Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, ενώ γνωρίζω πως από το σπίτι των γονιών μου έχουμε κλειδί αυτή τη στιγμή μόνο εμείς, κάθε που ακούω να ανοίγει και να κλείνει η πόρτα τους, σαν να ξεφεύγει ο χρόνος προς τα πίσω. Μόνο και μόνο για να τους επανατοποθετήσω (τους γονείς μου) στην σκέψη μου εκεί όπου πραγματικά αυτή τη στιγμή βρίσκονται.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Πχ έφτιαχνα γλυκό και σκεφτόμουν μια φιλική μου σχέση και πόση υπομονή είχα κάνει στα τόσα χρόνια, πόση υπομονή, πόσο συμβιβασμό, πόσο νερό στο κρασί μου! Κι όλο αυτό για να καταλήξω πως καλώς ή κακώς άντεξα όσο άντεξα και πως πολύ καλά έκανα εκεί που τελικά την τοποθέτησα και βρίσκεται ως σήμερα.
Νομίζουμε πως έχουμε τον έλεγχο. Τρίχες! Η ζωή μας πιάνει από το χέρι και μας πάει. Όπου αυτή θέλει, στην κυριολεξία!
Έχεις νιώσει ποτέ το ''σ΄ αγαπώ'' πέρα από τα βάθη της καρδιάς σου;
"πόσο μετράει η απουσία; η απόσταση; συχνά ήθελε να του γράψει, αλλά μετά έσκιζε τα πάντα, παρ ' όλα ταύτα, αισθανόταν ότι αυτός καταλάβαινε, γιατί σε καταλαβαίνουν ακόμα και χωρίς να μιλάς." Virginia Woolf
Δεν λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη όσο δυνατή κι αν είναι, όσα χνάρια κι αν αφήνει πίσω της.
ReplyDeleteΚαλό μεσημέρι Στέλλα!
Όχι Αννίκα μου δεν λιγοστεύει. Τί να την κάνεις μια τόση δα θετική δύναμη μπροστά σε όλη την αρνητικότητα. Όμως κάπως πρέπει να εκφράσεις αυτό που νιώθεις, ή έστω ακόμη κι αν δεν το εκφράσεις, πολλές φορές το να νιώθεις ότι χωρίς να πεις κάτι, ο άλλος ξέρει, καταλαβαίνει, λέω πως είναι κάτι πολύ μεγάλο από μόνο του. Χωρίς πριν, μετά, εξηγήσεις, θέλω κλπ
DeleteΚαλό μεσημέρι κι από μένα :)