τριήμερο

Πέρασα τρεις νύχτες στο σπίτι που είχα ζήσει τα 9 χρόνια της εφηβείας μου,  κι αυτό το σκέφτομαι μόλις τώρα.  Τίποτα δεν μου θυμίζει το παρελθόν,  ίσως επειδή η μητέρα μου δεν κράτησε τίποτα από το τότε.  Ενθουσιαζόμουν,  με την ιδέα,  που τηρούσαν άλλοι γονείς,  κι εγώ κατά μια έννοια,  να κρατούν τα πάντα μέσα στο παιδικό δωμάτιο, όπως είχαν.  Η δική μου μάνα πάντα ξόρκιζε το παρελθόν,  πετώντας αντικείμενα,  αφίσες,  κρεββάτια,  βιβλιοθήκες.  Το σύνθημα μέσα στο μυαλό της ήταν ''αλλαγή''.
Πόσο διαφορετικές είμαστε!!!
Μπορεί να βγάλει ακόμη και την μπλούζα που φοράει για να σου τη χαρίσει αν της πεις πόσο πολύ σου αρέσει.  Εγώ όχι!
Μπορεί να σου δώσει ακόμη και το τελευταίο 100ρικο που έχει.  Εγώ όχι!
Μπορεί να πει ψέμματα.  Εγώ όχι!
Της αρέσει να κρύβει πράγματα.  Μπορεί πχ να αγοράσει μια μπλούζα και να μη σου πει αχ πήρα αυτό.  Εγώ όχι!
Χθες βράδυ,  νομίζω δοκίμαζε να φορέσει το παντελόνι μου.  Στα κρυφά.  Εγώ όχι!
Γενικότερα,  φοβάται να είναι ''καθαρή''.  Ατόφια!  Εγώ όχι!
Σου δημιουργεί δεύτερες σκέψεις.  Εγώ όχι!

'Ομως είναι ένας άνθρωπος με τη δύναμη και τις αδυναμίες του.  έντονος χαρακτήρας.  Αυτόφωτη με την έννοια ότι διαθέτει προσωπική ενέργεια.  Με τις καλοσύνες της που σε κάνουν να τρίβεις τα μάτια σου,  αλλά και με υπόγειες κακίες με τις οποίες επίσης τρίβεις τα μάτια σου.  Είναι αυτές οι κακίες που όλοι λίγο πολύ τις έχουμε,  ανθρώπινο κακό,  και που στις σχέσεις μας χτυπούν το καμπανάκι.  Κάθε φορά άλλος ήχος.  Μια γέρνει προς τα αρνητικά και μια προς τα θετικά.

Και όταν σε κουράσουν πολύ,  απομακρύνεσαι,  ή φεύγεις τελείως.