διαβάσματα

Είναι η εποχή που το δίωρο σε μια σκοτεινή αίθουσα κινηματογράφου,  αποτελεί ψυχαναγκασμό,  ένα βιβλίο είναι πιo εύκολο να διαβαστεί,  αφού το βάθος διάρκειας αλλά και ο τρόπος ή ο τόπος
της ανάγνωσης είναι ελεύθερος!

Μετά από το portobello της Ρουθ Ρέντελ,  το οποίο ομολογώ περίμενα λίγο πιο Αγκάθα Κρίστι και πολύ πιο αστυνομικό,  είναι η σειρά του Πολ Όστερ με το ημερολόγιο του χειμώνα.

Το βιβλίο,  επιβάλλεται,  να το ξεπετάξεις στο συντομότερα εφικτό χρονικό διάστημα,  αλλιώς του αφιερώνεις πολύ περισσότερο από τον διαθέσιμο χρόνο σου και αυτό κουράζει.  Είναι όπως το φλερτ,  όσο περισσότερο χρόνο του διαθέτεις,  τόσες πιο πολλές απαιτήσεις θα έχεις κι αυτό μοιάζει λίγο ουτοπικό.

παλινδρόμηση

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,  έλα εδώ να κάτσουμε μαζί,  να πιούμε καφεδάκι και να τα πούμε.  Δλδ μόνο σου θα το πιείς το καφεδάκι,  γιατί εμένα μου το έκοψε το στομάχι μου μετά από διαδηλώσεις,  πανό και διαμαρτυρίες,  άτονες στην αρχή,  εντονότερες τώρα.  Μου λείπει η καφείνη,  μου λείπει αφάνταστα.  Γενικότερα μου λείπει εκείνη η άνεση που είχαμε παλιά και βάζαμε ότι θέλαμε στο στόμα μας χωρίς να σκεφτούμε περαιτέρω.  Παγωτό θέλαμε;  το τρώγαμε.  Μουσακά θέλαμε;  τυρόπιτα;  γάλα,  τυριά,  ότι ήθελε η ψυχή μας το τρώγαμε! Μια που δεν είχε ούτε φωνή ούτε άποψη το στομάχι μας.  Και όχι μόνο δεν φοβόμασταν τη χοληστερίνη αλλά ούτε που ξέραμε πως αυτή η λέξη υπήρχε στο λεξικό.
Ας τα να πάνε!  Κόψε το ένα,  κόψε το άλλο,  δεν έχει μείνει τίποτα.  Με καίει αυτό το τίποτα και να σου πω τη μαύρη αλήθεια πιό πολύ πιστεύω πως αυτό δημιουργεί την παλινδρόμηση στο στομάχι μου.  Ψάξε το ένα,  ψάξε το άλλο,  ευτυχώς τα άφησα όλα αυτά τα ψαξίματα για την μετακαλοκαιρινή εποχή,  άτιμο καλοκαιράκι που φεύγεις και πίσω σου αφήνεις συντρίμμια,  άτιμε Σεπτέμβρη που έρχεσαι και σβήνεις όλα τα ωραία κάστρα που χτίζουμε πάνω στην άμμο,  αστεία αστεία,  πρέπει λέει να πάρω ασβέστιο.  Το δουλεύω στο μυαλό μου,  λέω οκ,  για κανένα δίμηνο δεν έγινε και κάτι.  Εφ'  όρου ζωής μου λένε!  Και ρώτησα και 5 γιατρούς μήπως και κάποιος ήταν κοντά στα δικά μου λόγια.  Μπα!  Κανείς!  Βρε τι κι αν είπα πως έχει ένα σεντόνι παρενέργειες,  τι κι αν είπα πως θα γλυτώσουμε από το ένα και θα ψαχνόμαστε για το άλλο.  Πρέπει να πάρω ασβέστιο.  Εφ όρου ζωής,  τελεία και παύλα.
Και μια που τα λέμε τώρα εδώ μαζί,  θα σου πω και κάτι άλλο.  Δεν μου φτάνει που η διατροφή μου περιορίζεται σε νερόβραστα κοτοπουλιθρίνια και φιδέ,  δεν μου φτάνει που δεν μπορώ να πιώ καφέ,  δεν έχω κι έναν άνθρωπο να το κάνω αυτό.  Να ανταλλάξω κουβέντες βρε παιδί μου.  Να ακούσω καινούργια πράγματα.  Να,  πως είπε προχθές ο θείος Ανέστης που έχει περάσει τα 85 πως όσο γνωρίζουν καινούργια άτομα,  όλα είναι μια χαρά;  Ακριβώς το αντίθετο.  Τίποτα καινούργιο στον ορίζοντα.  Πάει εκείνη η ωραία περίοδος που βγαίναμε,  βγαίναμε,  σχεδόν κάθε μέρα με έναν άνθρωπο.  Οκ φίλοι δεν ήταν όλοι αυτοί,  παρέα όμως ήταν.  Νέα ακούσματα ήταν.  Κι αν είμασταν και λίγο τυχεροί μπορεί αυτά τα ακούσματα να ήταν και ενδιαφέροντα.
Βυθίζεται ο κόσμος στα προβλήματα του και θα συμφωνήσω μαζί σου πως δεν είναι και λίγα.  Βυθιζόμαστε όλοι και στο facebook και περιμένουμε δεν ξέρω τι από εκεί.  Κάτι σαν να βυθιζόμαστε σε μια ξενέρωτη επιφάνεια,  όπου ο καθένας θέλει να εντυπωσιάσει πετώντας μια έξυπνη ατάκα ή μια γαργαλιστική φωτογραφία.  Δε λέω πως δεν υπάρχουν και τα βαθιά νοήματα αλλά έτσι όπως τα παπαγαλίζουμε ο καθένας μόνος του τι να το κάνεις.  Τι να σου προσφέρει όλο αυτό παρά μόνο την αίσθηση της πλήξης και του κενού σε κάποια στιγμή.  Και όχι ότι δεν σου αρέσει,  σου αρέσει.  Βεβαίως παλεύεις,  και βρίσκεις και τα θετικά.  Σαν αποτέλεσμα όμως;  Φίλοι,  που δεν θα γίνουν ποτέ Φίλοι γιατί δεν είναι ''φίλοι''.  Είναι μια μάζα από φωνές!

