ερωτικός χρόνος

Από το χρόνο που ρέει άπιαστος
αδράξαμε ένα ψίχουλο του
και το κρατήσαμε ανάμεσα
στα δυό μας σώματα.

Με βόγγους και με ιδρώτα
το πλάσαμε ώσπου έγινε ζεστό
σπαρταριστό σα το νιοφτέρουγο πουλί
ανθισμένο σαν ένα κόκκινο
ευωδιαστό τριαντάφυλλο.

Γιώργης Μανουσάκης

Fragile

Ένα πεζοδρόμιο που καταπίνει βήματα δίχως τέλος. Τα φώτα της πόλης παίζουν με τη γιορτινή διάθεση.    Tόσο κρύο!  Αρκεί ένα ζευγάρι μπορντώ γάντια να ζεστάνουν τα παγωμένα χέρια;  Ένα αγόρι μου κλείνει το δρόμο.  Καθώς βρισκόμαστε πολύ κοντά ανοιγοκλείνει το στόμα του,  ακούω το χτύπημα των δοντιών σαν υπόσχεση που δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ και την ανάσα του να αφήνει ένα ζεστό άγνωστο χάδι στο αυτί μου.  Από κάπου μακριά ακούγεται το ''i m your man''

Καταπίνω εικόνες.  Τις καταβροχθίζω με βουλιμία και τις κατεβάζω στο στομάχι μου αμάσητες.  Μετά όλο το σώμα μου φωτίζει σα χριστουγεννιάτικο δέντρο.  'Eτσι φωτισμένη,  με κατακκόκινα μάγουλα και παγωμένα χέρια ανεβαίνω χίλια τόσα σκαλοπάτια φθαρμένα από το χρόνο.  Κιτρινισμένο μάρμαρο,  όπως τα δάχτυλα μανιώδους καπνιστή.  Στον τοίχο μαύρο μαζί με όλα τα χρώματα των συνθημάτων. Όπως τότε που είχαμε κάνει εκείνη την ομαδική κατάληψη ενός σπιτιού που δε το ήθελε κανείς.  Σ' ένα δωμάτιο ''εύθραστο''  ρέει άφθονο το αλκοόλ,  μάλλινα κασκόλ και κασμιρένια παλτό πεταμένα στις καρέκλες.  Κορίτσια με κόκκινα ατημέλητα μαλλιά.  Αγόρια που δεν έχουν γίνει ακόμη άντρες.  Ένα κιμονό.  Σφραγίδες από μαύρο μελάνι.  Ασπρόμαυρη βουβή ταινία στην οροφή.  Προβολή!

Περνάω τη διαχωριστική πόρτα.  Το κάθε κορίτσι ή αγόρι έχει φτιάξει το δικό του σπιρτόκουτο.  Ίσα που το χωράει.  Ίσα που φέγγει.  Τόσο που αν το δεις με μιας το μπερδεύεις με τον αριθμό ένα.  Κανονικά θα ΄ναι δε θα 'ναι καμμιά δεκαριά.  Υπογραμμίζει ο καθένας το δικό του σπιρτόκουτο με κιμωλία και κρατάει τα όρια με νύχια,  δόντια και βελονωτά βλέμματα.  Όσο πιο πολύ πεινάς τόσο πιό πολύ τρυπάς και κόβεις.  Γύρω γύρω η παγωμένη τζαμαρία καθρεφτίζει ανάσες.  Στη γωνία μια γιρλάντα από χριστουγεννιάτικα τόσα δα χρωματιστά φωτάκια σα λαμπερά χρυσόχαρτα!

