Κοίτα την φωτογραφία!
Να κάτι τέτοιες γωνιές μου άρεσαν πάντα. Ξεφτισμένοι σοβάδες, παλιωμένα ξύλινα παράθυρα και σκουριασμένοι μεντεσέδες. Ένιωθα θαλπωρή μέσα σε ένα τέτοιο σκηνικό.
Που δεν θα πάψει ποτέ να μου θυμίζει εκείνη την ταινία που είχα δει στο φεστιβάλ γαλλικού κινηματογράφου πριν κάποια χρόνια. Με έναν άντρα και μια γυναίκα που γνωρίστηκαν μεταξύ τους σε μια σχολή χορού. Ενήλικο ζευγάρι. Αυτή, προετοιμαζόταν για την ημέρα του γάμου της, αυτός δεν θυμάμαι.
Στο τέλος, αποφάσεις πάρθηκαν, ανατροπές έγιναν, ο γάμος ακυρώθηκε. Το σίγουρο είναι πως ποτέ δεν γνωρίζεις ποιά πλευρά του εαυτού σου, ο άλλος δύναται να σου ξυπνήσει.
Οι αλλαγές, δεν έρχονται βέβαια μόνο μέσα από τους άλλους αλλά και μέσα από γεγονότα και καταστάσεις, Μεγάλα γεγογότα κυρίως. Σκέφτομαι, τούτη η παράξενη, βαθιά σκοτεινή περίοδος που περνάμε, ποιό κομμάτι μας θα αφυπνίσει; Θα.. άραγε; Κι αν ναι πώς;
Λέω να φτιάξω ένα κακάο, να διορθώσω λίγο την άγλυκη γεύση στο στόμα μου.
Εσύ; καφέ ήπιες;
Δύο-μέχρι στιγμής. Με άρωμα βανίλιας για να μυρίσει όλο το σπίτι. Και θυμήθηκα μια γλυκόπικρη ταινία που αν και στο ίδιο θέμα, μάλλον δεν είναι αυτή που εννοείς. Αλλά είναι πολύ όμορφη. Ούτε η ταινία της χρονιάς, ούτε "σινεφίλ" ούτε οτιδήποτε... απλά όμορφη. Αυτήν https://www.theguardian.com/film/2009/jul/31/rumba-film-review1) εννοώ. Και θυμήθηκα και την σκηνή του γάμου στο Bodas de sangre του Σάουρα και πόσο έντονα είναι τα συναισθήματα που εκφράζονται μόνο με τα μάτια την ώρα που χορεύουν, που άλλο δεν έχω να σου πω, παρά σ' ευχαριστώ που έβαλες λίγο χορό στη μέρα μας :)
ReplyDeleteΆλλη μια ταινία με δυνατό χορευτικό κομμάτι αν και ρομαντική και ας πούμε γλυκανάλατη, Ρίτσαρντ Γκηρ - Τζένιφερ Λόπεζ, https://www.youtube.com/watch?v=b24a_2NPleg
ReplyDeleteΑυτή η Γαλλική που λέω, ήταν πιο ψαγμένη, με πολλά συναισθήματα,χορό, αλλά και μια αναπτυσσόμενη σχέση ανάμεσα σ αυτό το ζευγάρι των πρωταγωνιστών. Μου είχε κάνει εντύπωση που αυτός ακουμπούσε τα 50, κι αυτή δεν ήταν ούτε 30. Επίσης δεν ήταν καθόλου όμορφος, αλλά στον έρωτα ποιός νοιάζεται;
beauty is in the eyes of the beholder....
ReplyDeleteΜα πάντα η ομορφιά είναι στα μάτια Magpie.
DeleteΤα μάτια ελκύουν, γοητεύουν, ερευνούν, τα μάτια όμως και απορρίπτουν.
Ίσως για αυτό και οι επαφές που δεν περιλαμβάνουν ''ματιές'' είναι και κάπως πιο ας πούμε αθώες. Και παρόλο που λείπει αυτό το τόσο σημαντικό στοιχείο μέσα στην όλη ανολοκλήρωση τους, υπάρχει μια πρωτόγνωρη κατάθεση ψυχής
Κακάο ε; Χμμμμ μου αρέσει πάρα πολύ και έχω να φτιάξω πάρα πολύ καιρό. Ειδικά σε κρύες μέρες συνίσταται και είναι εξαιρετικό. Είναι όμορφες τέτοιες γωνιές Στέλλα μου. Δεν τις θέλω διαλυμένες φυσικά.
ReplyDeleteΣτο θέμα του "μετά" είναι νωρίς να κρίνουμε. Βρισκόμαστε ακόμα σε θέση ανισορροπίας Στέλλα. Υπάρχουν δυνάμεις στη φύση και στην οργανωμένη ζωή που συγκρούονται. Και όπως έλεγε ο Ηράκλειτος στη φιλοσοφία του "πάντα ρεί", η ζωή θα αναζητήσει το νέο σημείο ισορροπίας μετά τη μπουνάτσα. Εκεί θα παρέμβουν άνθρωποι, συσχετισμοί, συγκρούσεις. Για να δούμε την νέα ισορροπία. Όλοι έχουμε λόγο σε αυτή τη διαμόρφωση, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Στέλνω φιλιά πολλά.
θα δείξει Γιάννη μου ελπίζω να μην αργήσει πολύ!
