Thursday, May 28, 2020

σκέψεις





Στην τελική αλλάζει ο άνθρωπος;
Γίνεται αυτός που δεν προσέχει τον εαυτό του πιο περιποιητικός;
Ο χαοτικός θα απολαύσει ποτέ έναν τακτοποιημένο χώρο;
Ο ψυχρός γίνεται πιο αγαπησιάρης,  πιο γλυκός;
Ο απομονωμένος θα γίνει πιο επικοινωνιακός;
Ο εγωιστής θα αποκτήσει ενσυναίσθηση;

Σας προλαβαίνω και απαντώ όχι!
Είτε γεννιόμαστε με κάποιες αρετές είτε όχι..

12 comments:

  1. Παρομοίως:

    Τι είναι η ζωή;
    Τι είναι ο άνθρωπος;
    Τι είναι ο παφλασμός των κυμάτων;

    Ερωτήματα τιρία, του αείποτε, κρίσιμα.

    Υγίαινε και ευτύχει! :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Έτρωγα μπανάνα, κόντεψα να πνιγώ.. :-)))

      Έχεις τα δίκια σου, τί κάθομαι και σκέφτομαι και κατά συνέπεια γράφω και μετά τα διαβάζετε εσείς οι ταλαίπωροι αναγνώστες μου :-)))

      Πάντως μπορώ να σου πω με σιγουριά ότι είναι μαγικός ο παφλασμός των κυμμάτων μπορείς να τα χαζεύεις και να τα ακούς ατέλειωτα και συγχρόνως να σκέφτεσαι τί είναι αυτό ή γιατί έτσι εκείνο!

      Το θέμα είναι να κουνηθεί κάποιος από τον καναπέ του, τότε ίσως λέω πάψει να σκέφτεται τέτοια κρίσιμα ερωτήματα..

      aeipote μου σε φιλώ

      Delete
    2. Ευτυχώς που δεν για όλα απαντήσεις υπάρχουν και μπορούμε ελπίζουμε και ονειρευόμαστε να!

      Φιλιά Στέλλα φίλη! :)

      Delete
    3. Για να μην πλήττουμε κυρίως :-)))

      καλημέρα φίλε aeipote

      Delete
  2. "Γεννιόμαστε με αρετές" ή αντίθετα "γεννιόμαστε αντάμα με την κόλαση".
    Δεν θα συμφωνήσω Στέλλα. Σίγουρα υπάρχουν προδιαθέσεις για τα πάντα. Ισχυρές, παρορμητικές, έντονες. Όμως ο άνθρωπος, όπως και κάθε πλάσμα, πλάθεται. Η ζωή είναι ένα μεγάλο καμίνι. Μέσα εκεί λιώνουν τα πάντα. Διαμορφώνονται συνειδήσεις και απόψεις. Και πολλές φορές αυτές οι αλλαγές είναι απίστευτες.
    Στέλνω μια ζεστή καλησπέρα κοντά σου.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Δεν ξέρω Γιάννη μου, δεν έχω δει ανθρώπους να αλλάζουν ριζικά.
      Όμως δεν αποκλε'ιω και τίποτα για κανέναν.

      καλημέρα φωτεινή :-)))

      Delete
  3. Πολύ θα ήθελα να έχω μια χειροπιαστή απόδειξη για όσα γράφει ο κύριος Πιτ πιο πάνω.
    Δυστυχώς έχω αποδείξεις μόνο για το αντίθετο.
    Έχω διαπιστώσει πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.
    Τουλάχιστον μέσα από πέντε περιπτώσεις που μου έχουν τύχει...

    ReplyDelete
    Replies
    1. Σε γενικές γραμμές αυτό συμβαίνει αρτίστα μου.
      Στα βασικά οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.
      Καλώς ή κακώς :)

      την καλημέρα μου!

      Delete
  4. Δεν είδα μέχρι τώρα κανέναν ν' αλλάζει. Οι καλύτεροι μόνο μπήκαν κάποια στιγμή στον κόπο να προσαρμοστούν λίγο στις τρέχουσες ανάγκες του περιβάλλοντός τους αλλά μετά, ξανακύλησαν.
    Συνάντησα συμμαθήτρια και συμμαθητή απ' το δημοτικό, πρόσφατα και διαπίστωσα πως από τότε ήταν καθορισμένος ο χαρακτήρας τους. Ίδιοι κι απαράλλαχτοι. Φαντάζομαι πως το ίδιο σκέφτηκαν κι αυτοί για μένα :)
    Δεν πειράζει. Η αλλαγή άλλωστε τις περισσότερες φορές εγκυμονεί κινδύνους πανομοιοτυπίας.
    Ζήτω η διαφορετικότητα κι ας μη μας βολεύει.
    Καλό ξημέρωμα ψαροματάκι μου :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Σωστό κι αυτό, όλοι θα είμασταν ίδιοι, τί στο καλό;
      Όπως αρέσει στον καθένα συμφωνώ.
      Άσε που καμμιά φορά δεν μας αρέσει και τρέχουμε σε ψυχολόγους, μόνο και μόνο για να αποδεχτούμε αυτή τη διαφορετικότητα μας.

      καλημέρα Μαρία Γ. μου :---)))

      Delete
  5. "Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα το ίδιο μένουν" Έτεροι και διαφορετικοί. Πάρε το πιο πρόσφατο παράδειγμα της πανδημίας. Μεγάλα λόγια, ευσεβείς πόθοι και μπλα..μπλα..μπλα. Μετά το "όλα επιτρέπονται" είδα πόσο αλλάξαμε χαρακτήρα. Συμφωνώ, δεν αλλάζει ο άνθρωπος, ο λύκος μόνο τρίχωμα.
    Καλημέρα Στέλλα μου!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Αυτό ακριβώς λέγαμε εχθές κι εμείς, ''όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα το ίδιο μένουν'' :)
      Στο συγκεκριμένο που λες απορώ με αυτούς που πίστευαν πως μετά την πανδημία θα είμαστε όλοι διαφορετικοί.
      Τί λες τώρα;
      Το ίδιο υπερόπτες παραμένουμε, και δεν έχουμε και τρίχωμα τουλάχιστον να αλλάξει αυτό.

      καλημέρα Αννίκα :--)))

      Delete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...