αφιερωμένο

2007
Φθινόπωρο
Φορούσα τις 8ποντες γόβες μου και περπατούσα σε ένα υγρό από τη βροχή σκοτάδι.
Δεν θυμάμαι τι,  θυμάμαι πως έψαχνα.  Είχα τη δύναμη να ανοίξω χαραμάδα στο μαύρο της νύχτας,  τέτοιο τσαγανό.  Είχα τη δύναμη να κάνω αυτό που θα μπορούσε να αλλάξει ακόμη και τη ζωή μου.
Περπατούσα προσεκτικά.  Το πλακόστρωτο γλυστρούσε.  Ήμουν μόνη στο δρόμο.  Τα φώτα γύρω γύρω λιγοστά.  Ίσως να είχα ραντεβού,  ίσως να ήταν και της φαντασίας μου.  Ένα χέρι με τράβηξε και μια αγκαλιά με κράτησε.  Ένα στόμα με φίλησε με πάθος.  Ανταποκρίθηκα.  Τα σώματα μας μουσκεύτηκαν στη βροχή.  Πόσο την αγαπούσα τότε. Αυτή κι εγώ δυό άλλες.  Αυτή,  εγώ κι αυτός..
Αυτή πάντα διακριτική σε ένα backround με μελωδία tango..
Ένας άνδρας με ψηλό χρωματιστό καπέλο,  είχε απλώσει ανάμεσα σε δυό δέντρα ένα σκοινί κι άρχισε να χορεύει μόνος του..  Γελούσε και κρατούσε ισορροπία..  Τι σπουδαία λέξη..  Πόσο μου έλειπε τότε..  και πόσα έπρεπε να αφήσω πίσω μου για να την ξαναποκτήσω..

Επιλογές..
Πάντα κάτι θα χάνεις και πάντα κάτι θα κερδίζεις!

*Στον Β. που μου θύμισε πως το 2007 υπήρξε κι ήταν μια πραγματικότητα..  μ' αυτή μου την ανάρτηση!