Monday, May 11, 2020

η κόλαση και ο παράδεισος σε μια συσκευασία..





Κάπως έτσι τοποθέτησε την μητέρα της εχθές μια φίλη.  Η κόλαση και ο παράδεισος σε μια συσκευασία.  Συμφωνώ απολύτως.  Αυτό υπήρξε κι η δικιά μου η μαμά για μένα (κι ακόμη είναι)!

Βρες το λάθος λοιπόν:
Άτομο χειριστικό.
Ναρκισσιστικό.
Επικριτικό.

Το λάθος δεν είναι στον χαρακτήρα κάποιου,  όποιος κι αν είναι αυτός.  Το λάθος ανήκει σ'  αυτόν που δέχεται έναν τέτοιο χαρακτήρα.  Άλλοτε στωικά κι άλλοτε με έντονες αντιδράσεις που όμως δεν οδήγησαν ποτέ πουθενά κι ούτε ποτέ κανείς άλλαξε για χάρη κανενός.

Η δικιά μου η μαμά με μεγάλωσε έτσι που δεν έβλεπα την ώρα να φύγω από το πατρικό μου σπίτι.
Κι όταν έφυγα (έκανα δικό μου σπίτι),  επέστρεψα γιατί με περίμενε το δικό μου σπίτι ''παγίδα''  δίπλα από το δικό της.  Και τσίμπησα με λαιμαργία το τυράκι χωρίς να υποψιάζομαι την φάκα.
Και σαν προίκα μαζί με όλα τα άλλα,  πήρα και την μαμά μου παραμάσχαλα.
Δικαιωματικά πίστευα,  αφού είχα την αμέριστη βοήθεια της,  της έδωσα και το κλειδί του δικού μου σπιτιού.  Και η μαμά δεν είχε τακτ ούτε μέτρο.  Αλλά ούτε κι εγώ είχα μέτρο.  Γιατί αν είχα δεν θα ντρεπόμουν να βάλω τα όρια μου.  

Είναι δύσκολο για ένα παιδί να καταλάβει ότι η μαμά δεν έχει δίκιο.  Ότι η μαμά είναι χειριστική.  Ότι η μαμά σε χρησιμοποιεί σκαλοπατάκι για να ζήσει την δικιά της ζωή.

Κι όταν έρχεται η σειρά σου να ζήσεις την δικιά σου ζωή,  από αγάπη αλλά κι από %#^&& πιστέψτε με,  την μοιράζεσαι μαζί της.  Γιατί η μαμά σου σε ξεκουράζει από την ευθύνη που έχεις για τα παιδιά σου.  Γιατί η μαμά σου σε ξεκουράζει από την ευθύνη που έχεις για το σπίτι σου.  Και βολεύεσαι και τρως και το τυράκι και το χαβιαράκι στην τελική γιατί όχι αφού είναι νόστιμα αλλά η φάκα μεγαλώνει,  το ίδιο και το χάσμα μεταξύ εσένα και της προσωπικής σου ζωής.

Μια μέρα,  φτάνεις στο αμήν,  είσαι και 50 χρονών,  μεγάλωσες λιγάκι κάνεις την επανάσταση σου.
Προηγήθηκε μια επανάσταση καμμιά δεκαετία πριν που κόντεψε να τα κάνει όλα σκόνη και θρύψαλα.  Όλα όμως!  Δεν καταλάβαινα ακόμη πως η πίεση που ένιωθα αφορούσε το θεριό που βρισκόταν στην ζωή μου με τη δική μου συγκατάθεση.  Τα θεωρούσα όλα φυσιολογικά,  θα έπρεπε να λέω κι ευχαριστώ για όλα τα καλά σκεφτόμουν,  και κόντευα να διαλύσω ότι αγαπούσα!

Φυσικά κανείς δεν έπαιρνε είδηση  τον ψυχικό μου κόσμο.  Η μαμά μου,  η αγαπημένη μου μαμά δεν είχε πάρει χαμπάρι το τι περνούσα εγώ,  σε τι ψυχολογία βρισκόμουν κι αν άγγιζα την κατάθλιψη ή αν ήμουν καλά!

