Είναι σα να τρώω καραμέλες και άλλες φορές να κολλούν στο λαιμό μου και άλλες να κατεβαίνουν εύκολα. Δεν το λες δύσκολο αλλά ούτε εύκολο το λες. Κάποιες στιγμές θα έλεγα κι όλας ότι με παραζόρισε. Τη γεύση την ένιωσα μετά από πολλές πολλές μέρες κι ακόμη δε μπορώ να το πω με σιγουριά. Αυτή η ''απόφαση'' ένα χρόνο τώρα και δύο ολόκληρους μήνες περιείχε τα πάντα. Ντροπή, αμφισβήτηση, θυμό, ελπίδα, χαρά, απόρριψη, αποδοχή, και σκέψη, τόση σαν να δούλεψαν όλα τα εγκεφαλικά κύτταρα μαζί.
Στη ζωή μας, φαίνεται πως κατά καιρούς παίρνουμε αποφάσεις, ειδικά όταν αισθανόμαστε πως τα πράγματα δεν πάνε άλλο "έτσι"... η απόφαση προς το παρόν μας ξελαφρώνει... αλλά στη συνέχεια κάποιο απρόσμενο γεγονός κόβει τη μαγιονέζα και βρισκόμαστε πάλι εκεί που είμασταν πριν την απόφαση... μήπως είναι καλύτερα, ν' αφήνουμε τη Ζωή να ζωγραφίσει τον πίνακα... λέω τώρα!
ReplyDelete