το κορίτσι πίσω από το παράθυρο

Από χθες βρέχει.  Ο Οκτώβρης παίρνει μαζί του δικαιωματικά και τα τελευταία υπολείματα ενός ατέλειωτου καλοκαιριού.
Ώριμο φθινόπωρο πια.
Το δωμάτιο μου είναι σκοτεινό μα δε ανάβω φως.
Πλησιάζω στο παράθυρο και από τη χαραμάδα που αφήνουν οι ενώσεις από τις κουρτίνες κοιτάζω το διαμέρισμα σου.  Ακριβώς εκείνο το δευτερόλεπτο,  ανάβει το φωτιστικό στο κεντρικό δωμάτιο του σπιτιού σου.  Απορώ γιατί συνήθως,  αυτή την ώρα βρίσκεσαι στη δουλειά σου.   Φοράς ακόμη την ζακέτα σου και έχεις κρεμασμένη στον ώμο σου την τσάντα σου,  όταν πλησιάζεις στο παράθυρο σου.  Δεν θυμάμαι ποτέ,  από τότε που έγινες η νέα μου γειτόνισσα,  να το έχω δει είτε κλειστό,  είτε με τραβηγμένες τις κουρτίνες.
Κάνω μια αντανακλαστική κίνηση να κρυφτώ πίσω από τον τοίχο,  αν και γνωρίζω πάρα πολύ καλά ότι δεν έχεις την δυνατότητα να με δεις,  παρά μόνο αν υψώσεις τα μάτια πάνω από τα παρτέρια με τους κίτρινους πανσέδες που αυτή τη στιγμή στραγγίζουν βροχή.
Βγάζεις την ζακέτα σου και σωριάζεσαι σε μια πολυθρόνα που βρίσκεται στον χώρο σου.
Δείχνεις εξουθενωμένη,  βάζεις το πρόσωπο σου ανάμεσα στις παλάμες των χεριών,  κλαις;  Νομίζω πως κλαις μα γρήγορα συνέρχεσαι,  πας για λίγο στο μπάνιο κι έρχεσαι σκουπίζοντας με μια πετσέτα το πρόσωπο σου.  Κάτι φτιάχνεις στο μάτι της κουζίνας,  υποθέτω λόγω της ώρας,  πως ζεσταίνεις νερό για λίγο καφέ ή τσάι.
Δεν γνωρίζω τί είναι αυτό που σε έκανε να αφήσεις την δουλειά σου και να επιστρέψεις στο σπίτι,  ξανασωριάζεσαι στην πληθωρική σου πολυθρόνα με ένα φλυτζάνι ''κάτι''  στα χέρια.
Γύρω σου υπάρχουν βιβλία,  άτακτα ριγμένα εδώ κι εκεί,  απορώ πως βρίσκεις την άκρη.
Σε αφήνω για λίγο,  διψάω,  χρειάζομαι ένα γεμάτο ποτήρι νερό.
Επιστρέφω με ένα κουτάκι πορτοκαλάδα και δεν είσαι πια μόνη σου.
Μιλάς με κάποιον,  ή μάλλον λογομαχείς.
Δεν φτάνουν οι φωνές σας ως εδώ μα μπορώ να νιώσω κάθε σας κίνηση.
Σου μιλάει άσχημα,  κλαις.
Το σώμα σου τρέμει.
Δεν είναι η καλή σου μέρα σήμερα.
Πίνω την πορτοκαλάδα μου και κοιτάζω για λίγα δευτερόλεπτα την οθόνη του υπολογιστή μου.
Είμαι στην σελίδα σου στο facebook και χαζεύω το προφίλ σου.
Την πρωινή σου καλημέρα,  συνοδεύει ένα έργο τέχνης,  του 1925.
Εικονίζει ένα ήρεμο,  φυσικό τοπίο.
Κάπου στο βάθος ένα ζευγάρι απολαμβάνει με κάθε του ερωτευμένο κύτταρο ένα πικ νικ κάτω από  τα δέντρα και το γρασίδι.

συνεχίζεται (νομίζω)