Tuesday, December 11, 2018

11 του Δεκέμβρη





Αυτό που αξίζει,  είναι ένα παράθυρο,  όπου ο ήλιος καίει το δεξί μου μάγουλο.  Αυτό που αξίζει,  είναι μια εκδρομή στο βουνό,  αλλά και η επιστροφή στο αγαπημένο μου σπίτι.  Αυτό που αξίζει είναι μετά τον προσωπικό μου,  μικρό γολγοθά,  που έχουν απαντηθεί όλες μου ερωτήσεις και που όλα πήγαν καλά.  Αυτό που αξίζει είναι η ενέργεια,  η υπερδύναμη που καταβάλλουμε όταν θέλουμε να αποδείξουμε στον εαυτό μας πως είμαστε υγιείς και ζωντανοί.  Είμαστε μια υπερπαραγωγή από μόνοι μας,  ας μην το ξεχνάμε.  ή τέλος πάντων ας μη το θυμόμαστε μόνο όταν πλησιάζουμε στο χείλος του γκρεμού.

Αυτό που δεν αξίζει,  είναι η τόση βία που υπάρχει γύρω μας,  άρα στη ζωή μας.  Η βία είναι παντού κι έχει πολλές μορφές,  με τη τη χειρότερη της τα video που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο.  Σωστά κυκλοφορούν;  Μας κάνει καλό που τα βλέπουμε;  Βοηθάει αυτό να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος;  Πολύ φοβάμαι πως κάποια πράγματα έχουν πάρει την κάτω βόλτα και πως τίποτα δεν μπορεί να τα συγκρατήσει.  Αυτή θα είναι η ζωή μας από εδώ και πέρα. 

11 του Δεκέμβρη σήμερα,  κι ούτε που κατάλαβα πως πέρασαν οι μέρες και σε δυό βδομάδες έχουμε χριστούγεννα.   Έχει το δικό του,  μεγάλο παραμύθι ο Δεκέμβρης και δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην τον αγαπάει.  Και να μην τον αναζητάει. 

Μεγαλώσαμε!!!  Κι όλο λέμε πως σκληρύναμε,  μα ποτέ δεν είναι αρκετό.  Καθημερινά,  συμβαίνουν πράγματα που μας σκληραίνουν όλο και περισσότερο.  

14 comments:

  1. Καλησπέρα.Διαβάζω πολλές φορές όλα οσα γράφεις εδώ.Αλλά ο χρόνος τρέχει και μαζί του και εμείς.
    Αγαπώ πολύ τον χειμώνα και τα Χριστούγεννα.Μάλλον επειδή είναι η γέννεση του Κυρίου αλλά και επειδή λατρεύω το κρύο.
    Εχω προβληματιστεί πάρα πολύ τον τελευταίο καιρό με όλα αυτά που ακούμε στις ειδήσεις για βία και φόνους.
    Δεν μπορεί να υπάρχει τόση κακία και μίσος ανάμεσα σε ανθρώπους...
    Θέλω να πιστεύω ότι κάτι θα γίνει και θα αλλάξουμε έστω και λίγο οι άνθρωποι.Οι σχέσεις που εχουμε μεταξύ μας.
    Δεν μπορεί να είμαστε διαρκώς πάνω από ένα smartphone,tablet,laptop.Και να μιλάμε μόνο με μηνύματα.
    Επειδή ολο αυτό μπορεί να με κάνει να γράφω σελίδες,σταματάω κάπου εδώ και εύχομαι καλές γιορτές με υγεία πάνω απ'ολα και αγάπη.
    Μάριος.

