σ' αγαπώ

Νιώθεις ότι οι άνθρωποι περπατούν σε μοναχικά μονοπάτια,  σα μικρά ανεξάρτητα ποταμάκια που όμως  στα σημεία διασταυρώνονται μεταξύ τους.  Μπλέκουν σε σκοτεινούς λαβύρινθους,  δίνουν το χέρι σε υπόγειες στοές και με το φως του ήλιου πάλι ξεμπλέκονται για να συνεχίσουν να κυλούν κουβαλώντας ασυνείδητα,  συστατικά από αυτή την ένωση..  την κάθε ένωση..


καλό σαββατοκύριακο
χαρείτε την άνοιξη,
χαρείτε τον ήλιο,
κι ότι άλλο σας δίνεται απλόχερα..

the artist

light my heart tonight

M' αρέσει όταν το χιούμορ και η ανοιχτή καρδιά χοροπηδούν στο χώρο..  μ' αρέσει όταν μια στιγμή ξεπερνά κάθε προσδοκία..  μ' αρέσει όταν το απροσδόκητο ενώνεται με το μεγάλο ποτάμι του δρόμου και τα φώτα της νύχτας..

Αυτό που με ενοχλεί είναι που τελευταία μ' έχω προσδιορίσει,  μ' έχω οριοθετήσει και υπογραμμίσει..  ναι αυτό μ' ενοχλεί πολύ!

Θεσσαλονίκη / παραλία

Αγαπημένη μου kovo voltes

Όσο κι αν προσπάθησα να απομονώσω μια και μοναδική εικόνα μου από την παραλία,  στάθηκε αδύνατο..
Οπότε..  έχουμε και λέμε:

1)  ένα παιδί κοιτάζει με δέος την απεραντοσύνη της θάλασσας και αναρωτιέται αν υπάρχουν γοργόνες :)

2)  δυό τρεις πλανόδιοι πωλητές..  ο ένας πουλάει στον πάγκο του σπόρια,  ο άλλος μαλί της γριάς κι ο τρίτος καραμελωμένα μηλαράκια!

3)  πρόσβαση στον ζωολογικό κήπο,  ο οποίος βρισκόταν στο πάρκο όπου τα τελευταία χρόνια παίρνουν και δίνουν χρήστες,  ουσίες κλπ

4)  στον ίδιο κήπο ζευγαράκια να ζουλιούνται στα παγκάκια,  όπως και κατά μήκος όλης της παραλίας χχχ

5)  το πρώτο βαθύ φιλί,  καθισμένοι στο στόμα ενός πέτρινου φιδιού..

6)  πικ νικ και διάβασμα βιβλίου στο γρασίδι της νέας παραλίας

7)  ο ήλιος να βουλιάζει στη θάλασσα,  δεν έχω δει ομορφότερα ηλιοβασιλέματα

8)  εγώ,  αυτός,  καρότσι,  μωρό..

9)  έκθεση βιβλίου

10)  έπειτα ήρθαν όλα αυτά που γέμισαν το πλακόστρωτο με ''θόρυβο''..  περισσότεροι μικροπωλητές,  οι βόλτες με τα καραβάκια

11)  από τις ποιό όμορφες εικόνες μου να ταξιδεύω για νησί και να είναι το ξεκίνημα από το λιμάνι της πόλης

11)  μεγάλο μου παράπονο που αυτό το λιμάνι δε μου θύμισε ποτέ τα πολύβουα λιμάνια των νησιών, ή του Πειραιά και του Βόλου..

12)  Λευκός Πύργος,  το ανέβασμα του ήταν μια έκληξη..

