Και μόνο αυτό που κι από το πιο επιθυμητό σκηνικό, πρέπει μετά από κάποια ώρα να αποχωρήσω με κάνει να σκέφτομαι το εφήμερο της ζωής, και την σημαντικότητα της στιγμής. Πόσο αντέχει το σώμα μου στην καυτή άμμο και μέχρι ποιού σημείου η καρδιά μου θα σε άντεχε κι όχι δεν θα μιλήσω για την τριβή της καθημερινότητας αλλά για αυτό το -όσα κερδίζω τόσα χάνω- πόσο αντέχει ένας άνθρωπος που αναμετριέται με τα χαμένα; Για αυτόν ακριβώς τον λόγο είμαι σίγουρη πια πως ο έρωτας δεν είναι μόνο τυφλός, ένα ηφαίστειο που σε καταπίνει ολόκληρο είναι!
No comments:
Post a Comment