''Έτσι κι αλλοιώς λίγοι άνθρωποι στέκονταν δίπλα σου,οι περισσότεροι είχαν τις δικές τους έγνοιες.
Αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει και τώρα.
Μη σας ξεγελούν τα ζαχαρωμένα ''σ'αγαπώ'', ούτε τα εξ αποστάσεως φιλιά.
Είναι κρίμα ν'αφήσουμε το ψέμα να μας κλείσει τα μάτια.''
Έγραψε ένας φίλος στο facebook κι αυτό είναι κάτι περισσότερο από αλήθεια! Θα έλεγα επίσης πως ούτε τα εξ επαφής φιλιά πρέπει να τα εμπιστεύεσαι. Από τις πράξεις κρινόμαστε οι άνθρωποι.
Εχθές, λίγο μετά τις 9 το βράδυ κι αφού το η ψυχική μου διάθεση ήταν σε μορφή λάσπης, βγήκαμε μια βόλτα. Πήραμε την απόφαση στα γρήγορα μη τυχόν και προλάβουμε να την αναιρέσουμε! Ντυθήκαμε ακόμη πιο γρήγορα μη τυχόν και προλάβουμε να φοβηθούμε.
Ένιωθα σαν να δραπέτευα από κάτι αόρατο, ένιωθα σαν να ήταν δυνατόν να έρθω σε συνάντηση με κάτι αόρατο. Το σκοτάδι έμοιαζε πηχτό μα ακόμη πιο συμπυκνωμένη ήταν η σιωπή, η ησυχία που αυτή τη φορά δεν αναλογεί καθόλου με ηρεμία.
Η βιαστική βόλτα μας είχε το νούμερο 6 μια που αυτό στείλαμε στα sms για να είμαστε καλυμμένοι σε περίπτωση ελέγχου.
Συναντήσαμε όλα κι όλα 10 άτομα στο σχεδόν μισάωρο που περπατήσαμε, σκυφτά, βιαστικά, με απόσταση δύο μέτρων μεταξύ μας, 10 άτομα νεαρά κυρίως, προσπάθησα με κανέναν να μην διασταυρωθεί ο δρόμος μου, στο πεζοδρόμιο εσύ; στον δρόμο εγώ!
Μια βιτρίνα με ρούχα, φωτισμένη με προβολάκια θύμιζε πρόσφατους φυσιολογικούς καιρούς.
Horrible, μου έγραψε μια Ισπανίδα φίλη μου όταν την ρώτησα πώς είναι τα πράγματα εκεί.
6 εκατομύρια άνθρωποι έχασαν την δουλειά τους στην Αμερική.
Και εδώ; Τί αντίκτυπο θα έχει όλο αυτό στην μικρούτσικη τόση δα χώρα μας, την τόσο ταλαιπωρημένη τα τελευταία χρόνια. Θα τολμούσα να πω πως ίσα που προλάβαμε να πάρουμε μιαν ανάσα, ούτε καν βαθιά, και κάποιος μας βούτηξε ξανά το κεφάλι μέσα.
Πόσο όμως μπορείς να ζήσεις χωρίς αναπνοή;
Δεν ξέρω τι εννοεί ο φίλος στο φέις...Ποιος να σταθεί σε ποιον τώρα; Που όλοι ειμαστε στην ίδια μοίρα με τους ίδιους φόβους και ανησυχίες; Υπάρχουν φυσικά και χειρότερα, εκείνοι που νοσούν, που χαροπαλεύουν, αλλά πώς να σταθείς κοντά τους; Το τι κάνει ο καθένας για όσους έχουν αναγκη είναι προσωπική υπόθεση.
ReplyDeleteΕγώ δεν έχω βγει ακόμη...πώς πήγαν τα βήματά σου; Φυσιολογικά;
Ο αντίκτυπος θα φανεί μετά ....και όποιος αντέξει. Το ''μετά'' θα είναι δύσκολο κατά τη γνώμη μου
Όσο για την αναπνοή εκπαίδευση είναι, όλα εκπαίδευση. Όσο πιο πολύ μπορούμε
Καλή σου μέρα
Κοίτα Άννα, ο φίλος ζει μόνος εδώ και ένα χρόνο από τότε που έχασε τη γυναίκα του.