13)  ένα μπαλόνι στο χέρι

14)  παραμονή χριστουγέννων,  έχω αγοράσει βιβλίο και παρ' όλο το κρύο επιστρέφω από παραλία

15)  καλοκαιράκι..  ένας ακορντεονίστας παίζει ένα ρώσικο τραγούδι

16)  φωτογραφική μηχανή..  εικόνες απίστευτες όλες αποθηκευμένες στον υπολογιστή

17)  λάτρεψα κάθε τετράγωνο πλακάκι,  κάθε λακούβα,  κάθε σπάσιμο  παρ' όλα αυτά περιμένω την νέα εικόνα της παραλίας με ανυπομονησία..  αν και ξέρω πως θα μου λείψει εκείνη η ζεστασιού της φθοράς,  του παλιού και του γνώριμου

18)  είναι πολλά που δε μ' αρέσουν,  ένα από αυτά οι πολυφωτογραφημένες ομπρέλλες εξ ου και η φωτογραφία πιό πάνω :)

Home Is Whenever I'm With You

Σκηνικό σε δρόμο κεντρικό,  Θεσσαλονίκη,  5 παρά κάτι μεσημέρι..  ένας άντρας,  μια γυναίκα,  ένα καρότσι κι ένα μωρό..  σε ανύποπτο χρόνο,  το ζευγάρι ανταλλάσει το πιό γλυκό φιλί που έχω συναντήσει ποτέ μου..

Αυτός - Θα πάμε από Τσιμισκή ή παραλία;
Αυτή - Όπου θές εσύ
Αυτός - Όχι, όπου θες εσύ..

Αν αυτό δεν είναι αγάπη τότε τι;

ερωτοαπαντήσεις

από τη margo


❤  Η πρώτη σκέψη στο ξύπνημα της μέρας;

τι ώρα είναι;

❤  Θέλησες ποτέ να κρυφτείς από κάτι;


πολλές φορές!


❤  Τι κάνεις όταν χάσεις το δρόμο για εκεί που ξεκίνησες να πας;


προσπαθώ να ξαναβρώ το σημείο επαφής..  να ξαναβρώ τον εαυτό μου..  να θυμηθώ αυτά που μου αρέσουν πολύ..
συνήθως όταν χάνεις ένα δρόμο,  ανοίγεται ένας άλλος..


❤  Πως μετράς την ευτυχία;


Με απλές καθημερινές στιγμές!


❤  Αν έπρεπε να αυτοπροσδιοριστείς με τρεις λέξεις ποιές θα ήταν αυτές;


ψάρι μέσα ή έξω από τη γυάλα


❤  Πριν,  τώρα,  μετά,  πιό επιλέγεις και γιατί;


Μάλλον το μετά γιατί πάντα δημιουργώ ένα όραμα μπροστά στα μάτια μου ώστε να το ακολουθώ..


❤  Τι θα σ΄έκανε να το ακολουθήσεις στην άκρη του κόσμου;


Κάτι πολύ δημιουργικό!


❤  Πόσο συχνά χαμογελάς τα τελευταία δύο χρόνια;


Δεν είναι που δε χαμογελάω,  είναι που το χαμόγελο είναι αδύναμο..


❤  Η λέξη ''κρίση''  τι σημαίνει για σένα;


Αλλαγή στον τρόπο ζωής.  Με τα θετικά του,  τα αρνητικά του κι ότι σημαίνει αυτό..  


❤  Μια αγαπημένη σου λέξη..


Αγκαλιά!


❤  Η τελευταία σκέψη στο τέλος της ημέρας;

Να σηκωθώ πρωί,  να φτιάξω καφέ κλπ κλπ

από την dee dee

❤  Σε ποια χωρα φανταζεσαι οτι θα ηταν ιδανικα να ζουσες και γιατι;

Εδώ που γεννήθηκα και ζώ 51 χρόνια..  δεν υπάρχει γιατί..  δε μου αρέσει να είμαι ''η ξένη''

❤   Ποια ειναι η γνωμη σου για την φιλια μεταξυ ανδρων και γυναικων;

Έχω νιώσει απίστευτη επαφή..  σε αντίθεση με τη φιλία με το ίδιο φύλο..

❤  Εισαι υπερ ή κατα στις σχεσεις απο συνοικεσιο και γιατι;

Προτιμώ το χτυποκάρδι χχχ

❤  Πως περναει συνηθως μια καθημερινη μερα σου;

Απλά..  ξύπνημα,  πρωινό,  καφές,  κοσμήματα,  διαδίκτυο,  μαγείρεμα,  καφές,  κοσμήματα,  διαδίκτυο,  φαγητό,  κοσμήματα,  διαδίκτυο..  γυμναστήριο,  περπάτημα,  φαγητό,  καφές,  τηλεόραση,  ραδιόφωνο,  δυό σελίδες βιβλίο..  ύπνος

