επίλογος

Στην απλότητα κρύβεται η ευτυχία
Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα και με τα πιο μικρά..
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε
Χριστούγεννα για το τέλος τους.
Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.
Που ξέρω ν’ ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.
Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.
Πολύ…
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.
Πολύ…
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι’ αυτούς.
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα.
Και που τραγουδάω… μερικές φορές…
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν…


Με αυτό τον επίλογο μας αποχαιρέτησε εχθές ο σπάνιος,  ο έξαιρετικός άνθρωπος που σ' αυτή την δύσκολη κατάσταση ήταν το πιο γλυκό χάδι για μας όσο κι αν τα νέα του αφορούσαν κρούσματα και θανάτους!
Μακάρι να μην τον ξαναδούμε στην ίδια θέση,  φαντάζομαι το ίδιο θα εύχεται κι εκείνος.