Κυριακή απόγευμα

 

 

Έχω αυτό το συνεχές και έντονο συναίσθημα,  καθώς αντιλαμβάνομαι στις ειδοποιήσεις μου μια καινούργια σου ανάρτηση,  εισβάλλω στις σκέψεις σου πατώντας το link του blog σου,  αλείφω τις λέξεις σου σαν βούτυρο και μαρμελάδα στο ψωμί μου,  αποκρυπτογραφώ τις εικόνες σου,  καθώς εργάζεσαι,  ταξιδεύεις,  ερωτεύεσαι,  χαζεύεις τον κόσμο έξω από το παράθυρο,  είσαι σε διακοπές,  μετακομίζεις,  ταίζεις την γάτα σου,  παρακολουθείς μια ταινία,  ή διαβάζεις κάποιο αγαπημένο σου βιβλίο.  Ξεδιπλώνεις στα μάτια μου τις μέρες και τις νύχτες σου,  πιάνεις το χέρι μου και με οδηγείς σε μονοπάτια που ούτε στην πιο ακραία μου φαντασία έχω βρεθεί. 

Σε φαντάζομαι,  μια νύχτα σαν τη σημερινή,  να βγαίνεις στο μπαλκόνι για το τελευταίο τσιγάρο του 24ωρου σου. Φυσάς τον καπνό μακριά,  προς τα φώτα της πόλης και τα ηλεκτροφωτισμένα παράθυρα των γειτόνων σου.  Η νύχτα για ένα λόγο που δεν γνωρίζεις μοιάζει λευκή,  ο ουρανός καλύπτεται από μια γαλακτερή πάχνη και τα αστέρια δεν φαίνονται πουθενά.  Η Κυριακή φτάνει στο τέλος της και αύριο μια νέα εργάσιμη ξημερώνει.

Θα επιστρέψεις στο σκοτεινό εσωτερικό του σπιτιού σου,  το σκοτάδι σε ηρεμεί.  Θα καθίσεις στον καναπέ σου δίχως να σκέφτεσαι τίποτα. Πιθανόν να φοράς μια φόρμα σπιτιού,  ίσως να έχεις βάλει ήδη τις πυτζάμες σου αν αυτό σε χαλαρώνει. Έχεις ήδη εκτονωθεί πατώντας ''δημοσιοποίηση''  στην τελευταία ανάρτηση στο blog σου,  που δεν απευθύνεται παρά μονάχα στον εαυτό σου.  Είναι εσύ,  και είναι για σένα.  

Έχεις κλείσει το κινητό σου και δεν θα δεις το μήνυμα που σου στέλνω.  Μέρες έχω να σ'ακούσω είσαι καλά;  Ο κόσμος,  ο δικός μας κόσμος πεθαίνει.  Το έχεις αντιληφθεί;  Νόσησες;  Ίσως κάποιος γνωστός σου;  Τα αδέρφια σου;  Οι συνάδερφοι από το γραφείο;  Είσαι θαρραλέος ακόμη;  Θα το διαβάσεις το πρωί καθώς θα πίνεις τον πρώτο σου ελληνικό καφέ,  άσε μας κι εσύ στον πόνο μας θα σκεφτείς και θα ξεκινήσεις τις δουλειές σου.