Τρείς ερωτήσεις καθόλου καλοκαιρινές!
α) ζηλεύουν οι μητέρες τις κόρες;
β) ζηλεύουν τα μικρότερα αδέρφια τα μεγαλύτερα;
γ) μέχρι ποιό σημείο ''τα εν οίκω μη εν δήμω''; (αφορά σχέση παιδιών με τους γονείς τους)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
ερώτηση
Έχεις δοκιμάσει να κάνεις κάτι που ως τώρα το θεωρούσες αδύνατο για τα δεδομένα σου και να το φέρεις εις πέρας; Τελικά κερδίζει αυτός που ...
Αγαπημένη μου Φεγγαρένια,
ReplyDeleteνομίζω πως την απάντηση την ξέρεις σε όλες σου τις ερωτήσεις.
Παντού η απάντηση είναι: ότι "είναι θέμα χαρακτήρα". Υπάρχουν μητέρες που ζηλεύουν και άλλες που δεν. Υπάρχουν μικρότερα αδέλφια που ζηλεύουν και άλλα που δεν. Το θέμα είναι πώς θα τα διαχειριστεί το ίδιο το ενδιαφερόμενο άτομο αυτά τα συναισθήματα και τις συνεπακόλουθες καταστάσεις που προκαλούν, όταν περάσει στη φάση της δικής του ωριμότητας. Γιατί ως παιδί θα ήταν παράλογο να ζητήσεις να διαχειριστεί το οτιδηποτε. Ο "κόσμος" ενός παιδιού είναι αυτός που του δίνουμε. Όσο για το τριτο σου ερώτημα κι εδώ η απάντηση είναι παρόμοια. Όταν η οικογένεια είναι ένα ασφαλές λιμάνι σπάνια θα βγάλει τα ενδοοικογενειακά προς τα έξω. Όταν όμως παύει να είναι αυτο το ασφαλές λιμάνι, τότε ίσως η αναζήτηση μιας λύσης "απ'έξω" αποκτά μια άλλη σημασία.
Λοιπόν ....και τώρα επιστροφή στο καλοκαίρι. :)
Φιλιά !
Melian
Deleteνομίζω πως την απάντηση πάντα την έχουμε. Ακόμη κι όταν την κρύβουμε βαθιά. Ακόμη κι αν είναι μια αμυδρή υπόνοια. Ακόμη κι όταν κάτι, κάτι αιωρείται στην ατμόσφαιρα που δεν το αναγνωρίζουμε.
Όμως πάντα είναι καλό να συζητάμε ανοιχτά με τους ανθρώπους γύρω μας. Μ' αυτούς φυσικά που το αποδέχονται και το επιθυμούν. Ίσως αν μπορούσαμε από πάντα να το κάνουμε αυτό, η ματιά μας να ήταν να διαφορετική.
Θέμα χαρακτήρα λοιπόν!
Ίσως ένας χαρακτήρας που αγαπάει να είναι χειριστικός;
Το καλοκαίρι!!!
Να, μ' αρέσει τώρα δα που κρύβεται ο ήλιος και ίσα που συννεφιάζει.. η ζέστη όμως ζέστη! Ας κλείσω το κλιματιστικό ώρα είναι.
φιλιά αγαπημένη μου melian :-)))
Φυσικά και μπορείς να αγαπάς και να είσαι χειριστικός ταυτόχρονα. Είναι ο τρόπος που μερικοί άνθρωποι αγαπούν επειδή καλύπτουν και δικές τους ανασφάλειες και συναισθηματικά κενά. Η ανιδιοτελής αγάπη προΰποθετει ανιδιοτελείς ανθρώπους και έχει λιγότερο να κάνει με το είδος της σχέσης και περισσότερο με τον χαρακτήρα του ανθρώπου. Τώρα βέβαια αν ρωτήσεις τι είναι αυτό που πλάθει τον χαρακτήρα, εδώ οι αποψεις των ψυχολόγων διαφέρουν λίγο στα ποσοστά, όσον αφορά την επίδραση του περιβάλλοντος και της κληρονομικότητας (γονίδια). Άλλοι λένε 50% και 50%, άλλοι λίγο παραπάνω το ένα και άλλοι το άλλο. Πάντως όλοι μας, όπως και οι γονείς μας, είμαστε αυτό που είμαστε βάσει κάποιου γονιδιακού υλικού που κληρονομήσαμε και της επίδρασης του πειβάλλοντος πάνω μας. Όπου ως περιβάλλον θεωρείται ήδη αυτό της κοιλιάς της μητέρας μας κι έπειτα το εξωτερικό περιβάλλον γονείς, συγγενείς, φίλοι, σχολείο, συνθήκες ζωής, εξωτερικά ερεθίσματα. Οι δε περισσότεροι ψυχολόγοι θεωρούν ιδιαιτερα καθοριστικά τα πρώτα 5-7 χρόνια. Από τότε γίνεσαι χειριστικός ή μη χειριστικός, αποκτάς συναισθηματική ισορροπία ή το αντίθετο και γενικά μπαίνουν οι βάσεις του πώς θα αντιμετωπίζεις τη ζωή σου αργότερα.