Βαλαωρίτου 29.  Όροφος τέταρτος.  Στη διπλανή οικοδομή μια κοπέλλα με μακριά μπουκλωτά μαύρα μαλλιά χορεύει σ ένα βουβό ρυθμό.  Κάποιες πίσω της την μιμούνται.  Το σκοτάδι της νύχτας διαλύεται στη λάμπα ενός προβολέα.  Το κρύο χτυπάει σε ένα τεράστιο μαύρο κομμάτι χαρτί που διαφημίζει με λευκή γραμματοσειρά ένα θεατρικό έργο.  Οι κοπέλλες του τετάρτου ορόφου της απέναντι οικοδομής έχουν κάνει ένα μικρό πηγαδάκι και συζητούν.  Έχουν φορέσει ήδη τα παλτό τους.  Προφανώς μιλούν για την επόμενη πρόβα.  Άραγε πριν ή μετά τη νέα χρονιά;  Τι διαφορά έχει;


Το 2012 μπαίνει αργό και βαρύ.  Λίγο μπερδεμένο.  Αινιγματκό;  Καθόλου!
Κανείς μας δε περιμένει πια να βγεί το άσπρο χνουδωτό κουνέλι από το μαύρο μαγικό καπέλλο.  Κι έχει φύγει από τα επιδέξια δάχτυλα του μάγου η μαγκιά.  Έχει φύγει και η υπεροψία.  Και το ''δήθεν''!
Κι έτσι είναι πιό καλά.  Πιό ζεστά..  πιό τρυφερά..

Και που είσαι;  Μη ξεχάσεις,  την παραμονή της πρωτοχρονιάς,  να αφήσεις και λίγα μπισκότα μαζί με το γάλα του Άι-βασίλη..

Sleepless in Seattle (1993)

Είναι δυνατόν να γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι αυτός είναι ο άνθρωπος σου;
Δίχως να τον έχεις συναντήσει ποτέ παρά ακούγοντας μόνο την ιστορία του στο ραδιόφωνο;

Τι είναι αυτό που σε προσελκύει σε έναν άγνωστο;
Ποιά αόρατα νήματα είναι αυτά που σε δένουν μαζί του;
Τι είναι αυτό που σου κόβει την ανάσα και κάνει την καρδιά σου να χτυπά πιό δυνατά;

Απάντηση σε όλα τα ερωτήματα,  δίνει μια συνάντηση που συναντά πολλά εμπόδια,  αλλά όπως ήδη ξέρουμε,  όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ το σύμπαν κάνει τα αδύνατα δυνατά για να σου το φέρει μπροστά σου.

Αυτά όλα στο 1993 που τα πράγματα ήταν ακόμη πολύ ρομαντικά και αγνά.
Σήμερα;
Πόσο επιφυλακτικά θα αντιμετωπίζαμε έναν άγνωστο;  Πόσοι φόβοι έχουν μπει στη ζωή μας;
Ή μήπως τα ''ζήσαμε όλα''  και έχουμε απλά πολλές κακές εμπειρίες;

γεύση σοκολάτας

Toυ είχε λείψει η γεύση της σοκολάτας..  όχι η συνηθισμένη,  καθημερινή γεύση της σοκολάτας,  αλλά αυτή που συνοδεύεται από μια ωραία και βολική ατμόσφαιρα,  αυτή η γεύση της σοκολάτας που συνοδεύεται από μια απόλυτα αναπαυτική πολυθρόνα,  δυό γραμμές από ένα εδιαφέρον βιβλίο καινούργιο βιβλίο,  δυό τρία έντυπα από αυτά που τα έβρισκε δωρεάν στις εισόδους των κινηματογράφων κι έναν συνομιλητή που θα καθόταν απέναντι του και θα έγνεφε με κατανόηση σε όσα θα συμφωνούσαν και θα έθετε με γλυκύτητα τα επιχειρήματα του σε ότι διαφωνούσαν.

Είχε σκοπό να μείνει στο σπίτι σήμερα,  τον τελευταίο καιρό ένιωθε σαν κάτι να του ρουφούσε τη διάθεση αλλά ο συνδιασμός αυτού του αδύναμου ήλιου με τον παγερό αέρα τον παρακίνησε να ντυθεί ζεστά για μια μικρή βόλτα στο κέντρο.