❤  Ποια επαγγελματα θεωρεις οτι ωφεληθηκαν απο την κριση της χωρας μας;

Τα ενεχυροδανειστήρια..  δε ξέρω αλλά πραγματικά λυπάμαι όσους δουλεύουν στην αγορά..  ευτυχώς έζησα το μαγαζί μου σε καλύτερες στιγμές

❤  Ποιο ειναι το ωραιοτερο δωρο που εχεις κανει ποτε σε καποιον;

Πολλά..  ένα βιβλίο της Σάρα Εμμάνουελ Μπουργκ ας πούμε πως είναι ένα από αυτά

❤  Ποιο χαρακτηριστικο θεωρεις πιο βασικο για εναν επιτυχημενο γαμο (ή πολυχρονη σχεση);

Σεβασμός,  ειλικρίνεια,  κουβέντα,  αποδοχή

❤  Τι ειναι αυτο που θα ηθελες να κανεις συχνοτερα και νιωθεις οτι δεν εχεις πια τον χρονο ή το κουραγιο για να το κανεις;

Πολλά..  θα ήθελα να ήμουν μια σούπερ ντούπερ woman..  

❤   Ελληνικη οικογενεια: ποια τα προτερηματα και ποια τα ελαττωματα της;

Δεν έχω ζήσει σε ξένη οικογένεια οπότε δε μπορώ να κάνω τη σύγκριση

❤   Ποιο προτερημα σου εκτιμας περισσοτερο στον εαυτο σου;

Το ότι μπορώ να ξαναγεννιέμαι μέσα από τις στάχτες!

❤ Εχεις ενα τριημερο μονος σου. Που και πως θα επελεγες να το περασεις;

Έξω από τη γυάλα,  με τη φωτογραφική μου μηχανή,  συναντήσεις για καφέ με φίλους αν δε μ΄'εχει πάρει από κάτω..  να σκεφτείς μια φορά πήγα να περάσω ένα σάββατο μόνη μου κι έσπασα το πόδι μου..  δε με θέλει το μοναχικό εμένα..  θέλω να έχω χέρια αγαπημένα να με κρατούν όρθια :):)

αυτό είναι ένα blogοπαίχνιδο..  όποιος θέλει ας πάρει μέρος,  στις ίδιες ερωτήσεις (που να σκέφτομαι τώρα καινούργιες χχχ )

διαβάσματα

εσωτερική ανάγκη

______________________________________________



Ένας μπαξές γεμάτος αίμα   
είν' ο ουρανός                        
και λίγο χιόνι                          
έσφιξα τα σκοινιά μου            
πρέπει πάλι να ελέγξω
τ' αστέρια
εγώ
κληρονόμος πουλιών
πρέπει
έστω και με σπασμένα φτερά
να πετάω


Μίλτος Σαχτούρης



_____________________________________________

στιγμές

έχω στ αυτιά μου μια μουσική που δε μπορώ να προσδιορίσω..  θα με βοηθήσεις;

τα φιλαράκια

Nομίζω σου το έχω ξαναπεί..  τα μεσημέρια σαββάτου και κυριακής,  εδώ και πολλά χρόνια κάνω κέφι ''τα φιλαράκια''.  Χιλιοειπωμένες ατάκες και σκηνές που με κάνουν και γελάω ξανά και ξανά σα να είναι η πρώτη φορά.

Μια φιλία που μόνο στο σινεμά ή στην τηλεόραση θα μπορούσες να τη βρεις.  Και μου φαίνεται ότι εκεί είναι όλη η επιτυχία..  στο ότι αγγίζει το ιδανικό και το παραμυθένιο.

Τυχαίνει επίσης να διαβάζω αργά αλλά σταθερά το ''ανεμώλια'' που μιλάει για την ανδρική φιλία,  για μια παρέα παιδιών που παραμένουν ''μαζί''  και ως μεγάλοι κι αποφασίζουν απο κοινού να εγκαταλείψουν την κοινωνική τους ζωή και να περάσουν διάφορες περιπέτειες..