    Και ένα αγαπημένο ραδιόφωνο που κατά την αποψή μου είναι αυτό που λείπει από τα Fm.Εχει ποιότητα,ωραίες επιλογές και δεν μιλάει κανείς.
    https://www.e-radio.gr/ManCode-Radio-Internet-Radio-i2195/live

    ReplyDelete
  2. Γειά σου Μάριε
    Μερικές φορές είναι ωραία να μη μιλάει κανείς. Να σιωπήσουμε κι εμείς με σεβασμό απέναντι στον εαυτό μας. Μ΄ αρέσει το ραδιόφωνο αλλά όχι για πολύ. Είμαι άνθρωπος της τηλεόρασης αναγνωρίζοντας πως η τηλεόραση δεν έχει τίποτα ποιοτικό να δείξει. Είναι όμως μια έντονη παρουσία και συντροφιά.
    Μ' αρέσουν κι εμένα πάρα πολύ τα χριστούγεννα, όμως ειδικά αυτή την εποχή, κάθε χρόνο, διαπιστώνω τις αλλαγές μου. Δεν είναι που δεν μου αρέσουν. Είναι που πρέπει να τις πιάσω από το χέρι και να περπατήσω μαζί μ' αυτές. Ξανασυστήνομαι με τον εαυτό μου με λίγα λόγια. Ε, εντάξει έχει κι αυτό τη γοητεία του δεν μπορώ να πω.
    Σ' ευχαριστώ για το πέρασμα!
    Καλή συνέχεια!

    ReplyDelete
  3. Συμφωνώ με τα λόγια του προηγούμενου σχολιαστή καλή μου φίλη.
    Πάντα οι σκέψεις σου είναι όμορφες. Έχουν ένα άρωμα απλής και ανθρώπινης ζωής. Για αυτό τς λατρεύω. Θέλω να είσαι καλά και να περνάς όμορφα τις μέρες του Δεκέμβρη που αγαπάς.
    Την καλησπέρα μου.

    ReplyDelete
  4. Καλησπέρα Γιάννη, σ ευχαριστώ!

    ReplyDelete
  5. Ξέχασες το φεγγάρι που έχεις αγκαλιά!

    Σ' αυτά που αξίζουν.

    Σκέφτομαι πως όλα αξίζουν. Ένα μάτι που να χαϊδεύει μονάχα χρειάζεται. Ίσως αυτό να επαναλαμβάνει μονότονα κι ο Δεκέμβρης.Κι αν είναι έτσι, τότε χρειάζεται και ένα .. ευήκοον ους.

    Η βία, καλό μου ψαράκι, δε θα λείψει ποτέ - τουλάχιστον όσο ζούμε, θέλω να πω στο λίγο εξελικτικά χρόνο που περνάμε από τη ζωή. Θεωρώντας τη ξένο σώμα από τη ζωή μας, έχουμε ένα πρώτο κέρδος. Αν, μάλιστα, έχουμε αντοχές, προσπαθώντας, στην εμβέλειά μας (όση, όπου) να την καταγγέλλουμε, να την καταδικάζουμε και να την απομονώνουμε, τότε βάζουμε κι ένα ακόμα κουκί στο σακούλι μας.

    Κι αν μας σκληραίνουν τα πράγματα, ας τρίβουμε εμείς. Να, αυτό κάνεις κι εσύ τώρα!

    Πολλά φιλιά, ψαράκι.

    ReplyDelete
  6. Διονύση καλημέρα!
    Κανονικά, θα πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι και ευγνώμονες για τα πολύτιμα που αξίζουν και που πόσο τυχεροί είμαστε που τα έχουμε. Αλλά επειδή όλο και κάποια σπίθα θέλουμε να ανάψει φωτιά στη μέρα μας, λόγω του ότι έχουμε ανάγκη την ενέργεια, να λέμε πως τέτοιες μέρες του Δεκέμβρη, μικρά σαν είμασταν, πρώτο μεγάλο δώρο ήταν οι διακοπές από το σχολείο. Τεράστιο δώρο. Μετά, όλα τα υπόλοιπα, οι ετοιμασίες των γονιών, τα προσωπικά δώρα, και τώρα που το σκέφτομαι, το πιο μεγάλο, το πιο τεράστιο απ όλα ήταν ότι υπήρχε άι βασίλης. Και μας χαμογελούσε. Και υπήρχαν κι ένα σωρό βιβλία / παραμύθια που στήριζαν την ύπαρξη του. Πουθενά δεν υπήρχε η λέξη βιασμός, χρήμα, ναρκωτικά, ξεκαθάρισμα, ξέπλυμα, παράνομα video, εκβιασμοί κλπ Ο κόσμος ήταν τόσο αθώος και όμορφος που αυτό μπορεί να μας το χαλούσε μόνο αν μας πονούσε κανένα δοντάκι, ή αν έπρεπε το μεσημέρι να υποχρεωθούμε να χορτάσουμε με ένα φαγητό που δεν μας άρεσε.
    Πόσο θα ήθελα να επιστρέψω σε εκείνη την εποχή! Ας ήταν για 10 λεπτά, κι ας ήταν κάθε Δεκέμβρη. Για εκείνο το συναίσθημα και μόνο. Της ασφάλειας των γονιών / του σπιτιού. Της αίσθησης, μιας αιωνιότητας που έμοιαζε παραδεισένια. Που ο κόσμος μας, ό,τι μας περιέβαλλε και ό,τι φανταζόμασταν έμοιαζε καθαρός σαν διαμάντι.

