το φιλί

Περνάει κι αυτός χοντρό λούκι.  Όλοι οι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι που γνωρίζαμε το περνούν είτε σε προσωπικό επίπεδο,  είτε ως θαρραλέοι υποστηρικτές κάποιου μέλους της οικογένειας.  Είχα καιρό να τον δω,  η συνάντηση έγινε τυχαία στο δρόμο.  Στην ερώτηση ''πως είστε;'' δεν απάντησε,  επέστρεφε από τη λαική,  κάτι μικρό όμως κρατούσε στα χέρια του.  ''Αχλάδια ζητάει'' είπε.  Η θερμοκρασία ακραία,  φαινόταν ιδρωμένος,  ταλαιπωρημένος,  μεγαλύτερος από τα ήδη πολλά χρόνια του.  Μιλούσε γρήγορα και δυνατά,  με πολύ ζωντάνια.  Δεν έκανα ερωτήσεις πέρα από τα πολύ γενικά,  δεν ήθελα να τον πονέσω.  Του ζήτησα όμως ένα φιλί,  ''μπορώ να σας δώσω ένα φιλί;'' τον ρώτησα και μετά από αυτό ήμουν απόλυτα ικανοποιημένη.  Το μάγουλο του,  ελαφρώς αξύριστο,  μου άφησε ακριβώς αυτό που φαντάστηκα ότι θα έπερνα,  εκείνη την ιδιαίτερη αίσθηση του δέρματος του πατέρα μου.
Επιστρέφοντας στο σπίτι,  μπόρεσα και έκλαψα με δραματικούς λυγμούς,  όμως δεν κατάφερα να φύγει εντελώς από μέσα μου.
Με διέκοψε το τηλέφωνο,  ήταν η μητέρα μου.
Ρουφώντας την μύτη μου της περιέγραψα την καθημερινότητα μου,  το βύσσινο γλυκό που έδεσε σωστά και όμορφα,  την τρέλλα που επικρατεί στην οικοδομή μας λόγω εργασιών.  Απλά πράγματα!

τέλος μπαταρίας

Όταν βλέπω φίλους / γνωστούς από τους οποίους ως παιδί έπαιρνα ενέργεια,  τόσο δραστήριοι ήταν,  να έχουν τα χίλια μύρια θέματα που δεν μπορούν να διαχειριστούν,  και με το δίκιο τους,  σε μία λίγο προχωρημένη ηλικία,  τουλάχιστον σε σύγκριση με τη δική μου,  θέλω να τους δώσω από το όμορφο κομμάτι μου κι αν δεν το δέχονται θέλω να τους το τοποθετήσω μέσα τους με το ζόρι,  επίσης θέλω να κάνω πράγματα,  όσο το δυνατόν περισσότερα,  αν είναι δυνατόν όλα μέσα σε μικρό διάστημα του χρόνου,  να φτάσω τον εαυτό μου στα όρια του,  να τον εξαντλήσω_

oh how we try!

Νομίζω πως για όλα προσπαθούμε.  Για τα πάντα!  Τίποτα δεν έρχεται μόνο του.  Κι αν έρθει πασχίζουμε να το κρατήσουμε.  Αν όχι το ίδιο ατόφιο όπως το γνωρίσαμε,  τουλάχιστον την παραπλήσια εξέλιξη του.  Ολοένα προσπαθούμε.  Για αυτό που θέλουμε να είμαστε,  για αυτό που μπορούμε να δώσουμε,  ακόμη και να πάρουμε,  για να πάρουμε προσπαθούμε πιό πολύ απ'  όλα.  Να μην παρεκλίνουμε,  να είμαστε αγαπητοί,  για την αγάπη προσπαθούμε,  να απολαύσουμε,  να συμβιβαστούμε,  να είμαστε ευγνώμονες.

συνειρμοί

Χώνεις τα δόντια σου στην σάρκα ενός ροδάκινου,  γεύεσαι,  τρέχουν ζουμιά,  μασάς,  καταπίνεις,  γεύεσαι,  τα δόντια σου τρίβονται στο κουκούτσι,  ανατριχιάζεις μα συνεχίζεις μέχρι να εξαφανιστεί κάθε ίχνος αυτής της ζουμερής υποπορτοκαλένιας σάρκας.  Αυτό,  είναι το απόλυτο καλοκαίρι.


Και στον έρωτα;
Στον έρωτα,  όταν φτάσεις στο κουκούτσι,  σπας τα δόντια σου!

Της Δευτέρας, ο Έρωτας!

