Wednesday, June 12, 2019

επανάληψη





Είναι που εσύ είσαι μακριά,  είναι και που εγώ έπαψα να επιθυμώ έναν καφέ μαζί σου,  αλλά είναι και κάτι υπέροχες φωτογραφίες που κρατούν μια θέση για τα όνειρα μου.
Ήθελα να είναι μία πραγματικότητα μα θα αρκεστώ σε μία ανάρτηση,  έτσι κι αλλιώς,  τί άλλο πια που να μην έχει ειπωθεί έχουν να πουν οι άνθρωποι.
Αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια σε μια επανάληψη που άλλες φορές ευχαριστεί κι άλλες φορές κουράζει.
Είναι όμως και η επανάληψη ένα είδος ρουτίνας που μέσα της στρογγυλοκάθεται ένα είδος ασφάλειας.

14 comments:

  1. Είναι στο χέρι μας να δώσουμε στην "επανάληψη" μια νέα λάμψη. Να την ζωγραφίσουμε λιγάκι, να την στολίσουμε, να την αναβαθμίσουμε.
    Ε τι λες ; πως ακούγεται Στέλλα μου ;
    Καλησπέρα με πολλές όμορφες ευχές.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Γιάννη μου
      Βαρέθηκα να ζωγραφίζω και να στολίζω
      Αλλά στην αναβάθμιση λέω ναι, ένα ή και πολλά βήματα μπροστά.
      Απαραίτητο θα έλεγα!!!

      όμως επιμένω, από μια ηλικία και μετά μέσα σε μια επανάληψη ζούμε, γιατί αυτά μας αρέσουν κι εκεί γύρω κινούμαστε.

      Δεν μπορώ πχ να συζητήσω για ταξίδια όταν δεν μπορώ να κάνω ταξίδια.

      Delete
    2. Αυτό το τελευταίο γιατί το έπιασες τώρα. Πονάει! και μάλιστα πάρα πολύ! Την καλησπέρα μου.

      Delete
    3. Γιατί πιστεύω ότι μετά από αυτό που πολύ σωστά όλοι ευχόμαστε ''την υγειά μας να έχουμε'', τα ταξίδια είναι αυτά που δίνουν ευχαρίστηση, μάθηση, εμπειρία, μας βοηθούν να ανοίξουμε ορίζοντες και να κάνουμε βήματα μπροστά.

      :-)))
      φιλιά Γιάννη μου
      καλησπερα

      Delete
  2. Κατ' αρχάς, χαίρομαι που επέτρεψες να σχολιάζουν και "Ανώνυμοι" (που πολύ επώνυμοι και γνωστοί σου είναι, μα ας όψονται οι επιλογές του Blogger εδώ-χάμω, χαχα)!
    Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που το έθεσες: "η επανάληψη ένα είδος ρουτίνας που μέσα της στρογγυλοκάθεται ένας είδος ασφάλειας" - το προσυπογράφω!
    Τώρα, ως προς το τι άλλο μένει να ειπωθεί που δεν έχουν πει οι άνθρωποι, ευκολάκι: να πουν όσα ΔΕΝ έχουν ειπωθεί, ξέρεις πόσα είναι αυτά; Ουουουου!!! Αλλά αυτό είναι ζόρικο, αυτό μπορεί να είναι επικίνδυνο, αυτό μας εκθέτει (εννοώ, μας αφήνει εκτεθειμένους). Και έτσι, πάμε πάλι πίσω στα χιλιοειπωμένα και άνετα και ασφαλή και βαρετά. Αλλά έτσι είναι, έχει το κόστος του το ενδιαφέρον. Θα το πληρώσεις; (Ποια ήταν η αοιδός που τραγουδούσε "αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε, πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις", χμ...)
    Το κάθε τι το επιλέγουμε, κατά βάθος. Και το ότι είναι τόσο δημοφιλής επιλογή η επανάληψη, βάλε με το νου σου τι δείχνει για μας.

    Τα σέβη μου, fish eye.
    Διονυσία

    ReplyDelete
    Replies
    1. Γειά σου Διονυσία, και καλώς ήρθες στο μπλογκ μου :-)))
      Ανώνυμος / επώνυμος /γνωστός υποθέτω κι εγώ όταν βλέπω αυτή την ανωνυμία, η υπογραφή σου ωστόσο και ο τρόπος γραφής σου πολύ οικείος.
      Άλλοι ''επώνυμοι'' είναι αυτοί που ''προβληματίζουν'' και μάλιστα έχουν χαθεί στα τελευταία 2-3 post :-))
      H ανωνυμία ξέρεις είναι και μια ευκαιρία για αλήθειες, για έκφραση ελεύθερη αλλά είναι και λίγο κοροιδία όταν καταλάβεις για ποιόν / ποιά πρόκειται και διαβάζεις πολλές αναλήθειες.
      Τέλος πάντων, προσωπικά το διασκέδάζω :-)))

      Ώστε λες ότι έχουμε να πούμε πολλά;
      Και τα κρατάμε κρυμμένα επειδή μας εκθέτουν;
      Χμμ σε πρώτη σκέψη είπα όχι, εγώ τα έχω πει όλα αλλά ίσως και να έχεις δίκιο.
      Πρέπει να βρούμε λοιπόν κιαυτά τα άλλα, και να τα πούμε με όμορφο ιδιαίτερο τρόπο.