Αγόρασε βιβλίο,  αγόρασε ημερολόγιο,  μάζεψε τα συνηθισμένα έντυπα οι δρόμοι είχαν αρκετή κίνηση,  όχι όμως όση θα έπρεπε σε περίοδο γιορτών.  Κοίταξε το ρολόι του.  Μία και τριάντα.  Άφησε την Τσιμισκή και έστριψε δεξιά στην Κομνηνών.  Το παλιό καφέ στον όροφο υπήρχε ακόμη.  Ανέβηκε τα σκαλοπάτια.  Στραβομουτσούνιασε που ήταν γεμάτο κόσμο,  χάρηκε που βρήκε ένα τραπεζάκι πλάι στο παράθυρο που έβλεπε στο δρόμο.

Από το τζάμι φαινόταν μεγάλα τα γράμματα μιας βιτρίνας  ''ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΛΤΟ ΣΤΗ ΜΙΣΗ ΤΙΜΗ''.
Βολεύτηκε στην καρέκλα και παρήγγειλε σοκολάτα.  Ξεφύλλησε το βιβλίο,  χάζεψε τα έντυπα..
Ελπίζω να διαβάζεται ευχάριστα σκέφτηκε,  ενώ παράλληλα σκεφτόταν τα βιβλία που ανικανοποίητος άφηνε στη μέση.  Η ατμόσφαιρα μύριζε τσιγάρο,  η απαγόρευση είχε ατονήσει εδώ και καιρό,  αλλά αυτός είχε δυό μήνες που το έκοψε..

Κάθησε έτσι γύρω στη μία ώρα.  Μόνος.  Το προτιμούσε από οποιονδήποτε συνομιλητή που θα υπήρχε έτσι για να υπάρχει.  Που θα μιλούσε έτσι για να μιλήσει.  Που θα αντιδρούσε έτσι για να αντιδράσει.  Που θα τον κοιτούσε δίχως να κοιτάει.  Που δεν θα τον ρωτούσε.  Και που τότε από μόνος του θα έμπαινε στον πειρασμό να πει.  Κι ο άλλος θα άκουγε για να ακούσει κι ακόμη πιό απλά θα έκανε πως άκουγε..

Φεύγοντας,  αγόρασε μερικά χριστουγεννιάτικα μπισκότα που είδε στη βιτρίνα ενός ζαχαροπλαστείου.  Φαίνονταν τόσο όμορφα!  Είχε σκοπό να τα δοκιμάσει στο σπίτι,  στις τέσσερις η τηλεόραση θα έβαζε εκείνη την εορταστική ταινία,  θα σκοτείνιαζε νωρίς,  θα άναβε τα κεριά του και θα έβαζε μουσική..  i wish you a merry christmas λα λα λα..

ευτυχισμένα χριστούγεννα

Xιονίζει,  λευκές, μικροσκοπικές,  απαλές τουφίτσες γυροφέρνουν έξω από το παράθυρο μου κι αφού έστω αυτή η επιθυμία μου έγινε πραγματικότητα,  λέω να συμπληρώσω μια λίστα επιθυμιών για αυτές τις μέρες που γίνονται θαύματα!

Είδα ένα κορίτσι που είχε στην επιφάνεια των νυχιών του ένα χιονάθρωπο,  είδα ένα τόσο δα μπαλκονάκι με το πιό λαμπερά,  τα πιό παραμυθένια χρωματιστά φωτάκια..  πήρα ένα μέηλ ευχή από ένα φίλο,  άκουσα την πιό όμορφη και αισιόδοξη ιστορία,  και ως εκ θαύματος έχω κι εγώ πακέτο κάτω από εκείνο το χριστουγεννιάτικο δέντρο,  σε μια γωνιά που είχε χρόνια να στολιστεί..

 Χ Α Μ Ο Γ Ε Λ Ω
και πάω να βάλω τα δυνατά μου για να φτιάξω το mood,  όλων αυτών των ανθρώπων που αγαπώ..