DeleteΚαι τον δικαιολογώ απολύτως.
Όπως πιστεύω πως γενικότερα αυτή είναι η νοοτροπία, κανείς δεν στέκεται σε κανέναν. Κι αυτό το διακαιολογώ.
Από το πρωί σήμερα σκέφτομαι αν θα θελήσω να ξαναβγώ. Ξεκίνησα με ίσως.. μπαα.. αύριο/μεθαύριο και βλέπουμε.
Όχι δεν πήγαιναν τα πόδια μου. Και επέστρεψα πολύ κουρασμένη.
Συμφωνώ πως όλα είναι εκπαίδευση εδώ έχουμε υπομείνει τόσα και τόσα!
Καλημέρα Άννα Φλο μου :)
Μέσα απ'ολο αυτό που περνάμε κατά την άποψη μου σίγουρα θα πρέπει να βγεί και κάτι θετικό.
ReplyDeleteΕπειδή πάντα μου άρεσε και μου αρέσει να ψάχνω λίγο περισσότερο τα πράγματα και επειδή έχουμε πολύ χρόνο κάθε μέρα στο σπίτι να σκεφτούμε αλλά και να κάνουμε πράγματα θα σου πω ότι θα ήταν καλό να δούμε την καηθμερινότητα μας με άλλο μάτι.
Δηλαδή να μην βλέπουμε μόνο τα δικά μας προβλήματα αλλά να προσπαθούμε να βοηθήσουμε έναν φίλο-η ή γνωστό-η που μπορεί να είναι μόνος-η.
Μερικές φορές αισθάνομαι ότι είμαι πάλι στον στρατό.Αν δεν μας έδιναν το χαρτάκι που έλεγε Εξοδος του...
φοβόμασταν να βγούμε.
Δεν πειράζει.Θέλει υπομονή για να μπορέσουμε να ξαναβρούμε την ελευθερία μας.
Τα προβλήματα με την οικονομία και με τα θέματα εργασίας σίγουρα θα είναι πολλά και θα πρέπει να περάσε αρκετός καιρός για να μπορέσουμε να βρούμε τον δρόμο μας.
Είναι πολύ ωραίο που μπορούμε και επικοινωνούμε από εδώ ακόμα και με όλα αυτά τα προβλήματα των ημερών μας.
Απλά η διάθεση δεν είναι όπως ήταν.Μακάρι να έχουμε την υγεία μας και υπομονή.(Απίστευτη ομορφιά της γατούλας που έχεις επιλέξει!!!)
Εγώ πάλι Μάριε έχω την αίσθηση ότι ζω ένα λίγο από όλα όσα πέρασα στη ζωή μου. Ένα κάτι λίγο από το τότε μετά το σεισμό του '78, ένα κάτι λίγο από τον πανικό τότε με το τσέρνομπιλ και την ραδιενέργεια, ένα κάτι λίγο από το τότε με τις τρελλές αγελάδες και μετά τα πουλιά που έπεφταν νεκρά μπροστά μας επειδή ήταν η αρρώστεια των πτηνών!
DeleteΒέβαια ο @@ιός είναι κάτι λίγο παραπάνω, μεγάλης διάρκειας και πιεστικών μέτρων.
Ναι, είναι υπέροχο κι απολαυστικό που επικοινωνούμε, καλύπτει κάποιες ανάγκες μας.
Η γάτα μου φάνηκε πως είχε μια έντονη προσωπικότητα :-)))
Στέλλα,
ReplyDeleteκαλά κάνατε και βγήκατε! Το είχατε ανάγκη. Ο καθαρός αέρας σε ασφαλείς συνθήκες κάνει καλό. Δεν ζούμε σε συνθήκες λιμού. Να το ξανακάνεις. Θεωρώ υπερβολή τον καθολικό αποκλεισμό απ τη στιγμή που δεν συντρέχει συγκεκριμένος λόγος υγείας. Δεν καταλαβαίνω δηλαδή τι θα πάθει κανείς αν ανέβει ένα μικρό λόφο κοντά στο σπίτι του ή έναν ανοιχτό χώρο χωρίς να αγγίξει ή να διασταυρωθεί άμεσα με κανέναν.