Συναντάμε κάποιες φορές,  αν όχι τέτοιες ακριβώς φιλίες αλλά παρόμοιες,  ανθρώπους να έχουν τακιμιάσει μεταξύ τους κι αναρωτιόμουν κατά πόσο σαν ένας τρίτος ή τέταρτος θα μπορούσες να διεισδύσεις σε μια τέτοια κατάσταση.

Τους γνωρίζεις,  τους χαίρεσαι αλλά πόσο χώρο μπορούν να σου κάνουν έτσι ώστε να σταθείς ανάμεσα τους;  Κατά πόσο μπορείς να γευτείς ένα κομματάκι από την προσωπική τους σχέση;

Ή μήπως και μόνο η σκέψη είναι ουτοπία και τα τείχη είναι κτισμένα ψηλά και απόρθητα οπότε καλό είναι να μείνεις στο θαυμασμό από μακριά;

γλίτσα

η φωτογραφία του Haris Tzeiranidis 




Ίσως να φταίει ο ατέλειωτος φετινός χειμώνας,  ίσως η όλη αρνητική ψυχική διάθεση που μας έχει δημιουργήσει η όλη γενικότερη οικονομική κατάσταση αν και πιστεύω πως η υπερβολή είναι πάντα μέσα στο μυαλό μας και η έξοδος είναι λαμπερή και δυναμική ακόμη και μέσα από το πιό σκοτεινό τούνελ κι ακόμη πως μια εξωτερική κρίση δε συνεπάγεται και εσωτερική και το αντίθετο  και πως το μέσα μας κρύβει πάντα εκπλήξεις αλλά..

..νομίζω,  δλδ είμαι πιά σίγουρη ότι ζω σε μια πόλη που έχει πάψει να μου θυμίζει,  να με προσελκύει, να με εμπνέει βρε παιδί μου..

εδώ και καιρό,  κάθε μέρα και πιό πολύ η Θεσσαλονίκη μου μοιάζει με πολυκατοικία που κατακαλόκαιρο έχει αφεθεί και εγκαταλειφθεί από τους διαχειριστές της.  Και είμαστε στην αρχή μιας άνοιξης για να συμβαίνει αυτό.  Περπατάω σε δρόμους που μοιάζουν σαν να έχει να πέσει καθαρό νερό και χλωρίνη επάνω τους χρόνια.  Νιώθω τη γλίτσα να ξεγλιστράει από τις γωνιές,  να τρέχει καταμεσής των δρόμων,  να κολλάει στα παπούτσια κι από εκεί να εγκαθίσταται στην όσφρηση και τη γεύση μου.

..κατεβαίνω στο κέντρο και ατμόσφαιρα δεν υπάρχει..  από την αγορά,  όπου τα μισά μαγαζιά δηλώνουν ξεπούλημα ή προσφορές και τα άλλα μισά έχουν κλείσει μέχρι τα διάφορα cafe..  όπου ξαφνικά ανιχνεύω ''κλίκες''  και βλέμματα εξεταστικά και περίεργα του στυλ ''ας τον αυτόν δεν είναι δικός μας''  μέχρι την ποιότητα του καφέ η οποία δεν θυμίζει τίποτα από το παρελθόν,  εκτός κι αν εγώ έχω μείνει πίσω και καφέ φίλτρου είμαι η μόνη που ζητάω άρα δικαιολογημένο το ξενέρωμα ή η μπαγιατίλα..

..νιώθω ότι ο τοίχος ξέβαψε ξαφνικά κι απότομα,  και ξεπετσώνοντας το πρώτο ή ακόμη και το δεύτερο στρώμα μπογιάς,  φανερώθηκε ένα σάπιο backround,  που δε φτιασιδώνεται με έργα στην παραλία ή με μια έκθεση στο μουσείο φωτογραφίας..
χρειαζόμαστε ένα υπόβαθρο το οποίο  δεν είχαμε ποτέ..   νομίζαμε ότι είχαμε.. και ίσως αναλώσαμε σε λάθος πράγματα..

