Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένα μεγάααλο κορίτσι που ήθελε να μάθει τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας..
Έπιασε λοιπόν ένα μπαλόνι και το φούσκωνε, το φούσκωνε μέχρι που να γίνει όσο πρέπει στρογγυλό, έδεσε την άκρη του μ' ένα πολύ μακρύ σπάγγο και το άφησε να πετάξει..
Το μπαλόνι, πετούσε.. πετούσε.. πάνω από γαλάζιες θάλασσες, πάνω από πράσινα χωράφια.. έκανε χαρούμενες τούμπες στον αέρα, και κάποιες φορές κόντευε να πλησιάσει τον ήλιο, κι όλο αυτό, το κορίτσι το ονόμασε ''φαντασία''.
Κάποια στιγμή το μπαλόνι κουράστηκε εκεί ψηλά μόνο του κι έκανε μια ''μπαμ'' κι έσκασε.. και τότε.. όλο αυτό, το μεγάααλο κορίτσι το ονόμασε ''πραγματικότητα''.
Δηλαδη πραγματικοτητα ειναι η δολοφονια της φαντασιας;;; Τς τς τς , πολυ αυστηρο αυτο το μεγαλο κοριτσι :)
ReplyDeleteκαλημερα φεγγαρενια μου
πολυ κυνικο;
ReplyDeleteπολυ ψυχρό; σκληρό;
προσγειωμένο;
στεγνο;;;
καλησπερα κατερινακι :)
Οχι κυνικο, ουτε προσγειωμενο
ReplyDeleteισως λιγο ψυχρο, σκληρο και στεγνο :) Το να στερεις απο την ζωη την ομορφια δεν την κανει πιο πραγματικη. Πιο αχαρη γινεται μονο.
καλημερα :)
δεν εχεις αδικο..
ReplyDeleteΠολύ ωραίος τρόπος σκέψης, έξυπνος και ποιητικός παράλληλα. Μου άρεσε και το επεξεργάζομαι στη σκέψη μου και μάλλον θα το χρησιμοποιώ κι εγώ σαν παράδειγμα, είναι αρκετά εύστοχο.
ReplyDelete:-)
ηταν η αισθηση της δικης μου συγκεκριμενης στιγμης ;)
Delete