ευτυχισμένα χριστούγεννα

όμορφα χριστούγεννα

@ κούραση είναι όταν αφήνεις σημαντικά πράγματα για αύριο..
όταν λες,  πάτε εσείς..  εγώ θα μείνω στο σπίτι..
όταν θέλεις να μείνεις στο κρεββάτι βλέποντας ταινίες
όταν θέλεις να κοιμηθείς μεσημέρι
όταν αρνείσαι να μαγειρέψεις και όλα τα σχετικά
όταν μπερδεύεις τα πλήκτρα στο πληκτρολόγιο
όταν σχεδόν έχουν έρθει τα χριστούγεννα και δε το έχεις καταλάβει

@κούραση είναι όταν έχεις μπουκώσει από την καθημερινότητα
όταν το ''κάτι καινούργιο''  αρνείται να συμβεί
όταν δε σε ελκύει τίποτα

@όταν η μητέρα σου έχει πάρει δώρα για όλους αλλά για σένα δεν έχει βρει νούμερο αυτό είναι ''γκαντεμιά'' που επαναλαμβανόμενη επίσης σε κουράζει αφάνταστα..



εύχομαι όμορφα χριστούγεννα σε όλους σας

κουρασμένες σκέψεις

Kάπου διάβασα πως όταν ερωτευτείς μια φορά,  είσαι ερωτευμένος για πάντα..


στο βάθος βάθος μπορεί..
αλλά είμαι τόσο μεγάλη πια για να σκάβω τόσο βαθιά..

προτιμώ αυτό που φαίνεται στην επιφάνεια..

το παιδί με το ποδήλατο

Tα παθήματα είναι μαθήματα και γίνονται τα σκαλοπατάκια που θα πατήσεις επάνω και θα μάθεις τη ζωή,  ιδιαίτερα όταν σου έχει απομείνει ο ένας γονιός κι αυτός αρνείται να παίξει το ρόλο του πατέρα!


H ερμηνεία του μικρού,  εξαιρετική!

επιθυμία

Ξύπνησα με την απόλυτη επιθυμία,  να δώσω ένα τεράστιο φιλί σ΄ένα χιονάνθρωπο..

blogging

To έχασα για ένα τεράστιο,  ατέλειωτο,  ολόκληρο λεπτό.  Πραγματικά,  με όλο αυτό το μπέρδεμα,  google+,  google profil κλπ,  μπήκα,  βγήκα,  έσβησα και χάθηκε..  στ' αλήθεια νόμισα ότι πέντε ολόκληρα χρόνια από τη ζωή μου έγιναν ένα τίποτα στο τίποτα.  Το ''φεγγάρι'' χάθηκε από τη blogoσφαιρα.

'Ημουν έτοιμη να σου τηλεφωνήσω και να σου πω ..  δε θα το πιστέψεις ''είμαι ελεύθερη'',  μπορώ να στείλω γράμμα στη google,  ή να ρωτήσω ένα φίλο που ξέρει από από αυτά,  ή να φτιάξω ένα καινούργιο,  αλλιώτικο,  διαφορετικό,  με άλλο φόντο,  άλλο χρώμα,  άλλο nickname..  δε θα με αναγνωρίσει ποτέ πια κανείς..  αλλά δε θέλω,  δε θέλω πια blog παρά μόνο την ελευθερία μου,  κι εκεί πάνω,  λες και μ' άκουσε να 'σου μου εμφανίστηκε και πάλι..

σοκολάτα;

'Oπως ακριβώς το λες..  κάποιες ψυχές είναι σα τα συγκοινωνούντα δοχεία τόσο οι κουβέντες κρατούν ισορροπίες.
Είναι και το πάρε - δώσε που λέγαμε.  Αλλά αυτό δεν είναι κάτι που έρχεται έτσι από μόνο του..  πρέπει να υπάρχει ταύτιση των ''θέλω να δώσω''  και ''θέλω να πάρω''.
Επίσης πρέπει να υπάρχει και η σχετική εμπιστοσύνη,  καθόλου κακία και καθόλου απωθημένα.
Να γιατί συμβαίνει όλο και πιο σπάνια στις μεγάλες ηλικίες.

