ένας δρόμος

 

''Χθες,  καθώς ανέβαινα,  στο πάρκο στα δεξιά του γηπέδου,  είδα ένα πουλί.  Κάθισα μερικά δευτερόλεπτα και το χάζευα.  Είχε ένα μαλακό γκρίζο χρώμα στα φτερά,  ένα σα μαύρο μαντηλάκι στο λευκό του κεφάλι,  και μια κοιλίτσα κάτασπρη.   Πριν λίγο έψαξα στα είδη των πουλιών της θεσσαλονίκης.  Λευκοσουσουράδα.  Μια ομορφιά!!!''  

Δεν έχω άλλο τρόπο να μιλήσω για την καθημερινότητα,  όσο κι αν έχω θετική διάθεση,  όσο κι αν θέλω να την ωραιοποιήσω.  Μάλλον το μόνο που κατορθώνω είναι να επαναλαμβάνομαι.  

''Η συνηθισμένη έξοδος της Τετάρτης,  η λαική αγορά,  ο κόσμος που ψωνίζει,  μουσικές,  φωνές,  βουητά,  οι πάγκοι,  οι πωλητές,  οι παραγωγοί,  οι αστείες ατάκες,  τα φρούτα,  τα λαχανικά,  τα εσώρουχα,  τα παιδικά,  οι πετσέτες,  τα σεντόνια,  το γυάλινο,  οι παπούδες,  οι κυρίες ντυμένες με τα μπουφάν,  ο αέρας,  το κρύο,  οι σόμπες εξωτερικού χώρου,  ο γαλλικός με τον αφρό,  η όμορφη,  ο γερμανός,  η εγώ είμαι υπάλληλος,  τα μον αμούρ,  το κέρασμα των καφέδων,  τα γέλια,  ο καπνός του τσιγάρου,  η επιστροφή,  το γήπεδο,  το εστιατόριο,  η εκκλησία,   η μικρή αγορά,  το κόκκινο των φαναριών.''

Εδώ και λίγο πάνω από ένα χρόνο,  τα έχω αγαπήσει όλα αυτά.  Και έχω μάθει να προσπερνώ τις σκληράδες και να κρατάω την ψίχα αυτού που μου προσφέρεται.  Δε γίνεται αλλιώς.