χρόνου είναι ολόιδια!

Οι εκπλήξεις όμως κρύβονται παντού,  άλλοτε δυσάρεστες κι άλλοτε ευχάριστες δίνουν μια ιδιαίτερη λάμψη στο βροχερό ξημέρωμα,  στο σκοτεινό πρωινό ξύπνημα και δυό τρεις ειλικρινείς κουβέντες αλλάζουν ακόμη και αυτή την ίδια την βολεψιά,  αυτό το στρογγυλοκάθισμα στην ασφάλεια της επανάληψης.

Τελευταία με πλησιιάζουν φίλοι για να μου εκμυστηρευτούν,  να μου ανοίξουν την καρδιά τους κι αυτό με κάνει πολύ πολύ χαρούμενη που είμαι ικανή,  να προκαλώ αυτή την ιδιαίτερη και πολυπόθητη εκτίμηση..

τυρκουάζ

O ουρανός έχει ένα και μοναδικό χρώμα κι αυτό είναι το γκρι,  και είναι τόσο βαρύ που νομίζω πως με πιέζει και μαζί μ εμένα και ότι βρίσκεται γύρω μου.
Μοιάζει με έγκυο που από ώρα σε ώρα θα της σπάσουν τα νερά,  με τη σκέψη μου του ζωγραφίζω σύννεφα,  και πίσω τους να σκάνε ξέφωτα σε κομμάτια τυρκουάζ,  και μετά τα χρησιμοποιώ,  αυτά τα ίδια χρώματα στις φωτογραφίες μου..

Δέκα γράμματα μπορούν να με κάνουν να χαμογελώ ηλίθια και να κολάω σα τη μύγα χωρίς ωράριο στο τζάμι. Σ υ μ π τ ώ σ ε ι ς..  που δένονται στην ουρά μου με σκοινί και κουδουνάκια.  Σε κάθε μου βήμα ακούγεται ο χαρακτηριστικός ήχος..  ντλινγκ ντλονγκ..

Το ξανθό μου κεφάλι σκέφτεται μ ένα συγκεκριμένο τρόπο,  αλλά η ηλικία των15 έχει περάσει προ πολλού..
Τις μελαγχολικές μου μέρες,  έχω ένα μαγικό σακούλι και βγάζω από μέσα ό,τι μου περάσει από το μυαλό,  μα τις μέρες με πανσέληνο όλα μου τα ευχάριστα και τα όμορφα και τα γλυκά μου κρύβονται..



Μια περίεργη μοναξιά με τυλίγει,  σα να αργούν πολύ οι αναρτήσεις των αγαπημένων μου blogs κι έχουμε ακόμη μέχρι την άνοιξη πολύ.

σελίδες λευκές

Eίναι κάποιες λέξεις που αρνούνται να ακουμπήσουν επάνω σε χαρτιά,  αρέσκονται στο να πλανώνται στον αέρα,  να όπως το σ αγαπώ που επιμένει να υπάρχει περισσότερο σαν αίσθηση,  πέρα από περιγραφές και μετρήσεις και προτάσεις χιλιοειπωμένες..

Χρόνια μετά,  γυρνώντας πίσω σε σελίδες λευκές,  πολλές από αυτές,  εύκολα απομυθοποιούνται..

βαθυκόκκινο

Άλλο πράγμα ο έρωτας..
Τόσο γλυκός ώστε με τόση επιθυμία να ποθείς να σου συμβεί,  τόσο δυνατός και καταλυτικός ώστε να γυρνάει το μέσα έξω σου κι ανάποδα,  τόσο αλήτης ώστε να εξασθενεί την όποια λογική σου σκέψη,  τόσο βίαιος ώστε να σε κομματιάζει,  τόσο θεικός ώστε να σε ανασυνθέτει

οπωσδήποτε όχι ροζ

ο έρωτας βάφεται πάντα μ εκείνα τα ζουμερά βαθυκόκκινα κραγιόνια για να σαγηνεύει,  χωρίς αιδώ..
δίχως όρια..  ή δεύτερη σκέψη
με την αδυναμία και τη δύναμη του πάθους..

είναι η ίδια η ζωή!

το ροζ που άλλαξε μορφή

Σήμερα,  παρ όλο τον ήλιο που γλύφει από το πρωί το παραθυρό μου,  έχω ανάγκη από κάτι πουπουλένιο,  μαλακό και ροζ,  κάτι ζεστό περίπου σαν εκείνα τα παραμύθια με τους πρίγκηπες και τις πριγκίπισσες που διάβαζα παιδί..
Ψάχνοντας συνειδητοποίησα πως έχει εκλείψει αυτό το χρώμα από τα πράγματα που αγοράζω τον τελευταίο καιρό,  κόκκινα πολλά,  πράσινα,  μωβ,  μαύρα,  γκρι  σε ροζ τίποτα..