Από τα 50 μου λοιπόν και μετά,  άρχισα να απομακρύνομαι.  Ο πατέρας μου,  λίγους μήνες πριν πεθάνει,  με ρώτησε γιατί δεν πηγαίνω πια μέσα.  Ένιωσα ένοχη το ομολογώ.  Παράπτωμα,  μια που εγώ δεν είχα ποτέ την επιλογή να είμαι μακριά ή να είμαι κοντά.  Ήταν δεδομένο το σούρτα φέρτα.  Χωρίς τακτ το ξαναλέω. 
Του  απάντησα του πατέρα μου ''μα κι εσύ δεν έφυγες από την μαμά σου;''  και ήθελα να κλάψω αλήθεια αλλά ευτυχώς σ΄αυτό έστω στάθηκα δυνατή μέχρι τον θάνατο του.  Άφηνα τα δάκρυα για την επόμενη μέρα,  και μετά για την μεθεπόμενη,  μέχρι που θυμάμαι ένα βράδυ ήμουν μόνη μου σε μια βόλτα και με έπιασαν κλάμματα γοερά καθώς κινιόμουν ανάμεσα στο πλήθος του κόσμου.  Ήθελα να καταρεύσω αλήθεια,  ήθελα κάποιος να με δει να κλαίω και να με πάρει αγκαλιά,  κανείς δεν μου έδωσε καμμία σημασία.

Την περίοδο που ο μπαμπάς μου ήταν άρρωστος δεν είχα καμμία επαφή με την μαμά μου. 
Με ενοχλούσαν όλες της οι αντιδράσεις.
Δεν ήθελε να μένει ώρες μαζί του στο νοσοκομείο,  προτιμούσε πχ να είναι σπίτι να μαγειρεύει.
Δεν πρόσεχε πχ χρησιμοποιούσε αρωματικά σπρέυ τα οποία ενοχλούσαν.
Κατέβαζε να πλύνει κουρτίνες!

Τέλος πάντων είμαστε δυό τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες και δικαίωμα της.  Μετά την κηδεία του πατέρα μου την είχαμε στο αυτοκίνητο μαζί μας κι ένιωθα πως είχαμε ένα πληγωμένο σπουργιτάκι,  δεν ήξερα από που να την πιάσω μέχρι που την άκουσα να προγραμματίζει για το μνημόσυνο.
Κι αυτό δεν μ' άρεσε.
Μετά,  ήρθε το μπούρου μπούρου,  δώσε το μισό σπίτι στην αδερφή σου να έχει ένα σπίτι όταν έρχεται στην Θεσσαλονίκη. 
Προηγήθηκε μια επίσκεψη στο σπίτι από μια υπάλληλο της τράπεζας,  για την οποία εγώ δεν είχα ιδέα μόνο η αδερφή μου παρευρισκόταν,  ήταν λίγες μέρες πριν να φύγει οριστικά ο πατέρας μου.

Κάπως έτσι,  είπα στο μυαλό μου άει κι εσύ κι ο γρύλλος σου και δεν ξαναπάτησα στο σπίτι μου για 8 μήνες.  Δεν της μιλούσα πέρα από μια βιαστική καλημέρα ούτε όταν συναντιόμασταν τυχαία έξω.

Οι 8 μήνες πέρασαν,  ένιωθα την ανάγκη για μια μαμά,  όπως κι αν ήταν αυτή.
Στην αρχή μαλώναμε,  εγώ ήμουν αγριεμένη.  Αυτή δεν είχε βρει τα κουμπιά μου.  Όταν τα βρήκε είτε άλλαξε είτε προσποιήθηκε ότι άλλαξε.  Δεν μ'  ενδιέφερε.  Ήθελα κοινές στιγμές με την μαμά μου.

Όσο για το λάθος,  είναι δικό μου,  όταν δίνω χώρο στον κάθε άλλον,  για μια ώρα παραδείσου,  που όμως εναλλάσεται σε κόλαση.  Επειδή ο χρόνος ΜΟΥ που ΔΙΝΩ είναι πολλές φορές χωρίς όρια.
Τα όρια,  τα δικά σου όρια πρέπει να τα αναγνωρίζεις ακόμη κι αν κανένας ποτέ δεν σου τα έμαθε.