      Πάλι για σκάψιμο μιλάμε, όχι άλλο :-))) έλεος, να λοιπόν που αμέσως αμέσως βγαίνεις αληθινή!!!

      Τα σχόλια σου ήταν πάντα σχολείο στο μπλογκ μου!
      η εκτίμηση αμοιβαία

      φιλιά πολλά

      Delete
  3. Μήπως η επανάληψη έχει δυο όψεις;
    Η μια, αυτή της ρουτίνας που νομίζουμε πως μας δίνει ασφάλεια ενώ, αντιθέτως μας ακινητοποιεί και η άλλη που έρχεται "ως μήτηρ πάσης μαθήσεως" να μας μάθει ή να μας ξαναθυμήσει κάτι που προφανώς δεν ξέρουμε ή έχουμε ξεχάσει...
    Προσωπικά για να κόψω μια συνήθεια που μ' έβλαπτε, καθημερινά επαναλάμβανα μια νέα που με έβγαλε απ΄την μιζέρια μου!
    Ωραίο θέμα που σηκώνει πολύ συζήτηση!
    ΑΦιλάκια Στέλλα μου! :)

    ΥΓ: Χαίρομαι που ξαναδιαβάζω εδώ μετά από πολύ καιρό την Διονυσία!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Χμμμ με τί την αντικατέστησες την κακιά συνήθεια Στεφανία μου; Θέλω να μάθω που πρέπει να κόψω την συνήθεια να τσιμπολογάω έως να τρώω ότι υπάρχει από γλυκά;

      Τώρα εδώ βέβαια μιλάμε για την επανάληψη που προέρχεται από την αδυναμία εύρεσης νέου θέματος προς συζήτηση.
      Όλοι γύρω από την ουρά μας γυρνάμε δεν είναι έτσι;

      τα φιλιά μου
      εγώ να δεις χαρά για την Δ.
      :)))

      Delete
  4. Έχω την αίσθηση πως δεν είναι η επανάληψη που κουράζει αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός όταν δεν βρίσκει ενδιαφέρον σ’ αυτό που κάνει.
    Το μυαλό μπορεί να γίνει και ακροατής και συνομιλητής, μπορεί να συμφωνεί, να διαφωνεί, να δίνει λύσεις, να μελαγχολεί πρόσκαιρα ή να φεύγει νοερά σε μια κατεύθυνση άγνωστη αλλά ελπιδοφόρα.
    Αυτό από μόνο του δεν είναι μια ανανεωτική επίδραση, μια αναζωογόνηση της ψυχής κόντρα στη ζοφερότητα και στη μαυρίλα;
    Μελαγχολικές και απαισιόδοξες Στέλλα μου οι σκέψεις που αφήνουν ωστόσο μια χαραμάδα, ίσα να χωρέσει μια δέσμη ελπίδας μέσα από κείνες τις φωτογραφίες που κρατούν μια θέση στο όνειρο.
    Μνήμη που γαληνεύει. Γιατί χωρίς μνήμη όλα είναι ένα τίποτα, είναι εικόνες της ζωής με μισές αλήθειες, μισές όνειρα που κάποιες φορές κι αυτά θολώνουν. Να καληώρα όπως τώρα.
    Να λοιπόν που δεν αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια. Κοίτα πόσα πράγματα είπαμε;
    Καμιά φορά υπάρχουν αυτές οι μικρές αναλαμπές που δραπετεύουν και δίνουν λάμψη στη σκέψη.
    Αγάντα και δεν το βάζουμε κάτω.
    Φιλιά πολλά!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Όχι, όχι δεν έχει να κάνει με μελαγχολία, όπως έγραψα και στη Μαρία, είναι φυσικό φαινόμενο και συμβαίνει σε όλους.
      Λάθος εντύπωση έδωσα σήμερα :-)))
      Μελαγχολία μέσα στο κατακαλόκαιρο ποτέ!!!

      Μα πάντα έχουμε και πράγματα να πούμε αλοίμονο.

      Κάτω ποτέ, ειδικά το καλοκαίρι επιμένω :-)))
      Άλλωστε πως θα γινόταν αλλιώς με εσάς παρέα!!!

