αγκαθάκια τσιμπερά

Στην αρχή οι λέξεις έβγαιναν νερό.  Πέρασαν μέρες και μέρες γεμάτες γεννήματα και ευφορία. Περνώντας ο καιρός,  άρχισαν να κρύβονται.  Λίγο λίγο,  μετά όλο και περισσότερο.  έκανα υπομονή.  Που θα πάει έλεγα,  ρόδα είναι θα γυρίσει.  Κι ο τροχός γύριζε.  Οι εποχές έρχονταν και πήγαιναν στο καλό.  Η μέρα διαδεχόταν τη νύχτα και τούμπαλιν.  Κι οι λέξεις;  Οι λέξεις άρχισαν να επιτίθενται.  Να δαγκώνουν,  να μοιάζουν όλο και πιο βίαιες.  Αγρίεψαν,  σκλήρηναν,  άφησαν αγκάθια τσιμπερά.  Κάθε τι που ξεστόμιζα επέστρεφε σε μένα θυμωμένο πολύ.  Λυπημένο πολύ.  Αδρύ και γεμάτο ακίδες.

Παράλληλα,  μια Κυριακή πρωί,  κοιτούσαμε μαζί τα σύννεφα που κάναν πατημασιές πάνω από την πόλη.  Δεν υπήρχε καλύτερη στιγμή.

Ζήλεψα.  Την αύρα μιας γυναίκας εβδομήντα χρονών.  Τον τόνο της φωνής της,  την κίνηση της,  την σπιρτάδα της.  Μοιραία συγκρίθηκα μαζί της κι αναρωτήθηκα τι αντίστοιχα δικό μου,  κατάδικο μου θα προκαλούσε μια ανάλογη εντύπωση.  Όλοι έχουμε αυτό το κάτι τις κι ας μη το γνωρίζουμε.  Κι ας πιστεύουμε πως περνάμε απαρατήρητοι.  Να όπως ο ''άχρωμος''  στο ομότιτλο βιβλίο του Μουρακάμι.  Που είχε την ιδέα που είχε για τον εαυτό του,  αλλά ψάχνοντας και ρωτώντας ανακάλυψε με έκπληξη πόσο πολύ ενδιαφέρον είχε για τους φίλους του.  Και τους κρυφούς και ανεκπλήρωτους έρωτες που είχε προκαλέσει.  

διαδρομή

Ώρες ώρες θαρρώ πως ένα και μόνο τσιγάρο,  μια μοναδική,  βαθιά ρουφηξιά,  θα απάλυνε τη σκληρότητα αυτής της απόλυτης διαδρομής.  Θα έδινε ευλυγισία σ' αυτή την άκαμπτη,  την  εγωιστικά περιοριστική ευθεία.

πουλί ή μέλισσα

Να κι εγώ κάτι τέτοια σκέφτομαι, λέω πουλί θά 'χει γίνει, από κείνα που χώνουν τη μύτη τους παντού για να διορθώσουν αυτό ή εκείνο, ή από κείνα που μαζεύουν κλαράκια και φτιάχνουν τη φωλιά τους. Μπορεί και να πετάει μόνο από δέντρο σε δέντρο γιατί την αγαπούσε πολύ τη φύση.  Καμιά μέλισσα αν δω εκεί γύρω στα λουλούδια που πάμε κατά καιρούς πάλι το ίδιο σκέφτομαι. Να μαζεύει γύρη από τους ανθούς και να φτιάχνει με τον τρόπο του μέλι γιατί τέτοιος άνθρωπος ήτανε.. να φτιάξει, να τροποποιήσει.. να διορθώσει το κάθε τι.. 10 μέρες πριν το τέλος δούλευε να σκεφτείς....



Μύρισα σήμερα,  ένα υπέροχο κατακόκκινο τριαντάφυλλο.  Θέλω να βάλω στο μπαλκόνι μου τεράστιες γλάστρες και να τις γεμίσω λουλούδια.  Στη μέση,  θα βάλω έναν μυρωδάτο,  φουντωμένο,   βασιλικό. 

όλα αυτά

Όλα αυτά τα τεράστια που πίεσα μέσα στα πιο μακρινά δωμάτια του μυαλού μου,  κλείδωσα την βαριά πόρτα και πέταξα το κλειδί.  Δεν ήξερα πως υπήρχαν τέτοια δωμάτια,  δεν ήξερα..



Δυό μήνες πέρασαν,  δυό ολόκληροι μήνες!
Κι όλο θέλω να 'ρθω κι όλο δικαιολογίες βρίσκω γιατί κι όταν έρχομαι πάλι δικαιολογία βρίσκω να φύγω γρήγορα.
Γιατί δεν είναι εύκολο παιχνίδι το άλλο εδώ και άλλο το εκεί.
Και ξέρω τι θα σκέφτεσαι και το επαναλαμβάνω συνεχώς μέσα μου.
Ξέρω και για το άλλο που θα μου θύμωνες,  αλλά σ' αυτό τσιτώνω και κάνω το δικό μου.

Εν πάσει περιπτώσει αν ήταν αλλιώς τα πράγματα σήμερα θα είχα να σου πω πολλά,  και θα έβλεπα στο πρόσωπο σου μια αμυδρή χαρά.  ''Άντε μπράβο,  μπράβο''  θα έλεγες κι ας ήταν για το μηδαμινό και το τίποτα.  Αλλά ήταν από αυτά που ήξερα πως σ' αρέσουν,  για αυτά που κι εσύ ανέπνεες και ζούσες για αυτό και ήξερες να τα χαρείς.

κουτάκια

Της είπαν,  πως θα μπορούσαν να περάσουν όλα απαρατήρητα και πως μια χαρά θα συνεχιζόταν και έτσι η ζωή της.

Αυτή όμως ξεμπέρδεψε τα κουβάρια της και τα τακτοποίησε σε κουτάκια..  ένα προς ένα,  χρειάστηκε καιρός μα όλα τα χρήσιμα,  βρήκαν τη θέση τους,  απέκτησαν όνομα αλλά και ιδιότητες.  Κάποια άλλα,  όχι λίγα,  τα άφησε για λίγο στο πάτωμα κι έπειτα τα κλώτσησε,  πρώτα με το ένα πόδι,  μετά με το άλλο και μετά και με τα δύο μαζί δυνατά,  ώσπου έφυγαν πολύ μακριά,  το ένα στη δύση,  το άλλο στην ανατολή,  ακριβώς πού καθόλου δεν την ενδιέφερε.

Κι έτσι,  έζησε αυτή καλά και φαντάζομαι πως και όλοι οι υπόλοιποι,  καλύτερα!