Επίσης να σου πω και κάτι άλλο; Χθες πήγα σουπερ μάρκετ. Σε τεράστιο χώρο με τα προβλεπόμενα τετραγωνικά μέτρα. Ε ή στο γήπεδο πήγα η εκεί το ένα και το αυτό Στέλλα. Σε συγκεκριμένα τμήματα του χώρου ο ένας ήταν πάνω στον άλλο. Τι να κάνει ο κόσμος; πως να ψωνίσει Στέλλα μου;
Τέλος πάντων.
Θα βρείτε ήρεμες ώρες, έστω και αργά τη νύχτα και θα κάνεις τον περίπατό σου για ένα μισάωρο στο μέρος που θα επιλέξεις.
Και τέλος, η άποψη του φίλου στο facebook είναι απαισιόδοξα υπερτονισμένη και δεν κάνει καλό σε κανέναν.
Άκου με που σου λέω.
Στέλνω φιλιά πολλά και χαμόγελα.
Ο καθένας όπως το βλέπει Γιάννη!
Deleteτα φιλιά μου
:)
Οι φιλίες του facebook είναι τόσο επιφανειακές, που αν είσαι χρήστης του με ελλάχιστο ίχνος ευφυΐας, είναι φυσικό να μην τις εμπιστεύεσαι. Είναι το μέσον που μας έδωσε μια ψευδαίσθηση επικοινωνίας την στιγμή που όλος ο χρόνος μας ήταν αφιερωμένος στην δημιουργία αυτού του οικοδομήματος που τόσο εύκολα με έναν ιό κατέρρευσε αντί να είναι αφιερωμένος στους πραγματικούς φίλους. Στο φβ μετράς νούμερα: έχω 300, μετά 500. και like: σήμερα 30, αύριο 100, είμαι Θεός λες! Σου στέλνουν κι ευχές στα γενέθλια άνθρωποι που στην πραγματικοτητα δεν έχεις κοιτάξει ποτέ στα μάτια, κοίτα πόσο "ψηλά" έφτασες!!!! Όχι, δεν είναι αυτοί ο φίλοι σου.... είναι οι πέντε, οι δέκα, που κουβαλάς μαζί σου από το σχολείο, την παλιά σου γειτονιά, τη δουλειά σου, είναι ο πρώτος σου έρωτας, ο θείος που δεν προλάβαινες να δεις όσο έκανες καρριέρα, ο γείτονας που δεν περίμενες ότι τώρα που δεν ξεμυτίζεις απ' το σπίτι θα σε ρωτήσει αν θέλεις κάτι απ' το μανάβικο-ο έγνωστος που θα δώσει αίμα για σένα που δεν σε ξέρει, φίλοι πραγματικοί υπάρχουν, άνθρωποι που νοιάζονται για σένα υπάρχουν. Στον πραγματικό κόσμο υπάρχουν κι αυτό που πρέπει να κάνουμε πολύ απλά είναι να περιφτουρήσουμε την σχέση μας με αυτούς. Τους λίγους.
ReplyDeleteΤην καλημέρα μου αγαπητή, καλή εβδομάδα!
Μα ούτως ή άλλως Magpie, κάποιου είδους επικοινωνίες κρύβουν μεγαλύτερη ψευδαίσθηση από ότι αυτές το f/b κι ας είναι διαδικτυακές.
DeleteΔεν θα συμφωνήσω εξ ολοκλήρου μαζί σου.
Πχ στο f/b υπάρχουν επικοινωνίες δεκαετίας. Δεν μπορείς να τις μηδενίσεις αυτές.