DeleteΕλπίζω να μην σε κούρασα :))))
Ναι, ζέστη πολλή...αλλά λατρεύω το καλοκαίρι :)
Σκέφτομαι τώρα, τί μπορεί να έχει συμβεί στην ηλικία των 5-7 σε ένα παιδί που να το κάνει χειριστικό στην συνέχεια της ζωής του. Ακόμη (λέω) ίσως και η ανάγκη για διεκδίκηση του φαγητού πχ στα χρόνια του πολέμου. Ή κάποια άλλη κατάσταση κάτω από το πρίσμα της οποίας μαθαίνει να χειρίζεται για να πετύχει. Αυτοί οι άνθρωποι ίσως να μην γνωρίζουν καν άλλο τρόπο.
DeleteΠοτέ δεν με κουράζεις και το ξέρεις ;)
Πολλά μπορούν να συμβούν μέχρι τα 5-7 μας χρόνια , Φεγγαρένια. Και δυστυχώς δεν τα θυμόμαστε καν. Ήδη αναφέρεις κάτι πολύ βασικό, όπως η έλλειψη τροφής. Μπορεί όμως να είναι και άλλα πράγματα. Θυμάμαι μια φίλη μου, που ελεγε πως στο πρώτο της παιδί έκλαιγε συνέχεια κατά την εγκυμοσύνη, γιατί ήταν μικρή και ένιωθε ιδιαίτερα ανασφαλής. Στη συνέχεια έκανε άλλα 3 παιδιά. Ε,λοιπόν η πρώτη της κόρη είναι τρομερά ευαίσθητη και βάζει με το παραμικρό τα κλάματα. Σύμπτωση;
Deleteμε έβαλες σε σκέψεις το ομολογώ, να θυμηθώ τις εγκυμοσύνες μου, και κλάμα και φόβος και ντροπή και αμφιβολία όλα τα υπέροχα συναισθήματα - τί καλά melian να είχαμε από ένα κουμπάκι ρύθμισης συναισθημάτων για την σχετική ισορροπία! Πόσο ιδανικά θα ήταν :-)))
DeleteΣτο πρώτο ερώτημα δεν μπορώ να απαντήσω. Δεν το γνωρίζω, δεν το ξέρω. Η προσωπική μου πείρα λέει όχι αλλά δεν έχω μεγάλο αριθμό βάσης δεδομένων για να είναι ασφαλής η προσέγγισή μου.
ReplyDeleteΦυσικά και τα αδέλφια ζηλεύουν το ένα το άλλο. Δεν έχει σημασία η σειρά ηλικίας αν το θέτεις έτσι Στέλλα μου. Ανάμεσα σε αδέλφια έχουμε περιπτώσεις νοσηρής έως καταστροφικής ζήλειας που έχει οδηγήσει σε τρομερά δράματα. Μεγάλο ρόλο θα παίξουν οι γονείς σε αυτό. Ίσως τον κυριότερο.
