Συχνά με τη βροχή έρχονται ένα σωρό ''γιατί'', όπως πχ γιατί οι άνθρωποι που σ'αγαπούν σε θέλουν πάντα λίγο πιο κάτω όχι από ότι είσαι αλλά από ότι αυτοί είναι; Και πόσο στριμώχνουμε το εγώ μας μέσα σε άβολα κουτάκια ώστε να μην υπερβούμε το εγώ των άλλων;
Τα "γιατί" είναι ένα διαρκές ποτάμι που κατεβαίνει μόνιμα τα βουνά της ζωής μας. Είτε σε μέρες στεγνές είτε σε βροχερές. Γλιτωμό δεν έχουμε και οφείλουμε να τα διαχειριστούμε. Στη βροχή θα προσπαθήσουμε να κρατήσουμε τα όμορφα εκείνα καλόυδια που φέρνει κοντά μας.
ReplyDeleteΚαλησπέρα Στέλλα μου.
Έλα τώρα βρε Γιάννη, να διαχειριστούμε τα ''γιατί'';
DeleteΑπαντήσεις χρειαζόμαστε
φιλάκια
Σωστό αυτό. Αλλά πολλές φορές οι απαντήσεις είτε δεν υπάρχουν, είτε δεν είναι εύκολες. Θέλουν δε και αυτές τη δική τους διαχείριση. Καλησπέρα Στέλλα μου.
DeleteΜε γεια την ανοιξιάτικη ταπετσαρία!
ReplyDeleteΔεν μου αρέσουν τα πισωγυρίσματα ειδικά του καιρού, εδώ βρέχει από χθες κατακλυσμό και ας λένε πως την άνοιξη είναι φυσικό!
Τελικά τι είναι φυσικό;
Μήπως με τις πρώτες ζέστες βιαστήκαμε να μαζέψουμε μάλλινα και κουβέρτες;
Με κάλτσες και ζακετούλα κοιμήθηκα και το πρωί είχαμε 8 βαθμούς!
Εμένα πάντως μου αρέσεις και πάντα μου άρεσες όπως είσαι!
ΑΦιλάκια μουλιασμένα και σχεδόν χαμογελαστά!
Aχα εννοείται πως σου αρέσω ουδεπόποτε αφισβητήθηκε από έμενα αυτό :)
DeleteΜη νομίζεις σήμερα είμαι κι εγώ με ζακέτα και καλτσάκια. Και το βράδυ πάπλωμα.
Στην ερώτηση μου δεν απαντήσατε όμως ;)
φιλάκια
Πρόκληση της ζωής, απολογία ή διαπίστωση; Δεν ξέρω αν έχει τόση σημασία αν πρέπει να εντάξεις τους ανθρώπους, ανάλογα με τα πρέπει και τα θέλω σου, στη θέση που εσύ θα κρίνεις. Είναι δύσκολο να μπεις στην ψυχή ακόμη και των πιο κοντινών σου ανθρώπων.
ReplyDeleteΣημασία έχει η δική σου προσωπικότητα, τα δικά σου χαρίσματα, τα δικά σου συναισθήματα θαυμασμού και συμπάθειας.
Θα με πείραζε πολύ αν με υποχρέωναν να στριμώξω το εγώ μου με έλλειψη σεβασμού, αχαριστία, υπεροψία και εμπάθεια. Απ’ την άλλη αναρωτιέμαι αν κι εγώ είμαι όπως θα ήθελα να είναι οι άλλοι απέναντι σε μένα. Κάπως έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος απογοητεύσεων και προσδοκιών. Αν προσπαθούμε να το ξεπεράσουμε με τη λογική φοβάμαι πως δεν θα μπορέσουμε να μπούμε στον τρόπο σκέψης του άλλου κι αυτό μόνο σε αδιέξοδες σκέψεις μας οδηγεί.
Καλό βράδυ Στέλλα μου!
Καλημέρα Αννίκα μου!
ReplyDeleteΛες ''Θα με πείραζε πολύ αν με υποχρέωναν να στριμώξω το εγώ μου με έλλειψη σεβασμού, αχαριστία, υπεροψία και εμπάθεια''
Θα έλεγα πως καμμιά φορά όλα αυτά γίνονται και με το γάντι, τόσο όσο, ακόμη κι από το πιο άγιο άνθρωπο, ένα σημείο θα βρεθεί, μια χαραμάδα που θα σε στριμώξει. Σίγουρα αυτό το προσπερνάμε και δεν μας πειράζει τόσο πολύ όμως συμβαίνει και το δεχόμαστε.
:-)))
Συμφωνώ με το σχόλιο σου από την πρώτη λέξη σου ως την τελευταία :)