δε ξέρω αν έχει φταίξει αυτός ο ατέλειωτος χειμώνας αλλά έχω κουραστεί να βλέπω ανθρώπους ντυμένους με σκούρα χρώματα.  Να μη χαμογελούν.  Θέλω να φύγει αυτό το πράγμα μέσα από τα κεφάλια μας.  Να αφήσουμε χώρο για την άνοιξη.  Για όνειρα.  Για έμπνευση.  Θέλω να γίνονται πράγματα για όλους και όχι για τους λίγους.  Θέλω να βλέπω ανθρώπους να δημιουργούν και να εκθέτουν.  Θέλω να βλέπω αυτό το κάτι παραπάνω κι όχι το λιγότερο.  Και να είναι αυτό το βάθος και όχι η επίστρωση.

Γιατί να πάρει η ευχή εγώ μια άλλη Θεσσαλονίκη έζησα..  και εκείνη είναι που την θέλω πάλι πίσω!

με άλλο τρόπο;

Tρόποι υπάρχουν πολλοί,  αλλά ο ένας και μοναδικός είναι αυτός που ταιριάζει σε κάθε άτομο ξεχωριστά..

Ουσιαστικά λοιπόν ο τρόπος είναι ένας.. δεν είναι;

κάπως έτσι..

των γενεθλίων

H πενηντάχρονη γυναίκα κατέβαινε την αριστερή πλευρά της Μαρτίου.  στα ανατολικά της πόλης διάγοντας την βραδινή ωριαία βόλτα της.  Η βραδιά δεν ήταν καθόλου κρύα σε αντίθεση με το συνήθειο των τελευταίων ημερών,  το ηλεκτρονικό θερμόμετρο στο σταυρό ενός φαρμακείου έδειχνε 11ο C και το φεγγάρι αναπαυόταν χαλαρά τριγυρισμένο από υπόλευκα ακίνδυνα σύννεφα.

Παράλληλα,  ο σύζυγος της στο σπίτι,  μιλούσε με ένταση στο τηλέφωνο.  ''Αφού σου το είπα..  θα ξεμπερδέψω''.  Το έκλεισε εκνευρισμένος.  Ξεφύσηξε και άνοιξε το πάνω κουμπί από το polo μπλουζάκι του.  Άναψε τσιγάρο..  μισόκλεισε τα μάτια..

Η γυναίκα συνέχισε το δρόμο της,  ενώ το μπουφάν της τη στένευε χωρίς όμως να την ενοχλεί.  Είχε χάσει 6 ολόκληρα κιλά.  Κοίταξε απέναντι.  Ένα σχετικά καινούργιο κατάστημα με πολύ νεανική ένδυση,  είχε βάλει στη βιτρίνα τα πρώτα ανοιξιάτικα.  Κοίταξε δυό μέτρα πιό πάνω,  στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου.  Μια μεγάλη κακόγουστη μπλε πινακίδα φώναζε με κίτρινα γράμματα.  '' ΑΓΟΡΑΖΟΥΜΕ ΧΡΥΣΑ ΚΟΣΜΗΜΑΤΑ..  ΕΝΕΧΥΡΟ..  ΕΧΕΜΥΘΕΙΑ..''.  Ασυνείδητα επιτάχυνε το βήμα της θυμωμένη μ΄αυτούς που εκμεταλεύονται δύσκολες καταστάσεις.  Σκέφτηκε κάποιον,  δημιούργημα της φαντασίας της,  να ανεβαίνει τις σκάλες εκείνης της αφώτιστης οικοδομής και να μπαίνει σ΄εκείνο το γραφείο.  Να βγάζει από μια παλιωμένη καφέ τσάντα ένα μικρό κουτί χρυσαφικά..

Αριστερά της,  ήταν ένα άλλο κατάστημα,  δώρων. αυτή τη φορά.  Ένας άνδρας κοιτούσε σκυφτός επίμονα τη γεμάτη αντικείμενα βιτρίνα.  Καθώς περνούσε ακριβώς από δίπλα του,  είδε πως φορούσε σκούρο δερμάτινο επανωφόρι κι είχε ένα πρόσωπο από αυτά που πολύ ευχαρίστως θα τα έβαζε στο κρεββάτι της και μετά γυμνή ανάμεσα στα πόδια της.  Αυτός πετάχτηκε και πέρασε βιαστικά την είσοδο του μαγαζιού..  φαινόταν αποφασισμένος για την επιλογή του..

Θα έχει φαίνεται γενέθλια η δικιά του σκέφτηκε η γυναίκα  με τα λίγα παραπανίσια κιλά και το κοριτσίστικο περπάτημα..  ίδια ημερομηνία με εμένα..