Ξέρω,  υπάρχουν μέρες δύσκολες,  που ξυπνάς και ψάχνεις το σώμα σου,  ψάχνεις το μυαλό σου,  θέλεις να φτιάξεις καφέ και ψάχνεις τη ζάχαρη στο ψυγείο,  ενώ βάζεις το κουτάλι στην κατάψυξη,  ψάχνεις με τις ώρες τα πρεσβυωπικά σου τα γυαλιά για να τα δεις ξαφνικά κρεμασμένα στο λαιμό σου ή αναφωνείς,  στο καλό πού να πήγε το άσπρο το μπλουζάκι με τις μπλε καρδούλες,  ενώ το φοράς και μετά το παίρνεις απόφαση και το ανακοινώνεις σε όλους,  προσέχετε με,  σήμερα δεν λειτουργώ,  είμαι περίεργη κλπ κλπ.
Μέρες που όσο δύσκολες κι αν είναι,  όσο κι αν απορείς με τις αδυναμίες του εαυτού σου,  όσο κι αν δεν σε αναγνωρίζεις και νιώθεις σαν κάποιος άλλος με ειδικές,  ιδιαίτερες ανάγκες να έκανε κατάληψη το σώμα σου με τίποτα,  μα με τίποτα δεν συγκρίνονται με εκείνο στο οποίο μεταμορφώνεται ο εαυτός σου όταν είσαι ερωτευμένος.
Ο έρωτας,  λέει κάπου ο Ισίδωρος Ζουργός στο βιβλίο του ''λίγες και μια νύχτες'',  μοιάζει με σωσίβιο που φουσκώνει και ξεφουσκώνει,  σκέψου όμως αυτόν που είναι μέσα σ'  αυτό το σωσίβιο,  πες την ψυχούλα του φτερό στον άνεμο,  ή αν θες πες την ναυαγό στη θάλασσα,  μέσα θα πέσεις.
Εν δυνάμει εγκληματίας ο εαυτός μας για έναν έρωτα γιατί αν μέσα μας έχει γίνει ένας σεισμός κι επικρατεί το χάος,  έξω χορεύουν τα πρέπει και τα μη,  κάνουν πάρτυ τα ναι και τα όχι,  και οφείλει λέει να διεκδικήσει αυτά που θέλει να αποκτήσει.
Έρωτας είναι αυτό που παιδεύει τον έναν από τους δύο λέει κάπου η Κική Δημουλά,  κι αλλοίμονο σ'  αυτόν που δεν είναι αυτός αλλά ο άλλος.  Αλοίμονο στον έρωτα δίχως ανταπόκριση,  να σε θέλουν παληκάρια (αν είσαι γυναίκα) κι εσύ να λιώνεις για τον ένα και μοναδικό,  να λιώνεις μέχρι τελικής πτώσης,  όπου εκ των πραγμάτων δεν θα σου έχει μείνει τίποτα ακέραιο,  ούτε καν το μικρό σου δαχτυλάκι.
Κι αν μελαγχολείς τα απογεύματα της Κυριακής,  κι αν οι Δευτέρες σου μοιάζουν σαν μια νέα αρχή,  αλλά κάθε αρχή και δύσκολη και ποιός να μπαίνει στον κόπο τώρα,  μετά από έναν έρωτα να δεις το λούκι της καινούργιας αρχής.  Βουτιά από τον βράχο κι ας μην διακρίνεις από κάτω της ευτυχίας τη θάλασσα.  Μέχρι να γυρίσεις πίσω και να δεις πως άξιζε ο κόπος.  Όχι του έρωτα αλλά του καινούργιου ξεκινήματος.  Και περνάει κι η Δευτέρα,  και μεσοβδόμαδα το νιώθεις πια για τα καλά πως η ιστορία μοιραία επαναλαμβάνεται αλλά στο χέρι σου είναι να μην κάνεις τα ίδια λάθη.
Και τότε,  ακόμη και η γεύση του πρωινού σου καφέ,  έναν δροσερό,  συννεφιασμένο Ιούνη θα σε απογειώνει!

DIY Πώς να φτιάξετε τα Χαρούμενα Καλοκαιρινά σας Ποτήρια από Βάζα

οι γειτόνισσες

Καθώς έβαλα να ψηθούν οι τσιπούρες για το μεσημεριανό του Σαββάτου,  άκουσα,  στη διπλανή αυλή την εξής στιχομυθία.  Οι φωνές ήταν νεανικές όχι όμως κοριτσίστικες έμοιαζαν να έχουν όμως ένα παιδιάστικο πείσμα μέσα σε μιά χροιά ωριμότητας.

-Εγώ ξέρω πιο πολλά.
-'Οχι εγώ ξέρω πιό πολλά!
-Μα εγώ το έχω περάσει.
-Δεν το πέρασες έτσι!
-Πώς ξέρεις πώς το πέρασα και τι ακριβώς πέρασα;

Δεν ξέρω για πoιό θέμα μιλούσαν,  το μόνο που γνωρίζω είναι πως η γειτόνισσά μου,  μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία γιά τη μητέρα της.

