Κάποιες φορές χάνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου, κι όταν το ξαναχρειαστείς, ή καλύτερα όταν καταλάβεις ότι το έχεις χάσει, το θέλεις πίσω αλλά δεν ξέρεις πως να το επανακτίσεις. Ανωριμότητα θα μου πεις. Φυγοπονία θα προσθέσω συμφωνώντας μαζί σου. Μερικοί άνθρωποι δεν θα μεγαλώσουμε ποτέ, σε αντίθεση με άλλους που στίβουν την πέτρα μέσα από μια καθημερινότητα (απλή, δεν χρειάζεται να έχει κάποιος μια επιχείρηση με 14-16 υπαλλήλους για να βρει τον λόγο να το κάνει) που εμάς μας αφήνει αδιάφορους. Τί έχει μέσα το δικό μας το μυαλό; Ποιοί είναι οι στόχοι μας; Έχουμε αποφασίσει αν κάτι μας αρέσει ή ζούμε κάπου στο ανάμεσα; Είναι κάτι τις που λείπει από το δικό μας dna; Άγνωστο, αν και αυτό που πιστεύω το έγραψα ήδη.
*και καλό, γιορτινό μήνα να έχουμε
Δεν νομίζω πως είναι θέμα ανωριμότητας, ασφαλώς ούτε και dna. Ίσως ο καθένας μας έχει τα όριά του, το δικό του ρυθμό και τις δικές του δυνάμεις. Αν αρχίσουμε να πιεζόμαστε υπερβολικά θα έχουμε το αντίθετο ακριβώς αποτέλεσμα. Αυτοεκτίμηση θα έλεγα χρειάζεται και ενσυναίσθηση.
ReplyDeleteΚαλό απόγευμα Στέλλα και καλό γιορτινό μήνα!
Αυτοεκτίμηση ναι Αννίκα μου αλλά χρειάζεται και υπευθυνότητα έτσι ώστε να μην αφήνουμε τους εαυτούς μας ξέμπαρκους για καιρό. Όλα με μέτρο. Η ενσυναίσθηση αφορά τον εαυτό μας να υποθέσω. Συμφωνώ αλλά θα την τοποθετήσω σε πολλές πλευρές. Συναισθάνομαι ότι πρέπει πχ να ξεκουραστώ αλλά συναισθάνομαι κι ότι οφείλω να δουλέψω.
Deleteφιλιά!!!