Άφησα την Μάριον να κοιμάται μέσα στο κίτρινο βιβλίο. Πολύ μπλα μπλα χωρίς ιδιαίτερη πλοκή και αργή ανάγνωση δίχως ενθουσιασμό.
Ακούμπησα το μάγουλο μου στο φούσκωμα του μαξιλαριού. Μπήκα σε ένα πολυκατάστημα, βρήκα μια φίλη / άγνωστη στην είσοδο και της ζήτησα ένα εσώρουχο. Με πήγε στο ειδικό τμήμα κι εκεί, μέσα από μια πληθώρα μικρών συρταριών μου έβγαλε ένα εξαιρετικής ποιότητας, δαντελένιο σουτιέν. Κατάλευκο! Το κράτησα στα χέρια μου ενώ έψαχνα δοκιμαστήριο. Δεν πρόλαβα να βγω από εκεί, ξύπνησα.
Δεν πιστεύω στα όνειρα αλλά λένε ότι το σχεδόν νυφιάτικο λευκό φέρνει μπελάδες.
Λίγες μέρες μετά, καταμεσήμερο ενός ήσυχου καλοκαιριού, χτύπησε το τηλέφωνο. Στην αρχή ήταν το άκουσμα, μετά το μούδιασμα.. Έπειτα ένας βίαιος τρόπος να πιεστεί κάτι στο πίσω μέρος του μυαλού μέχρι που οι λέξεις και οι σκέψεις για άλλη μια φορά άρχισαν να χοροπηδούν στην πιθανή αρχή ενός ξέφρενου εφιάλτη.
