Της Δευτέρας, ο Έρωτας!

Ξέρω,  υπάρχουν μέρες δύσκολες,  που ξυπνάς και ψάχνεις το σώμα σου,  ψάχνεις το μυαλό σου,  θέλεις να φτιάξεις καφέ και ψάχνεις τη ζάχαρη στο ψυγείο,  ενώ βάζεις το κουτάλι στην κατάψυξη,  ψάχνεις με τις ώρες τα πρεσβυωπικά σου τα γυαλιά για να τα δεις ξαφνικά κρεμασμένα στο λαιμό σου ή αναφωνείς,  στο καλό πού να πήγε το άσπρο το μπλουζάκι με τις μπλε καρδούλες,  ενώ το φοράς και μετά το παίρνεις απόφαση και το ανακοινώνεις σε όλους,  προσέχετε με,  σήμερα δεν λειτουργώ,  είμαι περίεργη κλπ κλπ.
Μέρες που όσο δύσκολες κι αν είναι,  όσο κι αν απορείς με τις αδυναμίες του εαυτού σου,  όσο κι αν δεν σε αναγνωρίζεις και νιώθεις σαν κάποιος άλλος με ειδικές,  ιδιαίτερες ανάγκες να έκανε κατάληψη το σώμα σου με τίποτα,  μα με τίποτα δεν συγκρίνονται με εκείνο στο οποίο μεταμορφώνεται ο εαυτός σου όταν είσαι ερωτευμένος.
Ο έρωτας,  λέει κάπου ο Ισίδωρος Ζουργός στο βιβλίο του ''λίγες και μια νύχτες'',  μοιάζει με σωσίβιο που φουσκώνει και ξεφουσκώνει,  σκέψου όμως αυτόν που είναι μέσα σ'  αυτό το σωσίβιο,  πες την ψυχούλα του φτερό στον άνεμο,  ή αν θες πες την ναυαγό στη θάλασσα,  μέσα θα πέσεις.
Εν δυνάμει εγκληματίας ο εαυτός μας για έναν έρωτα γιατί αν μέσα μας έχει γίνει ένας σεισμός κι επικρατεί το χάος,  έξω χορεύουν τα πρέπει και τα μη,  κάνουν πάρτυ τα ναι και τα όχι,  και οφείλει λέει να διεκδικήσει αυτά που θέλει να αποκτήσει.
Έρωτας είναι αυτό που παιδεύει τον έναν από τους δύο λέει κάπου η Κική Δημουλά,  κι αλλοίμονο σ'  αυτόν που δεν είναι αυτός αλλά ο άλλος.  Αλοίμονο στον έρωτα δίχως ανταπόκριση,  να σε θέλουν παληκάρια (αν είσαι γυναίκα) κι εσύ να λιώνεις για τον ένα και μοναδικό,  να λιώνεις μέχρι τελικής πτώσης,  όπου εκ των πραγμάτων δεν θα σου έχει μείνει τίποτα ακέραιο,  ούτε καν το μικρό σου δαχτυλάκι.
Κι αν μελαγχολείς τα απογεύματα της Κυριακής,  κι αν οι Δευτέρες σου μοιάζουν σαν μια νέα αρχή,  αλλά κάθε αρχή και δύσκολη και ποιός να μπαίνει στον κόπο τώρα,  μετά από έναν έρωτα να δεις το λούκι της καινούργιας αρχής.  Βουτιά από τον βράχο κι ας μην διακρίνεις από κάτω της ευτυχίας τη θάλασσα.  Μέχρι να γυρίσεις πίσω και να δεις πως άξιζε ο κόπος.  Όχι του έρωτα αλλά του καινούργιου ξεκινήματος.  Και περνάει κι η Δευτέρα,  και μεσοβδόμαδα το νιώθεις πια για τα καλά πως η ιστορία μοιραία επαναλαμβάνεται αλλά στο χέρι σου είναι να μην κάνεις τα ίδια λάθη.
Και τότε,  ακόμη και η γεύση του πρωινού σου καφέ,  έναν δροσερό,  συννεφιασμένο Ιούνη θα σε απογειώνει!