Δευτέρα πρωί

Eίναι κάτι μέρες ισοπεδωμένες τόσο πολύ που τίποτα δε σου κινεί το ενδιαφέρον..  ούτε η γεύση του καφέ,  ούτε η δουλειά,  ούτε καν το γλυκό που έχεις κατά νου να φτιάξεις..

Είναι κάτι μέρες που το μόνο που θέλεις είναι να έρθει κάποιος,  να σε τραβήξει από το χέρι,  να σε πάει βόλτα,  να σου κάνει κουβέντα,  να σου βάλει στο μυαλό σκέψεις,  να σε πάρει αγκαλιά και να σ αφήσει να κοιμηθείς μέσα της γλυκά γλυκά.

Είναι κάτι μέρες που σκέφτομαι πως το μόνο που έχει καταφέρει το πέρασμα του χρόνου είναι να χάνω όλο και πιό πολύ την εμπιστοσύνη μου..  σε πρόσωπα και καταστάσεις..

τακτοποίηση

Ίσως να κάνω λάθος αλλά πάντα πίστευα πως αν συμμάζευα,  τις σκέψεις και τις πράξεις μου,  τα θέλω μου και τα μπορώ μου κι αν μπορούσα να τα τακτοποιήσω σε ομάδες και σε κουτιά η διαχείριση του χρόνου μου θα ήταν η ιδανική.

Δε θα το μάθω ποτέ !

παρασκευή απόγευμα

Aπίστευτα παρορμητική,  νιώθω ότι πρέπει να είμαι από ψύχραιμη ως αναίσθητη!  Κι επειδή πολλές φορές αυτό δεν είναι εφικτό νιώθω ότι λέω ψέμματα.  Κυρίως στον εαυτό μου και μετά στους γύρω μου.  Με την έννοια του ότι δεν εκφράζω τους πραγματικούς μου φόβους,  μηδενίζοντας τους.  Είναι σα να έχω τοποθετήσει ένα φίλτρο στο σωστό σημείο έτσι ώστε άλλο πράγμα να έρχεται προς τα εμένα κι άλλο να εκπέμπω εγώ προς τα έξω..

Μου έχει ξανασυμβεί σε μια περίοδο της ζωής μου,  μόνο που τότε ήταν αλλιώς.  Εξέφραζα τους φόβους μου αλλά δεν ήξερα τι ήταν αυτό που θα έπρεπε να αντιμετωπίσω.  Κι όλα ήρθαν με τη σειρά,  και τα προσπέρασαν ένα ένα σα μικρά και μεγάλα αγκαθάκια που μπήκαν και βγήκαν εύκολα από το σώμα μου.  Εύκολα αλλά καθόλου ανώδυνα.  Και με πολλά κατάλοιπα που πολλές φορές ξαναέρχονται σα μικροί εφιάλτες τις νύχτες.

Καμμιά φορά σκέφτομαι την όλη κατάσταση σαν ένα σπυρί που ξέρω τι θα συμβεί όταν σπάσει,  και ξυπνάω με κεφάλι βαρύ και σκέψεις θολές και αδυναμία συγκέντρωσης. Αυτό λέγεται κρυολόγημα ή έλλειψη διάθεσης;  Ευτυχώς έχω την πολυτέλεια να ξαπλώσω στον καναπέ μου,  αν και δε το κάνω,  ή να μη δουλέψω,  να ξεφυλλίσω παλιά περιοδικά όλο χρώματα και τσακισμένες σελίδες από την πολυχρησία,  να πιω ζεστούς καφέδες όλο αρώματα και να καπνίσω με την φαντασία μου ένα τσιγάρο,  ωω πόσο μου λείπει ένα τσιγάρο!  Πονούν από το πρωί όλα μου τα κόκκαλα,  είναι αλήθεια πως όσο μεγαλώνεις χρησιμοποείς όρους που αφορούν το εσωτερικό του σώματος σου..  τι σιχαμερό!

Eίδες;  Πάλι κατάφερα και το γύρισα!  Πάω να φτιάξω ένα νες ντεκαφεινέ με μπόλικο γάλα..  καλό παρασκευοσαββατοκύριακο :)