Σου τα είπα και ξέσκασα,  αλλά τελειώνουν τα απωθημένα;  Χώρια τα νεύρα από τη στέρηση των νόστιμων φαγητών,  βάζω να πιώ το τσάι μου,  φλαμούρι με λουίζα και σε χαιρετώ.

φθινόπωρο

Νομίζω σου το έχω ξαναπεί,  όταν πρωτοσυνάντησα εκείνο το δέντρο,  είχε γυμνά τα κλαδιά του από όπου κρέμονταν τσαμπιά από μικρές αποξηραμένες ελίτσες.  Τώρα,  όπως και όλη την άνοιξη και το καλοκαίρι είναι ντυμένο με καταπράσινα φύλλα.  Δεν μου είναι ευχάριστο αυτό το κλείσιμο του κύκλου σε λίγους μήνες,  όμως ίσως τη γύμνια του ένα χρόνο μετά να την αντικρύσω με άλλα μάτια.

Ωστόσο,  πρόκειται για έναν απολύτως περιποιημένο χώρο.
Σήμερα,  σε ένα από τα δρομάκια του,  ολόκληρη σειρά δέντρων είχαν φύλλα με όμορφα φθινοπωρινά χρώματα.

Μαρκάρω τις εποχές με βάση την ένταση του ήλιου,  ή την θερμοκρασία της θάλασσας.

δεν ήμουν εγώ

''Όχι,  δεν ήμουν εγώ'',  λες καθώς θυμάσαι πράξεις και γεγονότα από εσένα προς τους άλλους.  ''Όχι δεν ήμουν εγώ'',  λες καθώς μετράς τις στιγμές που αντί να γυρίσεις πλάτες.  τις έδωσες φαρδιές πλατιές να ακουμπήσουν θέματα και καταστάσεις.  Δεν ήμουν εγώ που ανέχτηκα,  που έκανα υπομονή,  που έλεγα πως για το κάνεις εσύ αυτό έτσι θα είναι το σωστό αγνοώντας το δικό μου,  προσωπικό σωστό!