11.43
11/5/2020
με μια ανάσα

13 comments:

  1. Στέλλα ανοίγεις εδώ την καρδιά σου και σε ευχαριστούμε για αυτό.
    Εγώ προσωπικά αγαπητή φίλη σε νιώθω στο 100%. Ο λόγος είναι απλός. Έχουμε τα ίδια περίπου βιώματα καθώς και η δική μου θετή μητέρα ήταν μια μικρογραφία των όσων αναφέρεις εσύ. Και λέω μικρογραφία γιατί εγώ είχα και άλλα.
    Δεν θέλω να επεκταθώ. Η ιστορία τα έχει καταγράψει όλα αυτά. Καταθέτω τον σεβασμό μου και μέχρι εκεί.
    Όμως κρατώ το μεγάλο σου δίδαγμα: Δεν φταίνε εκείνοι που μας χαρακώνουν τη ζωή. Φταίμε εμείς που δώσαμε αυτό το δικαίωμα να το κάνουν.
    Και αυτό είναι ένα τεράστιο συμπέρασμα από όλο αυτό.
    Καλησπέρα Στέλλα μου και καλή βδομάδα.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Γιάννη είναι δύσκολο να το καταλάβει ένας άνθρωπος αυτό, στην ηλικία που πρέπει. Κάποιοι είναι πιο έξυπνοι, κάποιους άλλους τους καταβροχθίζει ακριβώς όλο αυτό που τους έμαθαν (οι γονείς) να κάνουν. Γιατί ο γονιός για το παιδί (όχι για όλα τα παιδιά) έχει το αλάθητο, είναι το τέλειο, είναι ο Θεός!

      Anyway οι γονείς μου ήταν δύο πολύ διαφορετικοί άνθρωποι, ο πατέρας μου εγωιστής αλλά διακριτικός η μητέρα μου δίπλευρη από την μια η αγάπη που εκφραζόταν κυρίως με βοήθεια κι από την άλλη ο χειρισμός και η προσωπική της παρουσία που ήταν έντονη. Ο πατέρας μου δεν ενδιαφερόταν καν να ψωνήσει ρούχα (του τα έφερνε στο σπίτι η μητέρα μου), η μήτέρα μου ήταν η προσωποποίηση μιας βιτρίνας μαγαζιού. όχι πάρα πολλά, αλλά τα καλούδια της τα ήθελε.
      Ο πατέρας μου διακριτικός, αυτή σίφουνας, χείμμαρος, ήξερε τι ήθελε και το έπαιρνε.
      Ο πατέρας μου δεν έκανε κουβέντα ποτέ για τον χειριστικό της χαρακτήρα πράγμα που αν συνέβαινε θα με βοηθούσε πάρα πολύ. Αυτό είναι ένα παράπονο, δεν είχα κανέναν με το μέρος μου εξ αιτίας αυτού ένιωθα ενοχές, εγώ ήμουν πάντα λάθος.

      Ναι υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να γυρίσω την πλάτη μου.
      Δεν το έκανα και έστρεψα τον θυμό μου προς τον εαυτό μου.

      Ακόμη και σήμερα νιώθω πολύ πιο ήρεμη όταν λείπει πχ στην Αθήνα.
      Μου λείπει, αλλά νιώθω καλά.
      Να σκεφτείς πως όταν λείπει μπορώ και φροντίζω τον εαυτό μου ως προς την διατροφή μου πράγμα που δεν καταφέρνω όταν είναι εδώ..

      Ωστόσο περάσαμε και καλές στιγμές!
      Κι ας μην ξέραμε από σωστή συμπεριφορά..

      Delete
    2. Να είσαι σίγουρη ότι πολύ καλά έκανες! Όχι, δεν έπρεπε να γυρίσεις την πλάτη σου. Γιατί ο θυμός δεν είναι καλός φίλος. Και πιστεύω διαχειρίστηκες την όλη ανισορροπία με τον καλύτερο τρόπο. Και το κυριότερο, νιώθεις τώρα ήρεμη και σίγουρη για αυτό, κάτι που μετράει ιδιαίτερα στη συνείδησή σου.
      Ας είσαι καλά κοπέλα μου.

      Delete
  2. Δεν ξέρω από που να αρχίσω και τι να σχολιάσω απ'ολα αυτά.Μυ θυμίζει τα 3 χρόνια ψυχοθεραπείας που έκανα.
    Με τον θυμό να βρίσκεται στο ταβάνι.
    Εχω καταλήξει σε κάποια πράγματα που όσο περνάει ο καιρός και τα χρόνια βλέπω ότι είμαι στον σωστό δρόμο.

