Από την Ολύμπου έως την Κωσταντινουπόλεως κι όσο να γίνει ένα τσάι - φλαμούρι / λουίζα - να λυθεί ένα στομάχι που έχει γίνει κόμπος, την έχω ακυρώσει. Ότι ήταν να πάρω το πήρα και νιώθω ευγνωμοσύνη για αυτό.
Φεύγω, κτυπάω άλλη πόρτα, κάνω άλλη προσέγγιση.
Δεν αποκλείω την περίπτωση της επιστροφής.
Πώς καταφέρνουμε κάποια στιγμή να στριμωχτούμε έτσι είναι μια τεράστια απορία και μη μου πεις πως "άλλος" στρίμωξε το κεφάλι της γάτας...
ReplyDeleteΌταν επιστρέψεις εύχομαι να έχει ελευθερωθεί και η γάτα!
ΑΦιλάκια πάντα καρδιάς! <3