Μετά σκέφτηκα πως οι άνθρωποι που είναι γύρω μου και μ αγαπούν είναι πολύ ροζ,  ίσως κι η ίδια η  η αγάπη να έχει αυτό το χρώμα,  κυρίως όταν είναι ανιδιοτελής και δίνεται με τρόπο φυσικό και αυθόρμητο και χωρίς ιδιαίτερη σκέψη..

Και πως δεν υπάρχει πιό ροζ από μια ιδιαίτερα τρυφερή σχέση μ' αυτούς τους ανθρώπους,  που σε έχουν αποδεχτεί όλα αυτά τα χρόνια όπως είσαι,  που δεν προσπάθησαν ποτέ να σε αλλάξουν,  που δεν πάτησαν ποτέ επάνω στις αδυναμίες και τις στραβοτιμονιές σου,  που σε θαυμάζουν και στέκονται στο πλάι σου,  όταν είσαι στα ψηλά,  αλλά κι όταν πέφτεις στα πατώματα,  που δεν χρειάστηκε να σου πουν ποτέ εξώφθαλμα ψέμματα για να φανούν στα μάτια σου,  ούτε κρύβονται πίσω από βαρύγδουπες έννοιες,  γιατί είναι αυτό που είναι,  αισθάνονται αυτό που αισθάνονται και ούτε ντρέπονται για αυτό και επειδή ακριβώς δε νιώθουν ''λίγοι'',  δεν είναι εγωιστές,  δεν σε καταπιέζουν και δεν προσπαθούν να σε προσαρμόσουν στα δικά τους καλούπια..

*στη φωτογραφία κάτι κόκκινο..  μια που το ροζ μου άλλαξε μορφή ;)))

σε ό,τι..

Σε ό,τι συμπαθήσαμε,  αγαπήσαμε,  ερωτευτήκαμε και κάπου σε μια στροφή,  σ ένα δρόμο,  χάθηκε..

Ας πούμε πως δεν είμασταν αρκετοί ώστε να το κρατήσουμε
Πως έφταιξε η έλλειψη χημείας

Ας πούμε πως αλλάξαμε και είμαστε άνθρωποι τόοοοσο διαφορετικοί τώρα πια..

δώστε στην Ναταλία την ψήφο σας και ίσως κερδίσετε ένα περιδέραιο

Η Ναταλία φτιάχνει χειροποίητα κοσμήματα κι έχει πάρει μέρος σε ένα διαγωνισμό.

Έχει πραγματικά ταλέντο,  και με τη βοήθεια σας μπορεί να κερδίσει.  Yπάρχουν λοιπόν δύο καλά νέα.  Το πρώτο είναι,  πως αν κερδίσει είναι αποφασισμένη να χαρίσει αυτό το πολύ όμορφο κολιέ σε έναν από όσους την βοήθησαν!  Το δεύτερο καλό νέο είναι πως βρίσκεται ήδη στην τρίτη θέση,  ανάμεσα σε 250 διαγωνιζόμενους..

Το μόνο που έχετε να κάνετε εσείς είναι:

1)  Να πατήσετε σε αυτό το σύνδεσμο και μετά VOTE γιά να την ψηφίσετε

http://apps.facebook.com/contestshq/contests/89825/voteable_entries/15453836?ogn=facebook&order=recency

2)  Και μετά να πάτε σ αυτό τον σύνδεσμο και απλά να της πείτε πως την ψηφίσατε,  αφήνοντας το ονοματεπώνυμο σας

http://www.facebook.com/event.php?eid=183667915007253

Το κολιέ είναι της φωτογραφίας,  νομίζω πως το αξίζει..  καλή επιτυχία Ναταλάκι :):):)

όνειρο ήταν, πέρασε..

Χθες βράδυ,  είδα ένα όνειρο..
Έπαιζαν λέει παιδιά στα πέτρινα δρομάκια,  πολλά παιδιά,  κι οι μάνες βλέποντας μας,  δυο ξένους στα μέρη τους,  έτρεχαν ξοπίσω τους τάχα πως κάτι είχαν ξεχάσει να τους πουν,  κι από τα παράθυρα τα μελαχροινά βλέφαρα κάπνιζαν τσιγάρα βαριά,  και τα πλυμμένα ρούχα στη σειρά,  από την μια μεριά των σπιτιών ως την άλλη,  βρώμαγαν άρωμα τριαντάφυλλου..