    Εάν δεχτούμε ότι οι μαμάδες στην Ελλάδα μέχρι κάποιες γενιές ήταν είναι και θα είναι όλα αυτά που γράφεις θα μπορέσουμε να καταλάβουμε πολλά.
    Εμείς επιτρέπουμε να είναι πάντα μεσα στην ζωή μας να μας ελέγχουν,να πιστεύουν ότι είμαστε πάντα παιδιά και ότι εάν δεν μας φροντίσουν εμείς θα χαθούμε.
    Αλλά και πολλα άλλα που λίγο πολύ έχουμε κοινά οι περισσότεροι που βρισκόμαστε στις ηλικίες από 40 - 60.
    Υπάρχουν και στιγμές που όσο μεγαλώνεις βλέπεις πως σκέφτεται και λες τι γίνεται τώρα? Έτσι ήταν πάντα?
    Εμείς δεν τα βλέπαμε αλλά και να το δείς μάνα σου είναι.Τι θα κάνεις?
    Εμένα να δείς τι μου έκανε.Δεν της άρεσε καμμία από τις κοπέλες που είχα.Στα τελευταί 2 χρόνια έλεγε καλά λόγια για την γυναίκα μου.
    Δεν μπορούν να καταλάβουν και ούτε πρόκειται πόσο μπορεί να στεναχωρεί το παιδί της μια μάνα.
    Και όλα όπως έλεγαν πάντα "για το καλό σου" τα λέω.
    Τι να κάνουμε? τις αγαπάμε όμως όπως και να έχει γιατί είναι οι μαμάδες μας.
    Μέχρι το τέλος της ζωής της με ρωτούσε έαν έφαγα το μεσημέρι? Και αν είμαι καλά.

    ( Είναι πολλά που δεν μπορώ να γράψω εδώ )
    https://www.youtube.com/watch?v=IXCdu98ULZc

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλησπέρα Μάριε

      Θα το πω αλλά ήδη το ξέρεις, σχετικά με το τελευταίο που γράφεις μπορείς να στείλεις μέηλ, αλλά καταλαβαίνω πως έχεις κι εσύ τα όρια σου :)
      Ναι πολλά δεν λέμε εδώ και όσα λέμε είναι λίγο καλλωπισμένα είναι η αλήθεια.
      Η δική μου η μαμά δεν ενδιαφερόταν απλά αν είμαι καλά, είχε εισχωρήσει ολοκληρωτικά στην οικογένεια μου! Συμπεριφερόταν δλδ σαν να ήταν η οικογένεια μου η δική της.
      Με διέβαλλε στα παιδιά μου!
      Συμπεριφερόταν διαφορετικά σε εμένα και διαφορετικά στην αδερφή μου.
      Λέω πολλές φορές πως μαζί μου ήταν παντρεμένη και η αδερφή μου ήταν η ερωμένη της αστειευόμενη βεβαίως αλλά ένας που μπορεί καταλαβαίνει την συμπεριφορά.

      Θυμώνω κυρίως με τον εαυτό μου που το να γυρίσω μια μέρα την πλάτη μου το θεωρώ άσχημο.
      Γιατί;
      Και μια μέρα και δύο ακόμη και μια εβδομάδα.
      Ας μην είμαστε τόσο ''κολλητές'' δεν είναι αναγκαίο κακό αυτό.

      Delete
    2. Πιστεύω ότι με τον τρόπο της μπήκε στην οικογένεια σου αλλά αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί να σε διαβάλλει στα παιδιά σου?
      Στην ομάδα της ψυχολογίας είχαμε μια γυναίκα παντρεμένη με ένα παιδί και έλεγε παρόμοιες καταστάσεις με τις δικές σου.
      Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω το λόγο.Σαν να σε βλέπει ανταγωνιστικά.
      Όπως και το ότι κάποιοι γονείς ξεχωρίζουν τα παιδιά τους.Φαίνεται σε ποιο παιδί εχουν αδυναμία και με ποιο παιδί είναι πιο κοντά.Συνήθως αυτό που το θεωρούν πιο αδύναμο.
      Και το χειρότερο να σε κάνουν να νιώθεις τύψεις εάν για τους δικούς λόγους δεν πάρεις μια μερα τηλέφωνο.
      (Σου είχα γ΄ραψει και εχθές σχόλιο στην άλλη ανάρτησή σου.)