Δεν ήμουν εγώ στις τρέλες και στα απωθημένα μου,  στις κακίες και στις ζήλειες μου.  Στις μαλακίες μου.

Εγώ ισορροπώ και διαχειρίζομαι.  Αγαπώ και προσέχω.  Τον εαυτό μου κυρίως.  Και όλους αυτούς που αξίζουν την καλή μου συμπεριφορά,  ανταποδίδοντας με την δική τους καλή συμπεριφορά.
Χωρίς πίεση και πέρα από διάφορες εγκληματικές ενέργειες.

δοκιμασία

Στο πρώτο από τα τέσσερα τηλεφωνήματα,  ένιωθε πως αφού πέρασε πρόσφατα τα ίδια,  έπρεπε να βοηθήσει,  δίνοντας κομμάτι από το χρόνο του και ειλικρινές ενδιαφέρον.

Στο δεύτερο τηλεφώνημα,  δυό μέρες μετά σκέφτηκε πως θα μπορούσε να αφήσει λίγο χρόνο ακόμη να περάσει,  καθώς η ένταση του άλλου άρχισε να τον βαραίνει,  όχι όμως τόσο επώδυνα ώστε να μην υπάρξει και τρίτο τηλεφώνημα την επόμενη ακριβώς μέρα,  αφού ο χρόνος κυλούσε και τα γεγονότα έτρεχαν και το ενδιαφέρον του παρέμενε αμείωτο.

Στην κουβέντα επάνω έπεσε μιά στάλα από δηλητήριο στην παλάμη του,  σκέφτηκε πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι με τόσο φόρτωμα / ξεφόρτωμα,  δικαιολόγησε τον φίλο του,  έπλυνε πολύ καλά το χέρι του με σαπούνι με άρωμα tabaco,  τελείωσε με απολυμαντικό,  ώστε να καταφέρει και το τέταρτο τηλεφώνημα,  άλλες δυό μέρες μετά,  όπου η τοξικότητα πίεσε τον οισοφάγο του σαν από στομαχικά υγρά μετά από παλινδρόμηση.  Ξινίλες,  ρεψίματα,  κάψιμο και ένας βήχας κοφτός ήρθαν σαν συμπτώματα,  ειδική διατροφή διέταξε ο γιατρός.

Σαν τρίτος βαθμολόγησε τον εαυτό του,  στη λέξη  -φίλος-  ένιωσε λίγος,  μετά βίας του έδινε ένα πέντε.

Τις επόμενες μέρες αρνήθηκε να τον καλέσει  στο τηλέφωνο,  αγαπούσε τόσο τον εαυτό του ώστε να αρνηθεί και οποιαδήποτε συνάντηση.

ενώ πέφτει η βροχή

Τους έδωσε σήμερα,  να κρατάνε από ένα σακουλάκι στη δουλειά,  με δυό γενναία κομμάτια φανουρόπιτα το καθένα.
-Είναι πολύ νόστιμη είπε ο μικρός,  ίσως επειδή είναι διαβασμένη και γέλασε.

Εκείνη,  κάποτε μαγείρευε πολύ νόστιμα,  πολύ προσεκτικά και με μεγάλη έννοια στη λεπτομέρεια.
Τότε είχε εμάς,  έπειτα ήρθαν τα παιδιά μου,  τώρα έχει μείνει μόνη της.