DeleteΚαλημέρα σου Μόλις ήπια καφέ. Κακάο δεν πίνω δεν μ'αρέσει και ακόμη απορώ γιατί. Όσο και να προσπάθησα να δω γιατί δεν μ'αρέσει τπτ...δεν πάει κάτω.
ReplyDeleteΠου λες αυτές οι γωνιές μ'αρεσουν και εμένα αλλά όχι να ζω σε ξεφτισμένους σοβάδες και σκουριασμένους μεντεσέδες. Θα την είχα επισκεύάσει τη γωνιά αλλά θα ήταν γραφική έτσι και ζεστή.
Ποιο κομμάτι μας θα αφυπνίσει όλο αυτό που περνάμε; Μα της αυτοσυντήρησης στο έπακρον πιστεύω. Και δεν ειναι πάντα κακό εκτός και αν φτάσουμε στην υπερβολή λέω...
Φιλάκια πολλά
Κάποτε στην Βενιζέλου, εδώ στη Θεσσαλονίκη λειτουργούσε στον τελευταίο όροφο ενός κτιτίου παραδοσιακού, ένα καφέ. Πηγαίναμε γιατί μας άρεσε η θέα. Απέναντι ακριβώς, σαν δώμα, σε ένα παλιό κτίριο που ίσως κάποτε ήταν στις δόξες του, ήταν ένας τέτοιος χώρος. Παράθυρα χωρισμένα σε τετραγωνάκια, όψη παλιά και εγκαταλειμένη, ωστόσο από μέσα φαινόταν πως στο μικρο δωμάτιο κάτι γινόταν, θα μπορούσε να είναι κομμάτι ενός βιοτεχνικού χώρου. Το χάζευα, το παρατηρούσα δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μου άρεσε να το βλέπω.
DeleteΝα, σα να το βλέπω μπροστά μου τώρα και σκέφτομαι πως αυτά τα μέρη τα τόσο ξεφτισμένα σου αρέσουν αν είσαι φωτογράφος ή ζωγράφος ή τέλος πάντων μια κάποια ρομαντική καλλιτεχνική ψυχή.
Από έξω πάντα.
Γιατί από μέσα, πες μου ποιός θα μπορούσε να ζήσει πόσο μάλλον να είναι και ευτυχισμένος;
Ρόφημα ζεστής σοκολάτας με το άρωμα και την υπέροχη γεύση.Αγαπημένη συνήθεια του Χειμώνα.
ReplyDeleteΑν και λατρεύω τον καφέ υπάρχουν στιγμές που αναζητώ την γεύση της.
Γενικά ότι σχέση με παλιά κτήρια δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει.Σαν πηγή έμπνευσης όμως θα συμφωνησω,ότι είναι ένα από τα θέματα που και εγώ κατά καιρούς έχω φωτογραφήσει.
Πάντα μου έκαναν εντύπωση κάποια πράγματα.Πως ήταν τότε και πως είναι σήμερα.
Δεν χάνουν ποτέ την αξία τους στον χρόνο και ας είναι παλιά και ας μην μας αρέσουν.
Προσπαθώ να καταλάβω ποια ταινία είναι αυτή που γράφεις.Απο την περιγραφή σου,πιστεύω ότι πρέπει να είναι πολύ καλή.
Εάν έχει ανατροπές στην υπόθεση σίγουρα είναι καλή.
Συμφωνώ απόλυτα με αυτό που έγραψες Το σίγουρο είναι πως ποτέ δεν γνωρίζεις ποιά πλευρά του εαυτού σου, ο άλλος δύναται να σου ξυπνήσει.
Και το παράξενο είναι ότι τις περισσότερες φορές για να μην πω όλες το ξύπνημα έρχεται όταν δεν το περιμένεις.
Τελικά ο έρωτας τις περισσότερες φορές για τους άντρες έχει να κάνει και με την εμφάνιση της γυναίκας σε αντίθεση με τις γυναίκες.
Άλλα πράγματα ψάχνετε εσείς σε έναν άντρα.
Μουσική σήμερα. https://www.youtube.com/watch?v=MbvmuU6EK6I
Καλησπέρα Μάριε. Ομολογώ ότι με συγκινεί το ότι βρίσκεσαι εδώ.
ReplyDeleteΔεν έχω καθόλου καλή γεύση τελευταία έτσι το κακάο λίγο γλυκαίνει και διορθώνει τα αδιόρθωτα :)
Προσωπικά τρέφω λατρεία ακόμη και για τις παλιές, πρώτες οικοδομές, οτιδήποτε παλιό με συγκινεί, κυρίως αν διαθέτει κάποια όψη δραματική και γραφική.
Την ταινία την έχω ξαναψάξει, την έχω ξαναβρεί, έχω ξανα αναφερθεί σ' αυτήν αλλά δυστυχώς η μνήμη μου δε με βοηθάει. Δεν ξέρω αν θα σου άρεσε. Δεν γνωρίζω τα γούστα σου στον κινηματογράφο.
Νομίζω πως αυτό που ο καθένας μας βρίσκει στον άλλον δεν περιγράφεται με λόγια. Αυτό το κλικ μπορεί να είναι μια κίνηση, ένα βλεφάρισμα, το αυτί που σε ακούει, η προσοχή που σου δίνει, ο τρόπος που σε κοιτάζει ή αυτό που νιώθεις πως για τον άλλον έχεις μια μοναδικότητα.