      Delete
    3. Δεν είμαι ψυχολόγος, το μυαλό μου δεν μπορεί να φτάσει στην εξήγηση αυτή!
      Νομίζω πως επειδή θέλει να είναι χειριστική.
      Και σε μένα και στα παιδιά μου. Τα χρησιμοποιεί πολλές φορές όταν πχ δεν βρίσκει εμένα διαθέσιμη. Το ίδιο κάνει και η αδερφή μου.
      Αντιθέτως ο γιός της αδερφής μου είναι πάρα πολύ καλά προστατευμένος και από τις δυό τους. Μα έτσι κι αλλιώς η χειριστική δεν είμαι εγώ :)

      Ανταγωνιστικά ή να ζηλεύει μια μάνα δεν μπορώ ούτε να το σκεφτώ.

      Έτσι όπως τα λες γίνεται με τις διακρίσεις των παιδιών.

      (την είδα την ανάρτηση σου)

      Delete
  3. Δεν θέλεις να σου μιλήσω για τη μητέρα Θεοδοσία, τον χαρακτήρα της και τη συμπεριφορά της.
    Άλλωστε δεν θέλω ούτε εγώ. Ακόμα τουλάχιστον.
    Μην κοιτάς που τα διακωμωδώ όλα. Είναι που αλλιώς δεν θα τη βγάλω καθαρή.
    Ίσως κάποτε να πιάσω να τα γράψω.

    Αλλάζω θέμα και σου εύχομαι χρόνια πολλά, μιας και ήταν η γιορτή των μαμάδων χθες.

    Καλή εβδομάδα Φις Άι!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ίσως αν τα γράψεις να φύγει κάτι βαρύ από πάνω σου.
      Αν και αφου διακωμωδείς σε καλό δρόμο σε βλέπω, θα μου πεις η ψυχούλα σου το ξέρει.

      Εγώ μέσα σε όλα είχα και την απαγόρευση, τα εν οίκω μη εν δήμω, αλλά είναι να μην κάνεις την αρχή, άλλωστε το μπλογκ είναι ψυχοθεραπεία!

      Ευχαριστώ Αρτίστα μου για τα χρόνια πολλά και αντεύχομαι.
      Χαίρομαι πολύ που είσαι εδώ, καλώς ήρθες!

      καλή εβδομάδα :-)))

      Delete
  4. Κάθε άνθρωπος και η ιστορία του.

    Κάθε σχέση και η ιστορία της.

    Η ισορροπία ένα αείποτε ζητούμενο.

    και

    "Αγαθόν το εξομολογείσθαι"

    Καλό ξημέρωμα fish eye

    ReplyDelete
    Replies
    1. Είπες την λέξη κλειδί αείποτε, ισορροπία!
      Και το να μιλας καλό είναι.

      καλή ξημέρωμα :)
      καληνύχτα

      Delete
  5. Η ζωή και η ευτυχία κρύβεται σχεδόν πάντα λίγο έξω απ’ τα καλούπια. Κάτω απ’ την έκρηξη των συναισθημάτων κρύβεται το πιο γλυκύτερο συναίσθημα. Όταν ο εαυτός σου γίνεται ευάλωτος πρόσεχε ποιον θέλεις να πληγώσεις. "Η καρδιά δεν βολεύεται, πλαντάει και χιμάει να ξεσκίσει το δίχτυ της ανάγκης" όπως λέει ο Καζαντζάκης. Κοίτα μόνο μην είναι πολύ αργά. Αυτό που πολεμάς πολλές φορές είναι μέσα σου.
    Φιλιά
    Καλό ξημέρωμα!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Όμορφα τα λόγια σου Αννίκα μου, σοφά!!
      Εξαιρετικός ο Καζαντζάκης.

      "Η καρδιά δεν βολεύεται, πλαντάει και χιμάει να ξεσκίσει το δίχτυ της ανάγκης"

      σ ευχαριστώ
      καλημέρα

      Delete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...