Όλα αυτά τα τεράστια που πίεσα μέσα στα πιο μακρινά δωμάτια του μυαλού μου, κλείδωσα την βαριά πόρτα και πέταξα το κλειδί. Δεν ήξερα πως υπήρχαν τέτοια δωμάτια, δεν ήξερα..
Δυό μήνες πέρασαν, δυό ολόκληροι μήνες!
Κι όλο θέλω να 'ρθω κι όλο δικαιολογίες βρίσκω γιατί κι όταν έρχομαι πάλι δικαιολογία βρίσκω να φύγω γρήγορα.
Γιατί δεν είναι εύκολο παιχνίδι το άλλο εδώ και άλλο το εκεί.
Και ξέρω τι θα σκέφτεσαι και το επαναλαμβάνω συνεχώς μέσα μου.
Ξέρω και για το άλλο που θα μου θύμωνες, αλλά σ' αυτό τσιτώνω και κάνω το δικό μου.
Εν πάσει περιπτώσει αν ήταν αλλιώς τα πράγματα σήμερα θα είχα να σου πω πολλά, και θα έβλεπα στο πρόσωπο σου μια αμυδρή χαρά. ''Άντε μπράβο, μπράβο'' θα έλεγες κι ας ήταν για το μηδαμινό και το τίποτα. Αλλά ήταν από αυτά που ήξερα πως σ' αρέσουν, για αυτά που κι εσύ ανέπνεες και ζούσες για αυτό και ήξερες να τα χαρείς.
Στέλλα μου, είναι επώδυνη η επίσκεψη στα δωμάτια του μυαλού με τα πιεσμένα... όμως αν τα παραμελήσεις πολλές φορές αυτά έχουν την τάση να διογκώνονται να καταλαμβάνουν όλο το δωμάτιο και άσχετα από το αν πετάς το κλειδί, αυτά να βγαίνουν μπροστά...
ReplyDeleteΝιώθω πως είναι καλύτερη μια επίσκεψη που θα τα κάνει να φύγουν για πάντα από μέσα και να αερίσεις τα δωμάτια αυτά με νέα διάθεση και περισσότερη αισιοδοξία!...
Σε φιλώ, καλή σου εβδομάδα
Μαρίνα
ωχ, πονάει η απώλεια, ένας φίλος συγγραφέας που έχασε (πολλά χρόνια πριν την αδερφή του) έγραψε πέντε βιβλία για τα ίχνη της... και ακόμα έχει την φωτογραφία της μπροστά- μπροστά στο γραφείο του.
ReplyDeleteΣε φιλώ, τίποτα δεν μπορώ να προσφέρω,αυτά μόνη σου τα παλεύεις.
Τον Ιούνιο, ένας χρόνος...
ReplyDeleteΚαι ώρες ώρες μου φαίνεται σαν χθες και μάλλον σαν χθες θα μας φαίνεται Στέλλα μου.
ΑΦιλάκια πάντα τρυφερά, δεν την χάνουμε την τρυφεράδα μας, έτσι δεν είναι; ;-)