Δεν είμασταν ξένοι στην Θεσσαλονίκη, ωστόσο ψάχναμε κάποιο σημείο του θερμαικού κόλπου όπου θα μπορούσαν να κάνουν μπάνιο οι δύο έφηβες που είχαμε μαζί μας. Βρωμιά & γλύτσα όπου υπήρχε ανοικοδόμηση, με τα πολλά βρεθήκαμε στην Κρήνη, εγκατάλειψη σκεφθήκαμε ενώ το μυαλό μου δούλευε ιδέες, είπα να πάμε στην Περαία, μετά πρότεινα και τους νέους Επιβάτες, η Β. κάνει μπάνιο εκεί μαζί με την αδερφή της, όταν βαριούνται να πάνε μέχρι το σπίτι στην Χαλκιδική. Εν τω μεταξύ, όλοι γνωρίζουμε πόσο εύκολα πλάθεται στα όνειρα το τοπίο, παρατηρούμε μια νησίδα ξηράς να διασχίζει κατά μήκος τη θάλασσα, ρωτήσαμε έναν περαστικό αν αυτό που βλέπουμε πραγματικά ξεκινάει από το χωριό απέναντι και φτάνει ως εδώ κι αν περπατιέται και πόσα χιλιόμετρα μήκος έχει. Τριάντα χλμ. ήταν η απάντηση του άγνωστου, πώς να καλύψετε τριάντα χλμ. περπατώντας; μας προβλημάτισε. Ήταν όμως ωραία η όλη ιδέα, θαρρείς ζωγραφιστή, μια φυσική νησίδα να διασχίζει τον θερμαικό και η μετάβαση στο γραφικό Καλοχώρι που βρίσκεται απέναντι τόσο εύκολα εφικτή.
Παιχνίδια του μυαλού, της σκέψης και των αισθήσεων. Καλά να περνάτε Στέλλα.
ReplyDeleteκι εσείς Γιάννη
DeleteΕ, ναι, στα όνειρα (και τις επιθυμίες) όλα είναι αλλιώς. Καλό σ/κ με καύσωνα 😉⛵
ReplyDeleteΕίναι έτσι που πολλές φορές ξεπερνούν και τη μεγαλύτερη φαντασία χχχ
DeleteΠολύυυ ζέστη Πέτρα μου, καλό σ/κ
Μια στενή λουρίδα γης, να γίνεται όνειρο μεσ' το καταμεσήμερο σε μια νοητή γραμμή που συναντιέται το βλέμμα με το άπειρο. Πόσα και πόσα καλοκαίρια!
ReplyDeleteΑπό ένα ζεστό, καυτό βράδυ, ευχές για μια δροσερή Κυριακή!
Στο μυαλό μου μπερδεύτηκαν οι εικόνες αλλά αστεία αστεία θα ήταν τέλεια αν υπήρχε μια τέτοια (φυσική το τονίζω για να μη βάζω ιδέες στους κακόγουστους γνωστούς άγνωστους)λωρίδα γης που να ενώνει τις κοίτες του κόλπου του θερμαικού. Είδες η ζέστη τί σε κάνει να ονειρεύεσαι;
DeleteΑννίκα μου μόλις άναψα και τα δυό μου τα κλιματιστικά, να σκεφτείς φύσηξε αεράκι το απόγευμα και κάπως σταθήκαμε στα πόδια μας.
καλό ξημέρωμα