παλιές αναρτήσεις

 

Θα μου πεις πως δένομαι με ανθρώπους και πράγματα και να μη το κάνω λες και αυτό είναι κάτι που πατάς ένα κουμπάκι και το διαχειρίζεσαι.  Θα σου πω πως έτσι είναι,  αλλά όχι ακριβώς έτσι.  Και θα σου δώσω αμέσως ένα παράδειγμα.  Ας πάρουμε πχ αυτό το blogάκι.  Έχει ένα παρελθόν δεκάξι ετών.  Θα μου πεις ε και τί έγινε.  Εγώ θα σου πω πως από μόνη μου πολύ σπάνια το ξεφυλλίζω,  δεν θέλω να ξαναζώ συγκινήσεις παλαιών ημερών.  Υπάρχουν όμως και τα στατιστικά που μου αρέσει να τα χαζεύω, κι εκεί βλέπω τί ψαχουλεύουν όσοι έχουν φτάσει με κάποιο τρόπο στο blog μου.

Σπάνια από το ελάχιστο αρχικό info θα θυμάμαι τί περιέχει κάποια ανάρτηση.  Έλα όμως που καμμιά φορά πατάω στην εικόνα και διαβάζω όλο το ποστ.  Κάποια περνούν αδιάφορα.  Κάποια άλλα μου αρέσουν αλλά δεν μου θυμίζουν κάτι.  Υπάρχουν όμως κι αυτές οι αναρτήσεις  2007,  2011,  2016 που χτυπάνε κατευθείαν κόκκινο,  όχι για τις στιγμές που τυχόν μου θυμίζουν αλλά γιατί είναι σαν να βρίσκω ένα κουτί στη σοφίτα,  ξεχασμένο από πολύ καιρό,  και ανοίγοντας το πέρα από τη σκόνη ανακαλύπτω μέσα τις χίλιες πλευρές της μικρής ή της μεγάλης Στέλλας,  καμμία η διαφορά.   

Αυτή η συνάντηση με τους εαυτούς μου με συγκινεί αφάνταστα, πολλές φορές λέω πως θα ήταν ανακουφιστικό να μπορούσα να κλάψω αν και από την άλλη δεν ξέρω αν κάτι θα άξιζε για να χυθούν τα δάκρυα μου.

Υπάρχει και κάτι άλλο το ίδιο δυνατό!

Τα σχόλια που συνοδεύουν κάποια κείμενα.  Υπάρχουν -ψευδώνυμα-  που δεν τα θυμάμαι καν.  Δεν θυμάμαι τους ανθρώπους και τα αντίστοιχα blogs που κρύβονταν από πίσω.  Άλλα πάλι μου είναι πάρα πολύ γνώριμα και αγαπητά,  είχαμε μεγάλη και έντονη αλληλεπίδραση αλλά ανταλλάσαμε και mails,  γίναμε φίλοι στο facebook κλπ

Υπάρχουν και -ονόματα-  που με πονάνε αλλά δεν υπάχει blanco για να τα σβήσω,  θα μπορούσα βέβαια να το κάνω αλλά τότε δεν θα ήμουν εγώ.  Άλλωστε είναι εκεί για να μου θυμίζουν την -αλήθεια-  του πράγματος,  έτσι κάπως σιγουρεύομαι ότι δεν υπήρξαν αποκυήματα της φαντασίας μου.