Wednesday, February 26, 2020

της Τετάρτης





Δεν υπάρχει πιο απόλυτη λέξη από τον θάνατο.  Πιο σταθερή,  πιο σιδερένια,  σαν παγωμένο μάρμαρο.  Όσο κι αν λες υπό συνθήκες ζωής,  πω πω πώς θα είναι χωρίς αυτόν τον άνθρωπο αν φύγει από τη ζωή,  όταν έρχεται η ώρα απλά παγώνει κάθε συναίσθημα κι έρχεται κάθετη η αποδοχή.

Με τη διαφορά πως τώρα που έφυγε κι ο Κ.Β. δεν θα έχω πρότυπο,  του τύπου να,  θέλω να φτάσω σ'  αυτή την ηλικία και να ξεχειλίζω διάθεση για ζωή!

Κάτι προσωπικό μου,  όχι πως είναι πρόσφατη ανακάλυψη μα είναι πρόσφατη επιβεβαίωση.  Τίποτα δεν έρχεται στην ζωή μας τυχαία.  Όλα έχουν κάποιο σκοπό.  Το αξιοθαύμαστο βέβαια είναι τα νήματα που σε φέρνουν εκεί που θέλεις.  Δλδ από που ξεκινάει μία κατάσταση και που φτάνει.  Είναι απίστευτο το πώς αρχικά δεν έχεις ιδέα και σιγά σιγά πας εκεί που θέλεις να πας.

4 comments:

  1. Και είναι απίστευτο επίσης ψαροματάκι μου πώς ένας άνθρωπος, ακόμα και με την απώλειά του μας κερνάει ζωή. Ούτε μια φωτογραφία του χωρίς χαμόγελο, χωρίς αστεία γκριμάτσα, χωρίς εφηβική αξιαγάπητη αυθάδεια.
    Παρέμεινε μέχρι το τέλος μια έκρηξη ζωής...

    ReplyDelete
    Replies
    1. Νομίζω πως δεν θα πάψει ποτέ να είναι πρότυπο, αξιαγάπητο πλάσμα, άνθρωπος που δεν έδειξε ποτέ μιζέρια, πολεμιστής της ζωής.. μέχρι τα 88 του!

      Έκρηξη ζωής όπως το λες :)

      Delete
  2. Θα ταυτιστώ μαζί σας, στα σχόλιά σας. Ένα πρόσωπο γεμάτο ζωή! Ακόμα και τώρα. Παντού, σε κάθε του στιγμή, σε κάθε του επαφή έξω με τον κόσμο το σημείο επαφής και αναγνώρισής του ήταν το χαμόγελό του. Είναι πραγματικά απίστευτο αυτό. Δεν υπάρχει.
    Καλό του ταξίδι.
    Στέλλα μου καλησπέρα.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Γιάννη μου ετσι όπως τα λες είναι.
      Αυτός ο άνθρωπος έλεγα δεν θα πεθάνει ποτέ!
      Αδυσώπητος ο χρόνος, μας καταπίνει όλους..

      καλημέρα
      σε φιλώ

      Delete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...