10, 20 πόντους έβαζα πάντα τους άλλους ψηλότερα σε δύναμη από μένα. Και είχα την αίσθηση πως όσο κι αν φώναζα μια πολύ λεπτή κι αδιάφορη φωνούλα ακουγόταν.. αλλά το κεφάλι μου ήταν πάντα γεμάτο από σκέψεις, τόοοσες πολλές σκέψεις .. δικές μου, ολόδικες μου κι ας μη τις αποδεχόμουν πολλές φορές..
Ποτέ δεν έμαθα τα πραγματικά μου όρια.. που σταματούσε η ανοχή μου και που ξεκινούσε η υπομονή μου.. πολλές φορές μετάνοιωσα στα ''ναι'' μου και στα ''όχι'' μου.. καμμιά στιγμή μου δεν ένιωσα να διαχειρίζομαι σωστά.. πάντα κάτι ξεχείλωνε από εδώ και πάντα κάτι περίσσευε από κει και πάντα αναρωτιόμουν αν έπρεπε να συμβαίνει αυτό και σε ποιά ποσότητα..
Οι μέρες, οι ώρες.. οι στιγμές δεν είναι ποτέ ίδιες αλλά ίσως οι άλλοι να μην έχουν τη δυνατότητα να δουν αυτή τη διαφορά επάνω μου, ή να την νιώθουν στο ελάχιστο ενώ για μένα μοιάζει με βάρος τεράστιο..
Χρειάζομαι τρόπους να ''ζαχαρώσω'' πράγματα και καταστάσεις..
Νομιζω εχω μαθει τα ορια μου και το ποσο μπορουν να με πονανε καποια πραγματα, αλλα ακομα και τωρα δεν εχω μαθει το οχι. και καταπιεζομαι και εχω αρχισει και μου κανω κακο νομιζω, ψυχικα
ReplyDeleteβεβαιως
Deleteκαι το οχι χρειαζεται
και το φευγω νωριτερα
και το εχω δουλεια..
πως αλλιως;