      Σε φιλώ
      την καλημέρα μου

      Delete
  5. Όταν τα έχουμε πει όλα τότε έρχεται η σειρά των ήχων. Να καθόμαστε λέει σ' ένα πεζούλι μπροστά στη θάλασσα και να ακούμε τον ήχο του φλοίσβου. Πόσες ιστορίες που δεν ξέρουμε, έχει να μας πει!
    Το κάνω συχνά αυτό. Κάθομαι και ακούω έναν ήχο. Τον απομονώνω από τους άλλους και του λέω: "εσύ είσαι δικός μου τώρα. Θα τα κάνουμε μαζί, όλα. Όλα όσα μπορεί να κάνει ένα αγαπημένο ζευγάρι."
    Καληνύχτα ψαροματάκι μου και μην ανησυχείς, η θλίψη είναι γλυκιά όσο είναι επισκέπτης. Να τη φοβάσαι μόνον όταν έρθει και στρογγυλοκαθήσει δίπλα σου και δεν λέει να το κουνήσει.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Μαρία, δεν ξέρεις πόσο μου πάει αυτό το ''ψαροματάκι'' τελικά σωστά ήρθε κι έδεσε, νομίζω το πιο ωραίο ψευδώνυμο ever :-)))

      ώστε πιάνεις αγκαζέ έναν ήχο και τον πας βόλτα;
      Δεν λέω είναι ωραία ιδέα, αλλά είναι και θέμα χαρακτήρα.
      Όχι πως δεν κλείνομαι κάποιες φορές, αλλά πιο πολύ το κλωτσάω, το παλεύω.
      Βέβαια αν δεν κάνει τον κύκλο του δεν κερδίζω, ωστόσο νομίζω ότι η επανάληψη είναι μέσα στη ζωή, ή είναι η ίδια η ζωή από στιγμές επαναλαμβανόμενες.

      Δεν μίλησα για θλίψη όμως εγώ!

      Καλημέρα και σε φιλώ

      Delete
  6. Καλημέρα.Διάβασα την ανάρτηση σου και τα σχόλια εχθές το βράδυ.Αλλά μετά από την κούραση και το άγχος που εχω αυτές τις μέρες δεν είχα διάθεση και αντοχή για να γράψω κάτι.
    Εχουμε αρχίσει τις εξετάσεις και προσπαθώ να διαβάσω αλλά τα προβλήματα με την μητέρα μου δεν εχουν τέλος.
    Είναι πολλά για μένα που εχω γράψει στο blog σου αλλά υπάρχουν και άλλα.
    Βρίσκομαι σε μια δύσκολη περίοδο της ζωης μου αυτό το καιρό.Προσπαθώ με πολύ κόπο να σταθώ και πάλι στα πόδια μου λόγω της κρίσης(οπώς οι περισσότεροι).Και παράλληλα εχω και τα προβλήματα της μητέρας μου που είναι πλέον πολλά και το ψυχολογικό κομμάτι με "κρατάει" πίσω.
    Δεν λέω ΠΟΤΕ ψέμματα.Και δεν εχω λόγους να πω ή μάλλον να γράψω κάτι που δεν είναι αλήθεια.
    Μου αρέσει να εκφράζω τα συναισθήματα μου με πολλούς τρόπους.Νομίζω ότι τον πρώτο τον γνωρίζεις.(Μουσική)
    Σε ένα σχόλιο σου στην Διονυσία διάβασα αυτό που έγραψες για αναλήθειες γιαυτό σου έγραψα και εγώ ότι δεν λέω ψέμματα.
    Τέλος θα ήθελα να πω ένα πολύ μεγαλο ευχαριστώ σε σένα αλλά και σε όλους εδώ που τόσους μήνες μοιραστήκαμε απόψεις μέσα από τις αναρτήσεις σου.
    Πιστεύω ότι δεν θα χαθούμε.Οποτε μπορώ θα κάνω μια "βόλτα" από το blog σου και θα τα λέμε.
    Απλά δεν εχω καθόλου χρόνο με όλα αυτά που έγραψα πρίν.
    Για το θέμα της ανάρτησης πιστεύω ότι οσα χρόνια και να είμαστε με τον άνθρωπο που εχουμε επιλέξει πάντα θα υπάρχει κάτι που θα μάθουμε.
    Γιατί όσο υπάρχουν συναισθήματα πάντα υπάρχει και κάτι νεό.Θα μπορούσα να πω ότι η ζωή μας είναι σαν μια παλέτα που αντι για χρώματα εχει συναισθήματα.
    Αυτά.

    Εύχομαι να έχουμε όλοι ένα καλό καλοκαίρι με υγεία,αγάπη,μουσική και συναισθήματα.
    2 τραγούδια σήμερα που τα εχω στην "επανάληψη" αυτό τον καιρό (αγαπημένα μου)
    https://www.youtube.com/watch?v=voV-v_B__MY
    https://www.youtube.com/watch?v=vrFFTAK6Ibw

    ReplyDelete
    Replies
    1. στο καλό, ζακέτα να πάρεις..

      :-)))

      Delete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...