Στο τρίτο ερώτημα μιλάς για δημοσιοποίηση καταστάσεων ανάμεσα που; Σε γονείς και παιδιά; Ή γενικά έξω στον περίγυρο; Δεν είναι σαφής η ερώτηση. Σίγουρα υπάρχουν κρυμμένα μυστικά ανάμεσα σε παιδιά και γονείς. Εδώ καλείται ο γονέας να οικοδομήσει τέτοια σχέση με το παιδί του που τα μυστικά αυτά να είναι όσο το δυνατόν λιγότερα και πιο ασήμαντα. Να μπορεί να διαχειριστεί ακόμα και τα επώδυνα.
Πολύ καλές οι ερωτήσεις Στέλλα μου και ανοίγουν μεγάλο πεδίο κουβέντας.
Καλησπέρα καλή μου φίλη, φιλιά.
Συμφωνώ μαζί σου Γιάννη.
DeleteΩς προς το τρίτο ερώτημα εννοώ πως πότε ας πούμε αρχίζεις κι εκφράζεσαι σχετικά με τα συναισθήματα σου προς τους γονείς;
Πχ πότε λες σε φίλους, η μητέρα μου είναι χειριστική. Μπορεί και ποτέ αν αυτό σου έχουν μάθει πάρα πολύ καλά, το να είσαι εχέμυθος σε σχέση με το τί συμβαίνει στην οικογένεια αλλά και κάτι άλλο, τις ενοχές, την μετατόπιση των δικών τους θεμάτων στο παιδί. Πχ είναι ο πατέρας εγωκεντρικός αλλά το παιδί ρίχνει τις ευθύνες στον εαυτό του, κι όταν νιώθεις ότι ΕΣΥ φταις, δεν μιλάς για να προφυλάξεις πρώτα τον εαυτό σου.
Μάλιστα. Κατάλαβα και μάλιστα πολύ καλά και το τρίτο σημείο. Εδώ είναι ζόρικα τα πράγματα αλήθεια. Μια τέτοια νοσηρή κατάσταση θα οδηγήσει το παιδί να γυρέψει κοινωνό στις σκέψεις του. Είναι απόλυτα φυσιολογικό. Εκεί αρχίζουν οι αστερίσκοι και οι υποσημειώσεις.
DeleteΚαλησπέρα.
Καλημέραααα!
ReplyDeleteΚαθυστερημένα-έστω- να δηλώσω παρουσία.
Να "δικαιολογήσω" την απουσία μου. Πρώτον δεν είμαι καλά (ζέστη), δεύτερον δεν είμαι καλά (υγείας θεματα) τρίτον ...ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ.
Αα και ένα τέταρτο....ο ρημαδοκαταρράκτης Στέλλα μου. Δυσκολεύομαι πολύ να διαβάσω τις αναρτήσεις σου (πολύ μικρά γράμματα)
Και για να απαντήσω στις ερωτήσεις σου, θα έλεγα "τα εν οίκω....."
Νοικοκυρά παλαιάς κοπής και ίσως εντελώς προσωπικό.
Φιλιά και Καλημέρα, (όσο γίνεται)
Αννίκα μου καλημέρα
DeleteΠεραστικά! Φρόντισε τον εαυτό σου σε παρακαλώ!
Μπορείς να μεγαλώνεις ολόκληρη τη σελίδα αν αυτό σε βοηθάει στα γράμματα, Θα τα αλλάξω μόλις βρω τον τρόπο σου υπόσχομαι.
νοικοκυρά παλιάς κοπής λοιπόν..
καλημέρα
Στα δύο πρώτα ερωτήματα νομίζω πως δεν είναι υγειές να υπάρχουν τέτοιου είδους συναισθήματα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν. Τώρα τα εν οίκο που λες, νομίζω ξεπεράστηκε αυτό σε τόσο μεγάλο σημείο που ισχυε παλιά, ωστόσο τα πολύ προσωπικά θέματα δε νομίζω να ωφελούν το να τα ξέρει και ο κόσμος όλος. Δε βοηθάει κάπου άλλωστε.
ReplyDeleteΣίγουρα δεν μιλάμε για υγιείς καταστάσεις, ίσως για αυτό να πρέπει να μιλάμε ακριβώς για να καταλάβουμε -όταν πρέπει να το καταλάβουμε- ότι δεν είναι υγιείς. Σωστό το -εν οίκω μη εν δήμω- αλλά πολύ δογματικό.
Deleteκαλημέρα