Από την άλλη στην πραγματική ζωή υπάρχουν φιλίες 30ετίας όπου ο ένας ονειρεύεται ότι υπάρχει επικοινωνία κι ο άλλος συμπεριφέρεται ατομιτιστικά και εγωιστικά, ακόμη και ναρκισσιστικά.
Και δεν είναι θέμα μυαλού, είναι θέμα ανάγκης και συναισθημάτων. Είναι επίσης και το τί θα βρεις στη ζωή σου και ποιόν θα ονομάσεις φίλο σου (το αν είναι ή όχι θα το δείξει ο χρόνος)
Άλλο επικοινωνία, άλλο φιλία, άλλο παρέα.
Άλλο γνωστός, άλλο φίλος, άλλο καλός φίλος!
Ποιός θα μας σταθεί ουσιαστικά στα δύσκολα;
Κανένας!
Ή ο καθένας με τον τρόπο του, πχ άλλος μπορεί να σου κάνει δυό τηλεφωνήματα το χρόνο, άλλος μπορεί να σου φέρει το ψωμί όταν είσαι άρρωστος όμως πάλι αυτούς δεν τους ονομάζεις καλούς φίλους.
Φίλος είναι αυτός που θα μιλήσεις 2 λεπτά μαζί του και θα νοιώσεις όμορφα!
Φίλος είναι κι αυτός που αν πέσεις σε ένα παράπτωμα θα ψάξει να βρει τους λόγους που σε οδήγησαν σ αυτό χωρίς να σε κατηγορήσει.
Δύσκολη κι αδιέξοδη κουβέντα διότι πάντα θα ενθουσιαζόμαστε με τους ανθρώπους και πάντα θα τους απορρίπτουμε. Κυρίως αυτούς με τους οποίους φανταστήκαμε ότι θα μπορούσαν να κάνουν την διαφορά στην ζωή μας.
Καλημέρα, ενθουσιάζομαι όταν βρίσκω σχόλια σου :)
Να 'σαι καλά Στέλλα :)
ReplyDeleteΠράγματι είναι δύσκολη κουβέντα και σίγουρα δεν χωρούν αφορισμοί σε αυτήν. Μιλάμε για μεταβλητές προσωπικότητες, μεταβλητές συνθήκες ζωής, και, καθόλου πρωτότυπα, υπάρχουν εξαιρέσεις στην αρχική μου πρόταση ώστε να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Κι εμείς από εδώ διαδικτυακά επικοινωνούμε, με κάποιους επικοινωνούμε καλά, με άλλους λιγότερο καλά, αλλά, μιλώντας προσωπικά πάντα τίποτα δεν μετράει όσο το να μπορείς να δεις τον άλλον απέναντί σου, να τον ακούσεις, να τον (δι)αισθανθείς. Λειτουργώ ίσως λίγο πρωτόγονα, με το ένστικτο... Και τώρα, έχω στερηθεί την χαρά του "απέναντι", έχω στερηθεί την χαρά του αγγίγματος (πλην ενός, ευτυχώς), το έχω νιώσει με μερικούς ανθρώπους-κοντινούς γνωστούς ας τους πούμε, όχι φίλους, δεν τους κακίζω προς θεού, να τους αγγίξω φευγαλέα, στον ώμο, κι αμέσως να νιώθω τους μύες να σφίγγονται - η πρώτη μου σκέψη είναι "αυτούς δεν τους χάϊδεψε κανείς-μπορεί να τους αγάπησαν, να τους καλόμαθαν, αλλά δεν τους χάϊδεψαν...".
Καλο σου μεσημέρι!
Ή έμαθαν να αμύνονται αλλά και να επιτίθενται.
DeleteΖωή το λέμε αυτό!
Φταίνε οι γονείς, ο χαρακτήρας κλπ
Έτσι όπως τα λες Magpie, πόσο αγαπώ τα σχόλια σου, καμμιά φορά έτσι, κάτω από συνθήκες ''αγάπης'' διαδικτυακής προσπαθώ να φανταστώ τον άλλον.. τις συνθήκες του, τις αξίες του, είναι ωραίο κι αυτό.
φιλιά, καλό απόγευμα