μια γλυκα που κολλάει στο στόμα

 

Να,  κάθομαι στη βεράντα,  χαζεύω ότι μου δίνει η νύχτα,  τα αστέρια,  τα φωτεινά παράθυρα,  τον σκούρο μπλε ουρανό,  και νιώθω το ευεργετικό αεράκι να αγκαλιάζει το σώμα μου,  προστατεύω το αυχενικό μου με ένα μαλακό,  διπλωμένο μακό μπλουζάκι τυλιγμένο γύρω στο λαιμό μου,  και σκέφτομαι πως αγαπώ τα φυτά,  τα αγαπώ να τα βλέπω να αναπτύσονται,  να βγάζουν φύλλα και λουλούδια,  λυπάμαι πολύ όταν μου πεθαίνουν κι ας μην είμαι εγώ που τα περιποιούμαι,  όμως αυτή η μεγάλη βεράντα του σπιτιού μου έχει τόσο πολύ ζέστη το καλοκαίρι και τόσο πολύ κρύο το χειμώνα και έχει και τόσο αέρα όποτε φυσάει,  πολλές φορές την ονομάζω ''βεράντα των ανέμων'', τόσο ώστε να μην μου ευδοκιμούν,  τουλάχιστον όχι στο σημείο που θα ήθελα.  Είναι δε τόσο μεγάλη που όσες γλάστρες κι αν έχω δεν είναι ποτέ ικανοποιητικός αριθμός,  από την άλλη δεν νομίζω πως θα ήθελα να την βαρύνω δημιουργώντας δάσος,  ωστόσο τα χαίρομαι κάτι μικρούτσικα μπαλκονάκια που η πρασινάδα τους ξεχειλίζει από τα κάγκελα,  το ομολογώ.  Και κάπως έτσι,  μ' αυτές τις απλές σκέψεις και αφού έχω κάνει ότι πρέπει να έχω κάνει για την ''ηρεμία''  κυρίως,  αποχωρεί ο μήνας με το πιο βαρύγδουπο όνομα,  φεύγει ο Αύγουστος,  αποχαιρετάει μ'  αυτή την ιδιαίτερη γεύση των σκούρων μωβ σύκων που κολλάνε στο στόμα και στα δάχτυλα των χεριών,  φεύγει με μια γλύκα που κανένας άλλος μήνας δεν διαθέτει,  μα ούτε όμως και τις αφόρητες δυσκολίες του.