*η σοκολάτα ήταν του μεσημεριάτικου ήλιου

ακινησία

Δεν μπορούσε να προσδιορίσει σε τι διέφερε αυτός ο Δεκέμβρης.  Αρκέστηκε στο ότι ήταν απλά αλλιώτικος.  Τα φώτα των αυτοκινήτων και τα εξωτερικά στολίσματα των σπιτιών μουρμούριζαν μεταξύ τους με βεβαιότητα για λίγα λεπτά,  όσο στο φανάρι κρατούσε το κόκκινο και γρήγορα χώριζαν για να σκορπίσουν εδώ κι εκεί χωρίς όμως να απομακρύνονται από το κάδρο.
Τα δέντρα είχαν γυμνωθεί και το κρύο έκανε τους περιπατητές να χώνουν τα χέρια τους βαθιά στις τσέπες.  Μερικές νιφάδες στροβιλίζονταν εκστατικά λίγο πριν να βρουν το ίδιο τέλος.

Μπερδεύτηκε για μια στιγμή και νόμισε πως ήταν σε ένα δωμάτιο με εκθέματα ζωγραφικής και πως είχε σταθεί μπροστά σε ένα πολύ όμορφο πίνακα.  Τίποτα δεν έμοιαζε με αληθινό.  Υπήρχε ότι ακριβώς έπρεπε να υπάρχει αλλά τίποτα δεν έμοιαζε να περιμένει κάτι γιατί ο χρόνος είχε παγώσει στο μπογιατισμένο πανί.

Ας επρόκειτο για το πιό μικρό.  Το πιό ασήμαντο.  Η προσμονή κρύβει μέσα της την κίνηση. Η βεβαιότητα την ακινησία.  Και το φετινό Χειμώνα η πόλη όλη έμοιαζε παγωμένη  /  παραιτημένη  /  κουρασμένη,  ακίνητη.

Η μόνη εξήγηση που έβρισκε λογική ήταν πως οπωσδήποτε κάπου πολύ μακριά,  έπρεπε να έχει συμβεί κάτι που δε συνέβει.  Κάτι είχε σταματήσει την γλυκιά ρευστότητα των πραγμάτων. Κάτι που δε μπορούσε εύκολα να προσδιορίσει..  ή μήπως;

θεατρικές σκηνές

Λαμβάνω υπόψη μου όλα τα σκηνικά που παίζονται καθημερινά στις ζωές μας,  είτε σε επαγγελματικό επίπεδο,  είτε σε προσωπικό,  κι αναρωτιέμαι που ακριβώς βρίσκεται το σημείο επαφής με τον πραγματικό εαυτό μας.  Γνωρίζουμε κάτι απ αυτόν ή μας είναι αδιάφορο;

 Ή μήπως ως ήρωες τόσων και τόσων έργων ταυτοχρόνως,   έχουμε σκίσει την ταυτότητα μας σε μικρά μικρά κομματάκια που τα έχουμε σκορπίσει εδώ κι εκεί για να καλύψουμε τις εκάστοτε ανάγκες μας;

γκρίζο

Kαμμία διάθεση..  ούτε να υποτάξει ένα τριαντάφυλλο,  ούτε να εμηνεύσει ένα κύμα ούτε να κάνει ένα αηδόνι να πει ''σ΄ αγαπώ'' για να συγκινηθεί η υφήλιος..

..  κάποιες μέρες διαθέτουν μόνο το γκρί !

love

Πάντα υπάρχει λίγη παραφροσύνη στην αγάπη. Αλλά και πάντα υπάρχει λίγη λογική στην παραφροσύνη.
Νίτσε

κυριακή

Όλα αυτά τα ανάποδα,  μεσ' το Δεκέμβρη Άνοιξη,  μια Κυριακή σα μεσοβδόμαδο,  ένα ψεύτικο δέντρο που αρνείται να στολιστεί..

Και το διαδίκτυο σαν ένα τεράστιο χωνί να καταπίνει συναισθήματα,  ψυχές και χρόνο..

Υπόσχομαι το επόμενο καφεδάκι μου να το απολαύσω κάτω από τα φώτα του χριστουγεννιάτικου δέντρου μου..

