Να κι εγώ κάτι τέτοια σκέφτομαι, λέω πουλί θά 'χει γίνει, από κείνα που χώνουν τη μύτη τους παντού για να διορθώσουν αυτό ή εκείνο, ή από κείνα που μαζεύουν κλαράκια και φτιάχνουν τη φωλιά τους. Μπορεί και να πετάει μόνο από δέντρο σε δέντρο γιατί την αγαπούσε πολύ τη φύση. Καμιά μέλισσα αν δω εκεί γύρω στα λουλούδια που πάμε κατά καιρούς πάλι το ίδιο σκέφτομαι. Να μαζεύει γύρη από τους ανθούς και να φτιάχνει με τον τρόπο του μέλι γιατί τέτοιος άνθρωπος ήτανε.. να φτιάξει, να τροποποιήσει.. να διορθώσει το κάθε τι.. 10 μέρες πριν το τέλος δούλευε να σκεφτείς....
Μύρισα σήμερα, ένα υπέροχο κατακόκκινο τριαντάφυλλο. Θέλω να βάλω στο μπαλκόνι μου τεράστιες γλάστρες και να τις γεμίσω λουλούδια. Στη μέση, θα βάλω έναν μυρωδάτο, φουντωμένο, βασιλικό.
Πουλί θα είναι... Τα πουλιά κελαηδάνε κιόλας.
ReplyDeleteΠολύ γλυκές οι σκέψεις σου.
Φιλάκια
Τι πανέμορφη εικόνα....! τι όμορφα λόγια.... Πόσο όμορφος είναι ο μικρόκοσμος της φύσης. Και πόσο αγγίζει την καρδιά και τη διάθεσή μας.
ReplyDeleteΤην καλησπέρα μου.
Μελισσούλα είναι... έτσι συνεχίζει και αφήνει το μέλι στη καρδιά σου... τον δικό μου, τον κάνω πιο πολύ σαν πουλί, γιατί πάντα υπήρξε φευγάτος!
ReplyDeleteΑΦιλάκια ανοιξιάτικα! :)