Ήμουν έτοιμη να αποκαλύψω ένα μεγάλο μου μυστικό κι έψαχνα τις κατάλληλες λέξεις για το τι και το πως, κι όταν βρέθηκα εκεί ήταν σαν να μιλούσα στον εαυτό μου τόσο, που αυτό που τελικά δεν ειπώθηκε με τρόμαξε. Θύμωσα! Περίμενα την ερώτηση που δεν έγινε και μετά έμαθα ότι τίποτα εκεί μέσα δεν γίνεται σκόπιμα κι αυτό με στεναχώρησε ακόμη πιό πολύ γιατί ήταν σαν ξαφνικά να εξαφανίστηκαν όλες οι δικαιολογίες.
Ειναι πολυ δυσκολο να καταπιουμε τη στενοχωρια μας οταν απογοητευομαστε. Και δεν ξερω αν θα επρεπε και να το κανουμε τελικα. Ισως να ειναι τοξικη για τον οργανισμο μας και ειναι προτιμοτερο να την φτυνουμε.
ReplyDeleteΜα οποιαδηποτε αποφαση παρουμε, ειναι καλο να την παρουμε μακρυα απο το περιστατικο. Ετσι θα καυχιομαστε οτι πηραμε μια "ωριμη" αποφαση μετα ;)
Καλο Σαββατοκυριακο φεγγαρενια μου
πολυ περιεκτικο το σχολιο σου Κατερινακι μου
ReplyDeleteκαλο σ/κ