κυριολεκτικά

 

Ξύπνησα στις 5.  Ξημερώματα.  Στις 6 σηκώθηκα από το κρεββάτι.  Άνοιξα όλα τα παντζούρια,  ήπια το χάπι μου,  πήγα στη μαμά,  έφαγα.  Στις 8 ξανακοιμήθηκα.  Ήταν κάποιος,  φίλος της,  που με ρώτησε αν έχω νέα της Ρίας.  Είπα ναι,  τα λέμε καμμιά φορά στο facebook.  Μου είπε,  πες της να μου τηλεφωνήσει και βιαστικά όπως εμφανίστηκε,  έφυγε.  Θα της το πω του φώναξα,  αλλά σε ποιόν να πάρει να της πω;  Δεν μ' άκουσε.  Τον κυνηγούσα για όλο τον υπόλοιπο χρόνο του ύπνου μου.  Ποιός είσαι;  Πες μου το όνομα σου!  Δεν μου το είπε,  βρέθηκα σε μέρη άγνωστα,  εγώ θα της το μεταφέρω  σκέφτηκα κι αυτή θα ξέρει.  Ίσως και να είναι σίγουρη.   Ίσως και να ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που κι αυτή θα ήθελε να τηλεφωνήσει.  Ξύπνησα 9.30.  Χτυπούσε το τηλέφωνο.  Γράψαμε τα ονόματα για την κλήρωση.  Με 150 ευρώ ελπίδα μόνο εγκλωβισμένος σε ένα ''κάτι''  που λέγεται καλοκαίρι είσαι.  Κι έτσι όπως όλα έχουν χαθεί,  δικαιοσύνη καμμία,  φοβάμαι μη μου λείψουν και οι ανεμιστήρες και τα κλιματιστικά.  Ξεκίνησα να φτιάξω γεμιστά.  Βαρέθηκα.  Είπα θα πάω βόλτα.  Βαρέθηκα.  Έβαλα σε ένα μπωλ μια χούφτα κεράσια.  Με ρουφάει η οθόνη του υπολογιστή..  κυριολεκτικά..