Γίναμε ένα μαζί τους,  κι η φτώχεια μας δε μας ένοιαζε γιατί η ψυχή μας ήταν γεμάτη από κλάματα κι από γέλια κι από ζαβολιές κι από παιχνίδι..

*η φωτογραφία από το Φανάρι στην Κωνσταντινούπολη

ανακαλύψεις

Μ αρέσει όταν ανακαλύπτω,  μικρούς κύβους ζάχαρης ξεχασμένους σε βάζα γυάλινα που κάτω από το φως του ήλιου αντανακλούν μόνο τους τόνους του ροζ.

Μια γωνιά της πόλης μου που μόλις την ανακάλυψα,  ένας θησαυρός στο net,  εικόνες σαν από φιγουρίνι,  ιδέες,  έμπνευση είναι όλη μου η ζωή..



Κι εκείνα τα κομμάτια σοκολάτας που μου βάζεις απαλά στο στόμα,  χαιδεύοντας μου τρυφερά την πλάτη,  πολύ μετά κρατάω ακόμη τη γεύση τους,   σίγουρα μια υποψία φράουλας,  όσο κι αν δεν το πιστεύεις..  νιώθω την Άνοιξη στην καρδιά του Χειμώνα..

αυπνίες

Η μέρα σου περνάει γρήγορα και όμορφα,  πρωινό,  καφεδάκι με άρωμα βανίλιας στο κομμωτήριο,  βαφή και κούρεμα σε επιβεβαιώνουν στον καθρέφτη,  έχεις κέφι για δουλειά σήμερα,  και έμπνευση έχεις,  και πρόσβαση στους θησαυρούς του διαδικτύου έχεις,  δυό γουλιές ελληνικό κι ένα τσιγαράκι στο παράθυρο για να επιβραδύνεις κατά μια ώρα την μεσημεριάτικη πείνα σου,  η ώρα του φαγητού,  αγαπημένο πιάτο,  απογευματινός καφές και δουλειά ξανά και έμπνευση μέχρι αργά το βράδυ.

Ένα τηλεφώνημα για ένα θέμα που πήρε μικρή αναβολή,  και μια ιδέα φοβισμένες σκέψεις που τις  διώχνεις με τον τρόπο σου,  εύκολα.

Μια ταινία για να κλείσει η νύχτα,  κακή θα την χαρακτήριζες ή στην καλύτερη περίπτωση αδιάφορη και να βρεθείς στα φρεσκοπλυμμένα,  φρεσκοσιδερωμένα,  μυρωδάτα σεντόνια σου και να έρθεις αντιμέτωπη με έναν από τους χειρότερους εχθρούς σου,  την πάλη με μια ανεξήγητη (έτσι νομίζεις)  αυπνία.
Ξημέρωμα πία κι αφού έχεις αισθανθεί όλες τις ανάσες του φεγγαριού εκεί έξω στη σκοτεινή νύχτα,  σε παίρνει ένας βαθύς ύπνος για να ξυπνήσεις το πρωί,  όχι πολύ νωρίς μεν,  αλλά με βαρύ πονοκέφαλο δε..






Πάω να ψήσω καφεδάκι..  θέλετε ;;)))

υφή

Λένε πως όταν επικεντρώνεις στη λεπτομέρεια,  χάνεις το δάσος..





Ποιός μπορεί να πει με σιγουριά;

τα ανάκατα

Τα χίλια δυό σε ένα.  Μια στίβα,  ένα σύνολο.  Ανάκατες ιστορίες κρεμασμένες όλες από μια αρμαθιά.  Λογής λογής πουλιά σε ένα κοπάδι. 



Πλήρωση του χρόνου.  Ώρα για ξεδιάλεγμα. Τόσες πληγές από αυτά,  τόσα σημάδια από εκείνα,  τόσες χαρές από τα άλλα.  Μια ολόκληρη ζωή από δαύτα,  όσο μια πεντάλεπτη στάση για καφέ από τούτα.  Όσα άξιζαν κι όσα έμειναν στα ασήμαντα.  Κι όσα νόμιζες πως ήθελες και ΔΕΝ.. 

Και η μία στίβα να χωρίζει σε πολλές.  Την βρίσκεις  την κοινή κατηγορία.  Όπως σ ένα μεγάλο και βαρύ λεξικό.  Χιλιάδες λέξεις στη σωστή ομάδα και σειρά.

Ξέρεις. Δεν έχεις παρά να ανοίξεις τη σελίδα με το ''γράμμα''  όπου ανήκει, ό,τι και όταν έρχεται.  Να το τοποθετήσεις εκεί που του πρέπει.  Όλα τα υπόλοιπα ανήκουν στα εύκολα!