    Να βλέπεις, που όλο σκληραίνουμε για να αποδειχτεί πως είμαστε πιο μαλακοί από ποτέ!
    Καλημέρα κύριε Λι!

    ReplyDelete
  7. Όμορφο κείμενο που σε βάζει σε σκέψεις. Και σκέφτομαι εγώ τώρα...μπορεί να γινόμαστε όλο και πιο σκληροί αλλά τελικά στο χέρι μας είναι να γίνουμε πιο θετικοί, πιο προσιτοί, πιο ανθρώπινοι. Στο χέρι μας και να κρατήσουμε τη βία μακριά από την ψυχή μας και να μην υποκύψουμε στις εικόνες και τις καταστάσεις βίας που μας κατακλύζουν καθημερινά. Χρειάζεται χαμόγελο και καλή διάθεση, μπορεί ένα κλικ παραπάνω αυτές τις γιορτινές μέρες. Μία απόφαση είναι.

    Νέος επισκέπτης μεν, θα φροντίσω να επιστρέφω συχνά όμως. Καλό απόγευμα!

    ReplyDelete
    Replies
    1. @Ad Infinitum, χαμογελώ με την σύμπτωση γιατί κι εγώ σήμερα ανακάλυψα το δικό σου μπλογκ και το πρόσθεσα στη συλλογή των μπλογκς που παρακολουθώ.
      Βεβαίως και συμφωνώ με την άποψη και την ματιά σου, η οποία κατά κύριο λόγο είναι και δικιά μου.
      Όλα αντιμετωπίζονται με χαμόγελο και καλή διάθεση, ειδικά όταν παρακολουθούμε τα γεγονότα από μακριά και δεν μας αφορούν άμεσα! Και το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας είναι να αποκλείσουμε ό,τι αποτελεί είδηση της ημέρας. Θυμήθηκα τώρα πως μια χρονιά, δεν πάει πολύς καιρός, είχα αποφασίσει να μην βλέπω καθόλου τηλεόραση, κι επειδή δεν μπορώ να κάνω χωρίς αυτήν, έβλεπα μόνο τα συνδρομικά κανάλια με τις ταινίες. Ομολογώ ότι η ανακούφιση ήταν μεγάλη, αλλά βλέπεις μόλις έστρωσε το θέμα, ξαναεπέστρεψα στα σκληρά. Μια απόφαση είναι όπως λες! Ολόδικη μας!!!
      Σ΄ευχαριστώ για το πέρασμα!
      Καλό σου απόγευμα

      Delete
    2. Καλησπέρα ξανά και χαίρομαι πολύ για την επίσκεψή σου στο μπλογκ μου. Να είσαι καλά! Παρεμπιπτόντως, με λένε Μάριο. :)

      Αυτό με την τηλεόραση είναι μεγάλο κόλπο, γενικά πλέον βλέπω ελάχιστη τηλεόραση και κυρίως βλέπω ταινίες και σειρές που τα αγαπώ εξίσου. Ενημερώνομαι από ειδησεογραφικά online γιατί καταλήγω στο ότι η τηλεόραση δραματοποιεί τα πράγματα πολύ περισσότερο. Όπως και να έχει, η καλή διάθεση είναι δική μας και μόνο κι εν τέλει, το μοναδικό που μπορούμε να ελέγξουμε. Ας χρησιμοποιήσουμε αυτή μας τη δυνατότητα!

