πες μου εσύ τον τίτλο

Κάτι τοπία παραδεισένιου τύπου δεν περνούν καν από το μυαλό μας.
Τόσα καλοκαίρια,  έπρεπε να υιοθετήσουμε ένα νησί.
Να αγοράσουμε έναν παράδεισο.
Αντ'  αυτού λιώνουμε στο πήγαινε έλα.
Αυτό το καλοκαίρι το προγραμματίσαμε πιεστικό.
Μαλώνουμε μεταξύ μας μήπως και φέρουμε στα μέτρα μας την ανυπόφορη ζέστη.
Μετακομίζουμε,  βάφουμε και τρώμε.
Κυρίως μαλώνουμε.
Το κεφάλι μου μοιάζει τεράστιο.
Με ενοχλεί;  ρωτάνε.
Το έχω συνηθίσει!  απαντώ.
Όπως και το ότι ποτέ δεν θα γίνω γοργόνα.
Ούτε μανεκέν!
Η θεά Κάλι με τα χίλια χέρια δε,  με τίποτα!
Ούτε να βρω ένα έρημο νησί να κρυφτώ μπορώ.
Δεμένη εδώ,  γύρω μου τοίχοι.  Βρώμικοι
από τα χρόνια που έχουν να βαφτούν.
Κάποιες φορές,  χοντρές,  ξανθιές κατσαρίδες περπατούν επάνω τους.
Το σκυλί,
αν βγήκε,  αν έκανε τις ανάγκες του.
Τα φρούτα από το μανάβη,
αν είναι όλα εποχής,
ποικιλία αν υπάρχει,
όχι δεν υπάρχει!
Σκοτωμένο μωβ τρέχει από τις φλέβες μου
ελείψει κόκκινου.
Να δοκιμάσω τον καινούργιο χυμό,
από ρόδι που βρίσκεται στο ψυγείο.
Να αφουγκραστώ τον εαυτό μου,
να μεγενθύνω τις ενοχλήσεις μου,
να μικρύνω τους φόβους,
να δω τι μπορώ να κάνω με τις αιτίες.
Τίποτα.
Όλα αυτά τα χρόνια τούτο έχουν δείξει.
Κουτσοβολέματα.
Πίεση!
Μισογεμάτο το ποτήρι.
Και αγάπη,  αγάπη,  αγάπη.
Γιατί κάποιος πρέπει να μου μιλήσει για αυτήν;
Δεν θέλω να μου μιλάει κανείς.
Να μου σηκώνει το δάχτυλο.
Ό,τι έμαθα έμαθα!
Ό,τι έζησα έζησα.
Όλα υπέροχα.
Και δύσκολα.
Αδυναμία μου τα πρωτόγνωρα.
Ατέλειωτα!
Μοναδικά!