Wednesday, April 01, 2020

πες μου ένα ψέμα (μέρα 20η)





Κι όμως,  μου τηλεφώνησε νωρίς το πρωί η μαμά μου για να με ξεγελάσει.  Να μου θυμίσει πως είναι πρωταπριλιά.  Να μου πει και του χρόνου,  όπως κάθε χρόνο.
Η μαμά μου που όσα κι αν της καταλογίζω,  ποτέ δεν ονόμασε τις δύσκολες στιγμές,  ''δύσκολες''.

''Εεε πώς παιδί μου,  πώς θα μπορούσε τα πράγματα να είναι πάντα καλά;'',  όταν της λέω πως ποτέ δεν φανταζόμουν τη ζωή μου έτσι,  από το δεύτερο μισό της ζωής μου και μετά.

Κι όλο μου αναφέρει τα χρόνια της κατοχής.  ''δεν είχαμε να φάμε και πεινούσαμε,  κλείναμε τα παράθυρα με χοντρές κουρτίνες,  η μαμά μου έφτιαχνε ψωμί με προζύμι''.
Πού τις θυμάσαι τόσες λεπτομέρειες βρε μαμά;
''Τα χρόνια ήταν δύσκολα,  και τα δύσκολα,  όταν είσαι και μικρό παιδί γράφονται στο μυαλό σου και δεν σβήνονται''.

Η μαμά μου που θα μπορούσε άνετα να υποστηρίξει τον ρόλο του Μπενίνι στο ''η ζωή είναι ωραία''.
Που δεν άκουσα ποτέ ένα ''αχ'' από το στόμα της,  ποτέ!  Σε σημείο παρεξηγήσης!

 

8 comments:

  1. Οι παλιοί άνθρωποι Στέλλα μου υπέμεναν τις δυσκολίες με μεγάλη στωικότητα. Έχοντας μάθει μια σφιχτή και μινιμαλιστική ζωή είχαν τη δύναμη να υποφέρουν και να δημιουργούν ελπίδα. Όπως το είπες. "Η ζωή είναι ωραία" του Μπενίνι. Συγκλονιστική παρομοίωση.
    Καλό μήνα να σου ευχηθώ ολόψυχα κορίτσι μου.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ο Μπενίνι Γιάννη στο ''η ζωή είναι ωραία'' εκτός του ότι υπέμενε με στωικότητα είχε δημιουργήσει κι ένα υπέροχα παραμυθένιο κουκούλι αισιοδοξίας για τον μικρό του γιό.
      Έτσι ήταν και είναι ακόμη η μαμά μου.

      καλό μήνα να έχουμε
      και καλή λευτεριά

      Delete
  2. Η ζωή είναι ωραία, αρκεί να έχεις μάθει να βλέπεις την ομορφιά της την κάθε στιγμή-στο χαμόγελο ενός παιδιού, στο χάδι μιας γιαγιάς, στο χρώμα του ουρανού έτσι όπως αυτό αλλάζει μαζί με τις εποχές. Κι οι αναμνήσεις των δύσκολων στιγμών είναι κομμάτι αυτής της ομορφιάς. Κάποιοι έπεσαν στην παγίδα κι είπαν 'δεν θέλω το παιδί μου να περάσει όσα πέρασα' και το έμαθαν σε επίπλαστες ομορφιές. Αυτό το παιδί, θα δυσκολευτεί σήμερα, είναι αλήθεια. αλλά θ αμάθει, the hard way. Καλό μήνα!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Πριν λίγα χρόνια ίσως να το έλεγα κι εγώ αυτό Magpie. Όμως πιστεύω πως είναι ωραία να είσαι καλομαθημένος. Και να έχει υπάρξει κάποιος στην ζωή σου που να σου κρύψει μια αλήθεια για να μην στενοχωρηθείς. Είναι ωραίο να έχεις αγαπηθεί, από τον όποιο διαφορετικό τρόπο του καθενός κι αν αυτό δεν το κάνει η μαμά σου για σένα τότε ποιός;
      Κρατώ το τελευταίο σου, ''αλλά θα μάθει''.
      Όλοι μαθαίνουμε και ευτυχώς έχουμε αποδεχθεί ευπροσάρμοστοι, παρ' όλο που πολλές αλήθειες μας πονούν και θα μας πονούν ακόμη για πολλά χρόνια.

      Καλό μήνα
      καλή λευτεριά Magpie :)

      Delete
  3. Κάπου διάβασα σήμερα πως οφείλουμε να προφυλάξουμε τους ηλικιωμένους μας γιατί αυτοί μεταδίδουν την σοφία απ΄την εμπειρία τους!
    Σοφή και η μανούλα σου, να την ακούς, έχει πολλά ακόμα να σου πει!

    ΑΦιλάκια Στέλλα μου, με ευχές για έναν καλοσυνάτο μήνα! :)))

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ελπίζω κι εγώ Στεφανία μου να είναι καλά και να την έχουμε για πολύ ακόμη.
      Αυτή μας έμεινε άλλωστε!

      καλό μήνα
      φιλιά πολλά :))

      Delete
  4. Ο εχθρός που αντιμετώπιζαν τότε, ήταν χειροπιαστός, Στέλλα μου.
    Τώρα δεν ξέρεις από πού να φυλακτείς.
    Ζούμε στην παράνοια!
    Προσαρμόστηκαν και τα παιδιά μας και τα εγγονάκια μας, τί θα έκαναν άλλωστε;
    Σοφή η μανούλα, να προσέχει.
    Το ίδιο κι εσύ.
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά διαδικτυακά και ακίνδυνα.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Θα συμφωνήσω μαζί σου Ρένα μου.
      Όμως αν το καλοσκεφτείς, μας ζητήθηκε το πιο απλό, να μείνουμε στο σπίτι, ούτε να σκάψουμε, ούτε να πάρουμε τα όπλα.
      Και είμαστε μέσα στην αντίδραση, γιατί αυτό και γιατί εκείνο.
      Όχι εγώ είμαι καρδιακός και πρέπει να περπατάω στην παραλία, ο καθένας μας μπορεί να βρει μια καλή δικαιολογία για να μην κάνει αυτό που πρέπει.
      Νομίζω πως αυτό είναι μεγαλύτερη παράνοια.

      Θέλω να πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά :)
      φιλιά, καλημέρα κορίτσι μου

      Delete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...