      Delete
    3. Κατά μια ευχάριστη σύμπτωση, σήμερα χαιρέτησα δύο Μάριους στα σχόλια μου :)
      Πολύ χαίρομαι!!!

      Τον τελευταίο καιρό, άφησα στην άκρη το facebook. Αρκετά ανακουφιστικό κι αυτό και υγιέστατο θα έλεγα. Αντιλαμβανόμαστε πως μια χαρά ζούμε και χωρίς τα διάφορα εθιστικά που μας περιβάλλουν. Μας δίνει δύναμη το να κλείνουμε εμείς την κουρτίνα.
      Εύχομαι πάντα καλή διάθεση και μάλιστα δημιουργική, διάθεση για γραφή.
      Καλό βράδυ Μάριε!

      Delete
  8. ανώνυμε φίλε μου, σ' ευχαριστώ για τις μουσικές, αγαπημένες μελωδίες που ταιριάζουν σε μια Δεκεμβριάτικη, παγωμένη αλλά και σκυθρωπή μέρα!
    Κι επειδή την θεωρώ δώρο την κίνηση σου, ανταποδίδω με κάτι που βρήκα τελευταία στο ιστολόγιο του κυρίου Λι και με εξέπληξε ευχάριστα, είναι ένα link που θα σε οδηγήσει στα ραδιόφωνα όλου του κόσμου και θα το βρεις εδώ: http://radio.garden/live/porirua/andhow/
    Και επειδή από εδώ δεν θα μπορέσεις να κάνεις copy, μπορείς να πας στην λίστα μου (κάτω από τις αναρτήσεις) ''έχουν ενδιαφέρον'' και να βρεις το σχετικό link.
    Να έχεις μια υπέροχη μέρα!

    ReplyDelete
  9. Σημαντικές σκέψεις όμορφα διατυπωμένες χωρίς υπερβολές με μια ειλικρινή ανησυχία που υπογραμμίζει τα σημαντικά χωρίς ωστόσο να τρομοκρατεί. Ήπιο ύφος που οδηγεί τον αναγνώστη να σκεφτεί μαζί σου με ηρεμία και να αναλογιστεί τη δική του στάση απέναντι στα θέματα που βάζεις.
    Πιστεύω πως η υπερβολική έκθεσή μας στη βία καλό δε μας κάνει. Κάπου συνηθίζει το αυτί να ακούει και το μάτι να βλέπει. Χρειάζεται η συνήθεια να μην αμβλύνει τις ψυχικές μας αντοχές.
    Πόσοι όμως μπορούν να αντισταθούν μέχρι τέλους σ' αυτό το βομβαρδισμό καθημερινής βίας με όλους τους τρόπους;
    Χαίρομαι που σε γνωρίζω εδώ.
    Θα τα λέμε Fish eye.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Μαρία καλημέρα!
      Εδώ, έχουμε να κάνουμε με θέματα και απόψεις που βγαίνουν αυθόρμητα και μέσα από την καρδιά μας, σ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
      Υπερβολική έκθεση στη βία;
      Εδώ έχουμε φτάσει να πληρώνουμε όσο όσο για να δείξουμε live ένα ξυλοδαρμό ή έναν βιασμό.
      Και μετά να διοχετεύουμε τα ντοκουμέντα στο πανελλήνιο.
      Κι έπειτα, να χωρίζονται οι θεατές στους μεν και στους δε. Να αντιλογούν και να επικρίνουν.
      Αλλά η δουλειά έχει γίνει. Το παιχνίδι έχει παιχτεί.
      Όχι, δεν αντιστεκόμαστε γιατί το παιχνίδι έχει γίνει μέρος της ζωής μας, έχουμε κι εμείς το κομμάτι μας μέσα εκεί.
      Σ΄ευχαριστώ για το πέρασμα.
      Και για εκείνο το όμορφο γαρυφαλάκι.
      Καλημέρα μας!

      Delete
  10. Και πάω πίσω, όπως παλιά και σε απολαμβάνω!!!
    ΑΦιλάκια Στέλλα μου!

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...