Η μαμά της Χ.  είναι άρρωστη.  Το έμαθα κατά το σύνηθες Κυριακάτικο τηλεφώνημα.  Ήταν ένα σοκ και μια βροχή επαναλαμβανομένων,  πρόσφατων αναμνήσεων.  Ανακάλεσα τις πιό ακραίες στιγμές των δύο τελευταίων χρόνων.  Πέρασα από τις ενοχές και έφτασα στον φόβο.  Δυό λεπτά μετά το τηλεφώνημα,  βγήκα στη βεράντα του σπιτιού μου.  Την είδα στο δικό της μπαλκόνι.  Ήθελα να τρέξω και να της μιλήσω,  να της πω είμαι εδώ,  σ'  αγαπώ,  μαμά μη μου φύγεις ποτέ και να την αναγκάσω να μου πει ναι..ναι..ναι!
Με σταμάτησε ο σκούρος όγκος της,  το βραχώδες στήσιμο του σώματος της καθώς κοιτούσα την πλάτης της,  άκαμπτη γυναίκα,  με έλλειψη χιούμορ και άδολης τρυφερότητας.
Περάσαμε τα όσα περάσαμε τα τελευταία χρόνια κι αντί να είμαστε περισσότερο δεμένοι,   εμείς ανεξαρτητοποιηθήκαμε.  Ο καθένας μας με το δικό του αχ,  με το δικό του φόβο,  τις δικές του ενοχές.  τα δικά του λάθη.  Και την δική του απόσταση από τους υπόλοιπους.

Ίσως κάποιες καταστάσεις φιλάνε τσίλιες για χρόνια,  ώστε να εκδηλωθούν την κατάλληλη στιγμή.
Είναι βίαιες,  καταλυτικές και οριστικές.

Δεν της μίλησα,  δεν γνωρίζω αν συμβεί αυτό ποτέ,  είναι τόσα πολλά αυτά μέσα μου,  τόσο δα μικρά αλλά πολλά που μου επιβάλλουν να νιώθω κυνική.


υ.γ. βρέχει πολύ,  κάπου εδώ τελειώνει άραγε το καλοκαίρι;

''θέματα''

Πως μιλούσαμε για απώλεια δίχως να γνωρίζουμε τίποτα για αυτήν;
Πως θα είναι ο κόσμος μας δίχως αυτόν και δίχως εκείνον;
Αντικαθίστανται οι αγαπημένοι άνθρωποι;

Σήμερα η θάλασσα ήταν θολή αλλά έμοιαζε με όνειρο.  Διπλανά beach bars αποκαθήλωναν σιγά σιγά το καλοκαίρι.  Κάπου διάβασα πως θα χαλάσει ο καιρός,  να ήταν άραγε η σημερινή και τελευταία για φέτος;

Με κάποιο τρόπο,  το καλοκαιράκι δημιουργεί μια αίσθηση παιδικότητας και παιχνιδιού,  χαλαρότητας και ελευθερίας,  τα διάφορα θέματα,  μικρά ή μεγάλα βιαίως και με απόλυτη ευχαρίστηση τυλίγονται μαζί με τα χαλιά και παραδίδονται προς καθαριότητα στο καθαριστήριο!

Αρχίζουν τα ''θέματα''  να ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια σιγά σιγά.

Εν τω μεταξύ ένα ταψάκι με γεμιστά λαχανικά,  μοσχομυρίζει στην κουζίνα μου!

προστασία

Από το απόγευμα και μετά,  δεν με χωράει ο τόπος,  ιδιαίτερα τώρα που μικραίνουν οι μέρες.
Πριν λίγο,  στη θάλασσα,  ό,τι έβλεπα ήταν εξαίσιο σε γραφικότητα,  αυτό που ένιωθα όμως ήταν αφόρητη πίεση.

Έχω δημιουργήσει ένα περίβλημα,  προστατευτικό,  το οποίο αποτελείται από την α,  τη β,  τη γ,  δράση,  γεγονός κλπ.  Αν κάτι πάει στραβά,  αν κάτι αλλάξει νιώθω τόσο ευάλωτη και εύθραστη!

Ωστόσο,  ακόμη κι αν το περίβλημα μου συχνά πυκνά σπάει,  μου είναι τόσο απαραίτητο που πολύ γρήγορα το αναδημιουργώ.  Είναι ο φόβος και η εμπειρία που το κάνουν αυτό!