grafiti

Μ΄αρέσουν πολύ οι ζωγραφιές στους τοίχους,  τα επωνομαζόμενα grafiti,  κι αυτή η προσωπογραφία της φωτογραφίας,  είναι ένα καινούργιο γκράφιτι που αποκαλύφθηκε τις τελευταίες μέρες στην πόλη μου,  στην οδό Αλεξάνδρου Σβώλου με Δημητρίου Γούναρη.
Το παρατηρούσα για ώρα ώστε να καταλάβω τί ακριβώς ήθελαν να πουν οι δύο καλλιτέχνες που το δημιούργησαν.  Έψαξα στο google μα δεν βρήκα κάτι περισσότερο από ''ένα απλό γυναικείο πορτραίτο'',  καμμία άλλη επεξήγηση.
Τώρα θα συμπεριφερθώ κι εγώ σαν τους γκρινιάριδες ηλικιωμένους ανθρώπους (κοντά είμαι ηλικιακά) αυτής της πόλης και θα πω πως έχω χρόνια να ακούσω την λέξη κουλτούρα (μάλλον ξεπεράστηκε),  και ακόμη πιο πολλά να συναντήσω κάτι το οποίο να είναι κουλτουριάρικο,  πράγμα που για μένα σήμαινε,  πως πέρα από μια καλή αισθητική έκρυβε κι ένα σπουδαίο μήνυμα.
Πολλές φορές,  νιώθω πως δυσκολεύομαι να προσαρμοστώ στις τάσεις του σήμερα.  Κάπως αλλιώς τον φανταζόμουν αυτόν τον κατά τα άλλα όμορφο κόσμο μας,  σίγουρα όχι γεμάτο με τοιχοκολημένες αφίσες κατά των εκτρώσεων,  όπως συνέβει από ότι άκουσα στην Αθήνα.
Και μια που από το grafiti πολύ φυσιολογικά  [:)] πέρασα στις εκτρώσεις,  να πω πως το βιβλίο ''γράμμα σε ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ''  της Οριάνας Φαλάτσι που διάβασα εκεί γύρω στα 20,  21 μου χρόνια,  αναφερόταν στην ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη της από τον Αλέκο Παναγούλη.
Να κάτι τέτοια διαβάζαμε τότε,  και για να περάσω κι ένα μήνυμα,  η έκτρωση είναι η τελευταία λύση,  προηγείται η αντισύληψη!  Αντισύληψη!!!