εσύ;

Αυτό το δωμάτιο πιά μοιάζει με υπόγειο,  σκοτεινό και αδιέξοδο.  Ή που δεν μου πήγαινε ποτέ η τόση ησυχία,  ή που συνήθισα τους πολυσύχναστους δρόμους καιρό τώρα.  Σκέφτομαι κάτι,  ξεκινάω να γράψω,  στην πορεία μπερδεύομαι,  άλλα αντ' άλλων οι λέξεις.  Είναι τόσα πολλά που έχω στο μυαλό μου μα ακόμη κι αν ξεκινήσω να τα λέω σήμερα και τελειώσω αύριο ποιός θα τα καταλάβει;  Είναι δύσκολο να μπεις στη θέση του άλλου.  Στην καλύτερη περίπτωση να νιωσεις την ατμόσφαιρα - αρνητική,  θετική κλπ
Καμμιά φορά σκέφτομαι τα χρόνια από το 2006.  Πολλές καταγραφές υπογράμμιζαν καταστάσεις.  Αυτό βοηθάει με μια ματιά να θυμηθείς.  Αν μη τι άλλο το ποιός ήσουν.  Το πως σκεφτόσουν.  Το τι σε βασάνιζε.  Σε τι έδινες χώρο.

Αυτός ο χώρος μοιάζει με με μονοπάτι σε πυκνό δάσος.  Δύσκολο να βρεις την επιστροφή.  Μοναδική λύση η κρυφή διέξοδος προς τη θάλασσα.  Αυτή που την ξέρουμε μόνο εσύ κι εγώ.
Εγώ,  έχω ανάγκη να ξέρω που βρίσκομαι,  τι με υπογραμμίζει και τι με περιτριγυρίζει.  Έχω ανάγκη από μια πηγή με φως.

Εσύ;