Tuesday, January 25, 2022

με τον καφέ μου


 

Είμασταν μέσα σε ένα μικρό κατάστημα και κάτι προφανώς θέλαμε να αγοράσουμε,  δεν ήταν εμφανές το τί,  υπήρχε όμως κάποιο μπέρδεμα το οποίο είχαν αναλάβει να διευθετήσουν τρεις παλιοί υπάλληλοι.  Οι δύο από αυτούς είχαν βγει στην αυλή και συζητούσαν με ανθρώπους περαστικούς,  ο ένας ήταν μπροστά στον πάγκο του και κατασκεύαζε κάτι που έμοιαζε με μικρή πίτα ή με ζυμαρένιο γλυκό.  Ήταν δώρο για σένα γιατί ήσουν ένας γεμάτος παράπονα πελάτης.  Καθώς περιμέναμε να ετοιμαστεί το ''δώρο'',  το κατάστημα γέμισε τόσο κόσμο που σκεφτήκαμε πως έτσι κι αλλιώς πάντα συνέβαινε αυτό και πως για τους άλλους είμασταν πάντα γουρλίδες.  Όμως είπα,  μάσκα,  γιατί κανείς από όλο αυτό τον κόσμο δεν φοράει μάσκα;  Ήταν μια τόσο σουρεαλιστική εικόνα που με προβλημάτησε αν βλέπω όνειρο ή όχι,  γιατί μόνο στα όνειρα συμβαίνουν αυτά,  αλλά ένιωθα τόσο αληθινή και τόσο ζωντανή που κάθε προβληματισμός φαινόταν απολύτως άκυρος!!!  

Μετά,  εντελώς ξαφνικά όπως πάντα συμβαίνει στα όνειρα,  βρέθηκα σε ένα εστιατόριο περιοπής,  καθόμουν μπροστά σε ένα άδειο τραπέζι,  βολεμένη σε μια μεγάλη καρεκλοπολυθρόνα που με χωρούσε ολόκληρη,  καθώς είχα μαζέψει τα πόδια μου επάνω και διάβαζα ένα βιβλίο με πρωτόγνωρη άνεση,  ενώ από τα διπλανά τραπέζια,  οι κυρίες,  σχολίαζαν την μοναχικότητα μου αλλά και την επιλογή των ρούχων μου.  Πραγματικά δεν μ'ενδιέφερε αν και φορούσα ένα μπλουζάκι δυό νούμερα μεγαλύτερο μου,  με γυρισμένα προς τα πάνω τα μανίκια δώρο της μαμάς μου εδώ και πολλά χρόνια,  κι ένα παντελόνι που φώναζε από μακριά ότι ήταν παλιό.  Βούλιαζα στην χορταστική πολυθρόνα,  είχα ένα βιβλίο ανοιχτό στα χέρια μου και σε περίμενα,  σύντομα θα ερχόσουν.  Ωστόσο,  παράδοξα τελείως,  όπως πάντα συμβαίνει στα όνειρα,  εμφανίστηκε η Χ. και κάθησε δίπλα μου.  Την κοίταξα,  ήταν το πρόσωπο της,  η μύτη της,  τα μάτια της,  τα μαλλιά της, ήταν περιποιημένη όπως πάντα,  -μα πώς ήρθα εγώ έτσι εδώ-;  γύρισα και της είπα!   Κι αμέσως θέλησα να με δικαιολογήσω - είδες τί κάνει το αλτσχάιμερ - να με δικαιολογήσω τάχα μου με τρόπο όμως που στην ουσία με σκότωνε διπλά.  -Το αλτσχάιμερ... - είπε και ξεκίνησε να μου λέει για αυτό,  σαν να ήξερε πολύ καλά περί τίνος επρόκειτο,  σαν να είχε μια πολύ πρόσφατη εμπειρία μ' αυτό και με τα στάδια του!

4 comments:

  1. Των ενυπνίο ο κόσμος
    Ο μυστήριος
    Ο μέγας!

    Υγίαινε!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Είναι ένα είδος μικρής χαράς για να μη πω ευτυχίας τα όνειρα όταν με το που ξυπνάς, τα θυμάσαι. Κι όταν τα ζεις σα να βρίσκεσαι σε ένα παράλληλο αληθινό (έστω και μόνο για εκείνη τη στιγμή) κόσμο. Όταν είναι απίθανα ''ζωντανά''. Κι όταν έχουν τόσες λεπτομέρειες που κάποιος θα μπορούσε να γράψει βιβλίο μ' αυτά.

      καλό απόγευμα Νίκο!

      Delete
    2. Γεια σου Στελ,

      Αυτό το "ενυπνίο" αντί "ενυπνίων" πώς;
      Απορώ και ξύνομαι!

      Αρκετοί βιβλία έγραψαν βιβλία με τα ονείρατά τους. Μία που γνωρίζω, η Ζατέλη.

      Να είσαι Καλά!

      Delete
    3. Χμμ η Ζατέλη! Να λοιπόν γιατί τότε που διάβασα κάποια βιβλία της αν θυμάμαι σωστά μου είχαν φανεί αρκετά μπερδεμένα και κάπως σα να μη ξεχώριζα μερικές φορές το φανταστικό από την πραγματικότητα :)

      Delete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...