''μια παρτίδα σκάκι''

Διάβαζα ένα βιβλίο νωρίς το πρωί,  είναι ένα βιβλίο που ήρθε ξαφνικά κι απρόσμενα στα χέρια μου ως ωραιότατο δώρο έκπληξη,  σε μια εποχή που οι εκπλήξεις αλλά και τα δώρα σπανίζουν,  από αυτά τα βιβλία που μελετούν με όμορφο τρόπο τις συμπεριφορές δυο ερωτευμένων ανθρώπων..

..θυμάμαι,  διάβαζα κάτι ανάλογο πριν λίγα χρόνια,  πρόταση φίλων,  αναφερόταν στον έρωτα,  στη ζήλεια,  την ανασφάλεια κι όλα τα αρνητικά αλλά και θετικά συναισθήματα που μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος στη σχετική φάση.

και τα ανίχνευε τόσο καλά όλα αυτά που δεν υπήρχε μόνο ταύτιση αλλά γεννιόταν  και η απορία..  μα είναι δυνατόν;  διαβάζει τις σκέψεις μου;  αντιγράφει τα συναισθήματα μου;

Κατά καιρούς,  πέρασαν από τα χέρια μου διάφορα ημερολόγια,  όπου έγραφα αποσπάσματα από βιβλία που διάβαζα.. σήμερα αυτό το μικρό κομμάτι θα το ακουμπήσω εδώ..

''η συγκίνηση,  δεν εξηγείται.  Εξακολούθησε χωρίς να καταλαβαίνεις.  Αν προσπαθήσεις να καταλάβεις,  θα εξηγήσεις.  Αν εξηγήσεις,  θα χάσεις την συγκίνηση..''

''Μια παρτίδα σκάκι''
Αννίβας Αννίβα Αρνέλλος''

Ένας άντρας και μια γυναίκα,  με σκακιστικούς όρους και παιχνίδια,  έρχονται πιο κοντά..
είχα πάντα την αίσθηση πως αυτό το παιχνίδι ήταν από τα πιό αυθόρμητα,  αλλά ίσως τελικά ΔΕΝ..

αντιφάσεις

Tις χειμωνιάτικες νύχτες τα φώτα τις πόλης υπογραμμίζουν την κίνηση και τη ζωή στους δρόμους.  Στο σκούρο μπλε του ουρανού,  η Αριστοτέλους λάμπει παιχνιδιάρικα με τις πλατείες γεμάτες καρουζέλ που προσκαλούν σε γύρους παραμυθένιους μικρά και μεγάλα παιδιά.

Στο φως της μέρας τα πράγματα είναι διαφορετικά.  Διακρίνονται εντονότερα τα άδεια μαγαζιά,  τα σκονισμένα τζάμια,  οι πολυκαιρισμένες ξεφτυσμένες αφίσσες και ο όγκος των διαφημιστικών και των αποδείξεων κάτω από τις κλειστές πόρτες.  Όσο πιό απόκεντρο τόσο πιό πολλά.

Σκεφτόμουν πως κι εμείς οι ίδιοι πολλές φορές έχουμε συμβάλλει σ αυτό το θέαμα που αντικρύζουμε σήμερα τριγυρνώντας στους δρόμους της κάθε γειτονιάς,  καθώς ανέκαθεν προτιμούσαμε τα μεγάλα και απρόσωπα καταστήματα.

Οι άνθρωποι λειτουργούν συνήθως αντιφατικά. Ας πούμε πως κάποιοι δείχνουν έναν οίκτο στο μεγάλο θέμα των άστεγων που αυξάνονται θεαματικά,  από την άλλη όμως κλείνουν κατάμουτρα την πόρτα στα παιδιά ή τις κυρίες που μοιράζουν διαφημιστικά.

Ακόμη και η προβολή κάποιων ανθρώπων μέσα από το διαδίκτυο,  ίσως για κάποιους να είναι εκνευριστική,  για κάποιους άλλους βολική,  σίγουρα όμως η συμπεριφορά μας δεν θα πρέπει ποτέ να είναι ταπεινωτική απέναντι τους.