Ψιτ!
Είσαι εδώ;
Σε συνάντησα ποτέ μου;
Σε ξέχασα;
Εσύ;
Με θυμάσαι;
Όταν πχ φυσάει;
Το μαύρο σύννεφο που μας ακολουθούσε;
Η λάσπη στις σόλες των παπουτσιών μας;
Η σκόνη από τις καλαμιές;
Οι σπασμένες πορσελάνες;
Τα καπάκια των ποτών;
Κάνεις όνειρα;
Ποιά εποχή μας ταίριαζε πιο πολύ;
Έκλαψες;
Έχασες τα φτερά σου;
Υπήρξες;
Ναι είναι αλήθεια, Είναι κάποιες φορές που κι ο καθρέφτης δεν αντανακλά το είδωλό μας, ή μάλλον αυτό που αντανακλά δεν είμαστε εμείς. Κι αν προσέξεις καλά περάσαμε πια το σημείο με τα λασπόνερα, βγήκαμε σε πιο στεγνά μονοπάτια. Κι όμως το βλέμμα μας είναι ακόμη στραμμένο στις σκονισμένες καλαμιές. Ο απέναντι δρόμος ήταν πάντα το ζητούμενο από όποια πλευρά κι αν τον έβλεπες.
ReplyDeleteΚαλό ξημέρωμα και καλή εβδομάδα!
Πολύ ωραία το έθεσες Αννίκα μου!
ReplyDeleteΒγήκαμε σε γεμάτα ομορφιές μονοπάτια. Και με θετική ματιά. Και διάθεση και προθυμία για δράσεις.
Θα συμφωνήσω μαζί σου. Κάποιοι άνθρωποι σε όποιο σημείο της γης κι αν βρισκόμαστε, κοιτάζουμε απέναντι. Δεν θα μπω στη διαδικασία να βαρύνω την ατμόσφαιρα αναλύοντας τί σημαίνει αυτό.
Θα το πάρω ως δεδομένο και θα πω πως Αυτό έδωσε τη χαρά κάποιων κειμένων που διαφορετικά δεν θα υπήρχαν. Είναι κι αυτό ένα ελάχιστο κάτι στην καθημερινότητα τουλάχιστον την δικιά μου.
Ακόμη κι αν βάζοντας θέλοντας να ψηλαφίσεις την πληγή, αντιλαμβάνεσαι ότι απλά δεν υπάρχει. Δεν παύει όμως να πρόκειται για μια άλλη διάσταση.
καλό βράδυ
ώρα για έναν γλυκό ύπνο