Μέχρι να τελειώσει το ψήσιμο,  είκοσι λεπτά από τη μία πλευρά και είκοσι από την άλλη,  ένα αργοπορημένο μεσημέρι του Ιούνη,  μετά από ένα δυνατό εσπρέσσο και κάποιες δουλειές στο κέντρο,  μιά μέρα που ένοιωθες ανακούφιση από τα κλιματιστικά στο εσωτερικό των καταστημάτων,  παρ'  όλη τη συννεφιά,  σκεφτόμουν πως πάσει θυσία θα ήθελα να αποφεύγω αυτού του είδους τις κουβέντες,  χαμένοι σε αδιάφορες λεπτομέρειες δεν πρόκειται να κατανοήσουμε περισσότερο το πώς και το τί του άλλου.  Ούτως ή άλλως λειτουργούμε με βάση το ''εγώ'' μας.  Όλοι,  κι εγώ μαζί.  Η αλληλεγγύη είναι ελάχιστη και η ενσυναίσθηση ελαχιστότερη.  Ο καθένας απολαμβάνει και χαίρεται τον πόνο του και τη χαρά του με τον ολόδικο του ιδιαίτερο τρόπο.  Και δεν είμαστε ρυθμισμένοι να μπούμε σ' αυτόν τον τρόπο του άλλου.  Είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες,  αν μπορεί αυτό να θεωρηθεί αδυναμία και δεν αλλάζουμε.

βροχή

Το καφεδάκι στην αυλή είχε τελειώσει,  όταν τον ουρανό διέτρεχαν αστραπιαίες φωτεινές γραμμές σαν καρδιογραφήματα.  Η βροχή σαν δροσερή ανάσα δεν άργησε να έρθει,  ενώ λίγο πριν,  η υπερβολικά ζεστή θερμοκρασία δεν άφηνε περιθώρια για τέτοιου είδους έκπληξη.
Έτσι ακριβώς όπως και στη ζωή.  Απρόσμενες εκπλήξεις που διαδέχονται η μια την άλλη,  άλλες φορές αρνητικές κι άλλες θετικές.  Κι εμείς να ακροβατούμε στον αγώνα της επιβίωσης.  

λίγες και μία νύχτες

*
Με άλλα λόγια,  αγαπητέ Ορέστη,  τα γαμήσαμε όλα!


*
''Λευτέρη,  σ' ευχαριστώ για όλα..''
Ο γέρο Ζιρντό συνέχισε να τον χαιδεύει στο πρόσωπο.
''Για ποιο πράγμα;  Εσείς οι συγγραφείς έχετε τα λόγια εύκολα.  Άκουσε όμως κι αυτό''.
''Τι,  Λευτέρη;''
''Ότι την αγαπάω ακόμη.  Κι εσένα σ' αγαπάω!''
''Κι εγώ Λευτέρη''.


Να γράψω τι και πως δεν έχω τη δυνατότητα,  το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι πρόκειται για ένα βιβλίο εξαιρετικό που με συγκίνησε αφάνταστα.  Μόλις διάβασα και την τελευταία σελίδα ήθελα να το ξεκινήσω από την αρχή (ίσως και να το κάνω).  Μου λείπει ήδη ο Ευγένιος Ζιρντό!

You've Got Mail

Από τα στοιχήματα που βάζω με τον εαυτό μου,  δεν ξέρω αν κερδίζω,  ή αν η ίδια η ζωή με πάει και με κερδίζει.  Τα αγαπημένα Σαββατοκύριακα κυλούν σαν νεράκι.  Στο τέλος τους υπάρχει πάντα η ψευδαίσθηση μιας αρχής που λέγεται Δευτέρα.  Δεν βλέπω πια ταινίες παρά μόνο κάτι παλιές και χιλιοειδωμένες όπου όλα είναι ήδη μετρημένα,  κυρίως το χαλαρό κι ευχάριστο συναίσθημα.  Όταν κάτι το αγαπάς πολύ,  ακόμη και στη χιλιοστή φορά θα βρεις μέσα του το ''καινούργιο'',  αυτό που μέχρι τώρα δεν είχες προσέξει και θα σε εκπλήξει ευχάριστα.  Το ''έχετε μήνυμα στον υπολογιστή σας''  είναι μια από αυτές τις ταινίες.  Κανένας προβληματισμός και ουδεμία στενοχώρια παρά μόνο ένας σταθερός δρόμος που οδηγεί στο happy end με απόλυτο σεβασμό στον θεατή.  Το απόλυτο relax.

η θάλασσα

Οι μέρες που είναι φωτεινές και ζεστές,  απαιτούν θάλασσα.
Είναι κάπου χωμένη βαθιά η ιδέα στο μυαλό μου.  Νομίζω πως είναι θέμα χρόνου να βγει στην επιφάνεια.
Ωστόσο,  τίποτα δεν θα αλλάξει,  τόσο εδώ όσο κι εκεί (?).

ανθισμένες κερασιές

Αν με ρωτούσες ''τί χρώμα έχει το καλοκαίρι'',  θα σου απαντούσα ''κίτρινο'',  από τον υπερβολικά φωτεινό και μεγάλης διάρκειας ήλιο.

Ωστόσο,  μια μεγάλη ποσότητα από κεράσια,  έβαψε την πρώτη του δικού μου Ιούνη με ένα ζουμερό κατακόκκινο.  Αγόρασα ένα εργαλείο που θα με βοηθήσει να αφαιρέσω με ευκολία τα κουκούτσια και σκοπεύω να φτιάξω ποτό,  μαρμελάδα και κερασόπιτα.


Ο πίνακας με τις ανθισμένες κερασιές είναι της Krista Eaton